Thomas Dekker zit met zijn ouders en zus te kijken naar Luik-Bastenaken-Luik, editie 2010. Dekker: ‘Nou mam, ik wil wel wat drinken.’ Mam twijfelt heel even, maar alleen omdat ze een camera op zich gericht weet. Ze staat op en schenkt haar zoon een sapje in. Thomas nipt zijn glas even later ondeugend lachend leeg. Het is het lachje dat al zesentwintig jaar het gewenste effect sorteert.
Thomas Dekker gaat nooit de Tour de France winnen. Dat is tragisch, want fysiek gezien is hij er waarschijnlijk toe in staat. Nog tragischer is het feit dat Dekkers ouders, die hun zoon altijd hebben bedolven onder een overdaad aan liefde, hem daarmee de slechtst mogelijke dienst bewezen.
Thomas Dekker is het selectievoetballertje wiens tas wordt gedragen door zijn vader en wiens schoenen na de wedstrijd door vaderlief worden gepoetst. Thomas Dekker heeft ongetwijfeld nog nooit zelf zijn band geplakt. Het gras heeft hij in ieder geval nog nooit gemaaid, hij geeft het zelf toe. Dekkers vader vertelt in de documentaire van gisteren (Niemand kent mij) dat hij maandenlang zijn avonddiensten omruilde voor vroege ochtenddiensten, zodat hij met zijn brommertje kon gangmaken voor zijn zoon. Dertigduizend kilometers.
De ouders van Thomas Dekker zijn verliefd op hun zoon. Dat zeg ik zonder een greintje spot, want het is zo natuurlijk als iedere altruïstische daad van welke diersoort dan ook. Iedere ouder is verliefd op zijn kind. Ik vind het zelfs schitterend en ontroerend om te zien: die twee mensen op hun westfriese bank met versleten armstukken, die met opwellend traanvocht in de ooghoeken vertellen over hun zoon, die zich ooit leek op te maken voor het grootste, maar die nu diep ongelukkig is.
Doordat Dekker een enorm talent heeft, fietste hij schijnbaar moeiteloos richting top. Maar wie de sport een beetje volgt weet: dan begint het. Er zijn talloze voorbeelden van sporters die op hun talent heel ver kwamen, maar die op het moment dat het op echte hardheid en discipline aankwam, weer wegzakten. De een greep naar een chemisch middel om net zo snel te blijven verbeteren als voorheen, de ander gooide alle remmen los. Dekker deed beide. En ook dat laatste is begrijpelijk, helemaal omdat met zijn schorsing plots alle kortetermijndoelen wegvielen.
Maar wie flink is, kijkt steeds waar hij zichzelf kan verbeteren. Die laat zich desnoods door mensen die het kunnen weten, vertellen waar ze de fout in gaan en vervolgens gaan ze er wat aan doen. Maar Thomas Dekker is zijn leven lang omringd geweest met ja-knikkers en andersoortige instemmers. Zelfs Dekkers huidige managers benaderen hem omzichtig en nooit confronterend. Logisch, ze hebben te maken met het dilemma waar ook de manager van een rockster mee kampt: op het moment dat je tegen je werkgever (want dat is hij) zegt dat hij een klootzak is en dat hij er een zootje maakt, dan ben je je mooie inkomen kwijt, plus het aanzien dat hoort bij het mogen verkeren in de nabijheid van een Grootheid.
Thomas Dekker gaat nooit meer een belangrijke koers winnen. Maar wat het ergste is: hij wordt hartstikke ongelukkig.
Wat hoop ik dat ik er naast zit, maar wat heb ik daar weinig vertrouwen in.
Helemaal mee eens. Ik schreef ‘Ik mis Thomas’ (http://hkoene.blogspot.com/2011/06/verlangen.html), maar mijn eerdere stukje over Thomas is dichter bij de waarheid. (http://hkoene.blogspot.com/2010/07/het-verschil-tussen-robert-geskink-en.html)
Ik heb hem vandaag gezien. Hij is hot. Zijn ogen stralen.
