Nieuwe muziek voor #TDF programma’s: deel 2

Link naar Deel 1

De Tour begint en de programmamakers gaan op zoek naar geschikte muziekjes om te draaien tijdens de uitzending. Die keuze is snel gemaakt, men grijpt terug naar de playlist van vorig jaar en het jaar daarvoor, enzoverder…. Het gevolg is dat men nu al jaren wordt geterroriseerd met dezelfde muziek, the usual suspects. Julien Clerc mag niet ontbreken, Gérard Lenorman komt weer aan bod, als eerbetoon aan De Mart een vleugje Dalida. Enfin, je kent ze. Men zegt dan dat die muziek hoort bij het zomergevoel, het de soundtrack is die past bij de Tour. Ik associeer het met slonzige campings uit de jaren ’70 van de vorige eeuw. Helaas komt daardoor de nieuwe Franse muziek nooit aan bod, terwijl ze daar sinds de jaren van Dave c.s. niet hebben stilgezeten. Het Franse hedendaagse muzikale landschap is uiterst boeiend en divers. Er zijn tientallen boeiende hiphopbands, alternatieve rockgroepen en, jawel, zangers die proberen het Franse chanson te vernieuwen. Voldoende om iets anders te draaien dan die terreur waarmee men ons nu al tientallen jaren pest. Dus, het is tijd om een nieuwe soundtrack bij de Tour te maken. Het is dat ik er zelf plezier aan beleef, want helemaal eenvoudig is het niet. Dat komt door de criteria die ik mezelf opleg: het nummer moet gemaakt zijn na 2000 (dat is een ruime marge) en in de titel moet er een verwijzing zitten naar de Tour. Helemaal gelukt is dat niet, hier en daar smokkel ik wat met het jaartal. Gelieve het me te vergeven. Enfin, ik hoop maar dat deze playlist bij de Tour de redacteuren van al die Tourprogramma’s inspireert om naar iets anders te grijpen dan maar weer eens Le Big Bazaar, Joe Dassin of godbetert Michel Sardou.

#8 #8 Mylène Farmer: Comme j’ai mal.
De tweede rit door de Pyreneeën, bij de mindere klimmers doet de opeenvolging van bergen pijn. Voor hen is het afzien.

#9 Sexion d’assaut: A bout de souffle.
Koninginnenrit, de klassementsrenners gaan hard. Zij, maar zeker de rest, happen naar lucht. Aan het einde van de rit zijn ze helemaal buiten adem.

#10 Betrand Cantat: Allez
Een rit met aan het begin een zware col, de hoogste die moet worden beklommen, en voor de rest een relatief vlak parcours. Ideaal om een lange ontsnapping op te zetten. Een renner kan dat niet alleen, hij heeft een groep nodig en daarin moedigt men elkaar aan: allez, allez.

#11 Willy William: Ego.
Normaal gesproken een rit voor sprinters, mannen met een groot ego. Helaas hebben ze geen rekening gehouden met het grootste ego van allemaal: Peter Sagan.

#12 Nicolas Michaux: A la vie, à la mort.
De rit naar de Mont Ventoux. De dood of de gladiolen, een strijd op leven en dood.

#13 Fauve: Blizzard
Tijdrit. De renners moeten snel als de wind rijden.

#14 Alain Bashung: Les mots bleus
Frankrijk rouwt nog altijd. Het peloton legt de vlakke rit af en doet het af als een verplicht nummer. Er is hier alleen nog plaats voor woorden waarin verdriet weerklinkt.