Ik word een beetje moe van alle meningen die de rondte doen over de persoon TD. Waarom moet iedereen een mening hebben over iedereen? Wat is ook alweer de titel van de documentaire? Iemand die in Nederland zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, omdat hij van Porsche’s en dure kleding houdt, wordt al snel voor ‘arrogant’ en wat dies meer zij aangezien. Als Thomas rancuneus is, is hij een kleuter. Als Thomas zijn moeder drinken laat inschenken, is hij verwaand. Waar hebben we het over? Psychologie van de koude grond.
Laat die jongen zich bewijzen op de fiets. Lukt het niet? Dat is vooral jammer voor hem. Juist wij, matige wielertoeristen, zouden moeten inzien dat de weg die hij aflegt alles van hem vergt, zowel op lichamelijk als geestelijk vlak. De weg naar de top is nooit een lineair stijgende lijn.
Zeer eens met Jansenjoost. Het is zo makkelijk om over iemand te oordelen als je een beetje tv hebt gekeken. Er zijn zat voorbeelden van ‘verwende’ topsporters die alle steun van hun ouders krijgen, vedettegedrag vertonen en die het wel gehaald hebben (Maait Cavendish ooit gras? Andy Schleck? Contador?).
Thomas’ manager schrok er bovendien in de docu niet voor terug hem tussentijds te confronteren met zijn slechte trainingsresultaten. Dat hij na 2 jaar in zijn eentje trainen toch zijn gewenste minimumniveau (voor een profteam!) haalt, bewijst dat hij wel degelijk in staat is hard genoeg te werken volgens mij.Laten we hem inderdaad beoordelen op zijn prestaties die hopelijk voor hem nog gaan komen. En als hij het niet (meer) redt, laten we respecteren dat hij het geprobeerd heeft, en niemand anders de schuld wil geven van zijn situatie dan zichzelf.
@ac3911c92097a39afe550552e8434695:disqus
Je link werkt niet ;)
De pagina is niet gevonden
Sorry, de pagina die je zoekt in de blog FIETSONDERDELEN bestaat niet.
En ja, laat die jongen rustig werken aan zijn comeback. De laatste 2 jaar zullen voor hem zeker geen makkie zijn geweest, en de komende twee jaar zullen dat waarschijnlijk ook niet zijn. Als ik gister al die criticasters zie op twitter die meteen hun oordeel klaar hebben op twitter over Thomas.. Het is o zo makkelijk om die jongen nu ( alweer) tot de grond af te branden. Maar dat schijnt de nieuwe mode te zijn in Nederland. Ik hoop van harte dat het hem gaat lukken. Kijk er naar uit hem weer in de koers te zien :)
http://hkoene.blogspot.com/2010/07/het-verschil-tussen-robert-geskink-en.html
Heb ook even op twitter gekeken onder de hashtag #thomasdekker. Mensen die nog nooit meer dan 2u per week op een fiets hebben gezeten schreeuwen moord en brand over de arrogantie, verwaandheid en luiheid van TD. Erg jammer. Zelf leiden ze denk ik een voorspoedig leven zonder tegenslagen, ruzies, jaloezie et cetera…
Dekkers eigenschap om alles in het extreme te (kunnen) doen, gaat misschien weer goed uitpakken als hij weer wedstrijden gaat rijden…
Het is gewoon de “spoilt generation” wen er maar vast aan!
Iemand zonder enige mentaliteit zou nooit zijn gekomen waar Thomas Dekker in het verleden is geweest. Het egocentrisme, de liefde voor zichzelf; het zijn de eigenschappen van de ware topsporter. Wanneer die sportman dan als mens wordt geportretteerd, valt het resultaat vaak wat tegen.
Er zijn nu eenmaal weinig gezellige topsporters. Daarbij komt echter dat Dekker ook lichamelijke en geestelijke zwakte laat zien, wat fataal is voor wie wil functioneren in de top. Boos worden op Wuyts, Smeets, De Jong, E. Dekker, Vaughters, de interviewer of wie dan ook is een zorgwekkend teken van kinderlijke frustratie die je in het verleden ook bij mensen als Patrick Kluivert kon zien. Te vaak, te lang en te liefdevol behandeld door de omgeving, op wie ook een deel van de roem afstraalt.
De documentaire is eerlijker dan ik durfde te hopen; gelukkig noemde hij niet dopingman en drugspaard (die namen kan iedereen er zelf wel bij fantaseren, maar waarom zou je?), maar het toont de onmogelijkheid van het functioneren van de topsporter in het dagelijks leven, als de sport er opeens niet meer is. De realiteit van Dekker is al lang niet meer de realiteit van de mensen om hem heen. De context van de sport is nog altijd noodzakelijk voor ‘m; zijn identiteit valt ermee samen. Als het lichaam dan niet meewil, blijft er van de geest nog maar verdomd weinig over.
Het argument dat Thomas Dekker slechts beoordeeld kan worden door hen die net zo hun best doen op de fiets als hij, is van een legendarisch simplisme, alleen te vergelijken met oenige schrijvers die tegen zure critici roepen: schrijf eerst zelf maar eens boek.
De documentaire is onderdeel van een charmeoffensief dat Thomas Dekker de gunst van het publiek moet opleveren. Waarom? Omdat dat publicitair en dus commercieel interessant is. Voor wie? In de eerste plaats voor Dekker zelf. Zijn imago is voor een deel zijn salaris. Wie zich niet wil laten overtuigen door Dekkers zelfmedelijden, heeft daar het volste recht toe, ook al heb je nog nooit op een racezadel gezeten en ben je ook niet van plan dat in de toekomst ooit te zullen doen.Mart Smeets’ opmerking over “ons, die verantwoordelijk zijn voor doping” (en dus indirect voor de depressies van Thomas Dekker, kennelijk), lijkt me ook zeker van toepassing op hemzelf. Niemand eist altijd met zoveel passie ‘respect’ (wat dat dat ook moge zijn) voor de sportende mens als Mart Smeets. Bewondering, akkoord, maar respect? Nee. Thomas Dekker is, zoals iedere topsporter, een egocentrische jongen die al zijn opofferingen en zijn trainingsuren heeft geïnvesteerd in eerste instantie in zijn eigen roem en glorie. Ik heb bewondering voor de overgave waarop wielrenners hun vak uitoefenen, met welke beroepsernst en risico’s de sport gepaard gaat, hoe het leven in dienst staat van de prestatie. Ik kan daar vol verbazing naar kijken, ik kan mezelf de discipline en het doorzettingsvermogen ten voorbeeld stellen, maar daar blijft het ook bij. De liefde tussen publiek en topsporter is immers eenrichtingsverkeer, de onmogelijk te beantwoorden passie van de fan voor de coureur. Wanneer de coureur zichzelf vergaloppeert, kan die liefde bekoelen. Liefde is nooit onvoorwaardelijk, al heeft Dekker dat vermoedelijk wel lang gedacht. Dekker is in de steek gelaten, maar niet helemaal zonder reden. Nu is er alleen nog zijn moeder die een glaasje sap voor hem pakt. Gelukkig maar, dat moederliefde wel onvoorwaardelijk is.
we hebben nog wel een bed vrij….
JE KAN ZEGGEN WAT JE WIL OVER THOMAS NOEM HET ARROGANT… IK NOEM HET GEWOON ROCK EN ROLL!!
Het gaat niet zo zeer om meningen over luiheid of talent van Thomas Dekker. Die jongen werkt hard, maar dat doen we allemaal. Het gaat om het gat tussen zijn ambitie en wat hij kan. Zijn ouders zijn daarin meegezogen, en dat is diep tragisch. Hij zelf is er ook in meegezogen en heeft geprobeerd dat gat te dichten, en dat heeft zijn naslaap. Ook tragisch.
Ik zie nergens dat Menno schrijft dat Dekker lui is. Menno weet echt wel dat om op dit niveau te fietsen je heel wat trainingsarbeid hebt moeten verzetten. Wat hij beschrijft is een kritiekloze entourage als gevolg waarvan Dekker er onvoldoende in lijkt te slagen écht kritisch naar zichzelf te kijken. De toon is er niet alleen in deze documentaire eentje van “het ligt aan de anderen”. De meeste managers denken alleen aan de poen, deze lijkt daarop geen uitzondering. Het type Jos Hermens zou beter zijn voor Dekker.
En dat heeft niets met een generatie te maken (waarom winnen anderen van die generatie dan wel?) en evenmin met afbranden. Wel met signaleren dat er meer moet gebeuren dan trainingskilometers en wedstrijdritme. En met mij vragen zich naar aanleiding van de uitstraling van Dekker anderen blijkbaar ook af wat er met Dekker gebeurt als zijn comeback niet slaagt. Zo heel stevig lijkt hij toch niet in zijn schoenen te staan.
Ik hoop dat zijn comeback slaagt. Met name voor hemzelf, maar ook voor ons wielerliefhebbers.
Zolang hij bozer blijft op de hele wereld dan op zichzelf zal hij er niet uitkomen. Simpele regel voor verslaafden. Begin met je zelfmedelijden opzij te zetten. Hij is natuurlijk altijd een bevoorrecht mens geweest. Zoveel talent. Alles ging vanzelf. Begrijpelijk dat deze weg dan ook heel zwaar is. Juist daarom komt het er nu op aan of hij door die pijngrens kan. Ik hoop het want hij blijft natuurlijk een sieraad op de fiets.
Ik hoop alleen maar dat hij weer op een normale manier terug kan komen en nog een aardig palmares bij elkaar kan fietsen, maar na het zien van die documentaire is het duidelijk dat er nog een hoop moet gebeuren.
Wat logisch is na twee jaar zonder doel. Een wat meer kritische entourage zou daarbij inderdaad niet slecht voor hem zijn, iemand die hem af en toe een flinke spiegel voor houdt. Zijn ouders zijn nu zijn grootste fans, wat aan de ene kant ook goed en begrijpelijk is, maar daarmee creëer je wel de Thomas die het nu is.
Opvallend is wel dat er op dit moment nog slechts één ploegmanager het in hem lijkt te zien zitten. Gelukkig is dat net die ene (de enige?) waarvan ik wel vertrouw dat hij die spiegel voor kan houden en hem op een goede manier kan begeleiden. Hij komt tenminste niet in een of ander obscuur Italiaans ploegje terecht.
Ik kan alleen maar hopen dat hij weer bij een leuke ploeg terecht komt en weer op een gezonde manier kan gaan fietsen en wat leuke uitslagen kan rijden. En of hij dan in een Porsche rijdt, zijn gras maait of zelf zijn drinken inschenkt maakt me dan weinig uit.
Je kan zeggen wat je wil van TD, maar lef heeft hij wel. Wie van het leven houdt, wie een Porsche heeft (zelf betaald) en wie branie heeft word al gauw afgeschoten. En dat is nou het enige waar hij niet zo goed mee om kan gaan: Kritiek. Hij heeft het nooit gehad, en tot nu toe heeft hij het altijd weg kunnen wuiven. Dat zal moeten veranderen, ofwel hij zal zelf moeten veranderen. Kritiek moet hij kunnen interpreteren en waar nodig accepteren.
Tussen de regels door hoor je een heel erg loyaal persoon. Hij is loyaal aan Checcini, zijn ouders en vrienden. Hij vertikt het om degene te verraden waar hij zijn EPO vandaan heeft. Hij zou er alleen maar baat bij hebben om dat wel te doen, maar zou niet met zichzelf kunnen leven wetende dat hij een aantal levens heeft verwoest. Loyaal dus, maar mijns inziens loyaal aan de verkeerde personen.
Ik vond het heel spijtig te zien dat TD zijn leven nog niet op orde heeft, dit is nou niet bepaald een vrijbrief voor een glorieuze herstart van zijn carrière. Dat siert hem aan de andere kant ook wel weer. Laten we hopen dat hij, met hulp van zijn management, alles op de rit krijgt en zich kan focussen op het wielrennen. Zodra een ploeg net zo veel lef heeft als TD om hem een contract(je) aan te bieden geloof ik dat het goed kan komen. Dan heeft hij doelen, focus en zijn niet te onderschatten wraakzucht.
De eerste de beste koers die TD wint (al is het een kermiskoers) tik ik een fles champagne open en ga ik extreem feesten en drinken!
Beste Menno,
Hoe kun je nu zo’n conclusie trekken:
“Thomas Dekker gaat nooit meer een belangrijke koers winnen. Maar wat het ergste is: hij wordt hartstikke ongelukkig.”
Ben je ook zijn behandelend psycholoog ?
Ik denk dat er een groot risico is, mocht een terugkeer niet lukken dat Thomas Dekker de kant van VDB, Pantani of Ricardo Ricco op zal gaan.
Niemand kent mij is een documantaire over een geschorste wielrenner.
Je kan zeggen dat elke TOPsporter een narcist is of een super egoist, feit is dat je bepaalde kwaliteiten moet hebben om aan de top te komen EN te blijven.
Ik denk dat elke topsporter in het dagelijks leven een aantal psychische beperkingen heeft om normaal te kunnen functioneren. Het zal dus niet werken deze mensen op de normale gangbare manier te motiveren of te bekritiseren. Het afbreukrisico is daarbij te groot. Simpelweg ” tandje erbij kan al voor grote problemen zorgen”.
En soms gaat het dus ongenadig mis: VDB, Pantani, MICHEL ZANOLI.
Omdat sommige mensen niet te helpen zijn of zich niet laten helpen.
Dick,
Als je goed leest, dan zie je dat ik bedoel dat ik dénk dat hij nooit meer een belangrijke koers wint en dat hij, als gevolg daarvan hartstikke ongelukkig wordt. Die vriend van hem (oude man) gaf ook aan niet voor de gevolgen in te staan als TD geen succesvolle comeback kan maken.
Natuurlijk heeft TD discipline, natuurlijk kan hij hard werken. Anders had hij nooit gewonnen wat hij heeft gewonnen. Het gaat mij alleen om hoe hij met tegenslag omgaat en hoe weinig reflectie er is. Dat zijn de momenten dat discipline een heel ander dimensie en betekenis krijgt.
Ik heb ook het idee dat zijn iets bescheidener houding in het tweede deel van de docu heus gemeend is, maar niet vanuit hemzelf komt. Het komt aangeleerd over.
Hoe dan ook, ik hoop heel erg dat TD nog eens een hele mooie overwinning haalt. Liefst meerdere. Maar wat ik maandag zag, maakte mij heel pessimistisch. Sterker, ik zag in de docu helemaal niets hoopgevends.
Heb ik ongelijk, en nogmaals: dat hoop ik, dan vind ik dat getuigen van een onwaarschijnlijke veerkracht en mentale weerbaarheid bij TD.
We zullen zien en we hopen samen!
Vive le vélo,
Menno
Ik vond het vooral een heel slecht gemaakte en gemonteerde documentaire. Daarom kennen we Thomas Dekker nog steeds niet. Verder vraag ik me af of bij dat ‘niemand kent mij’ ook hij zelf wordt gerekend.
Wat een makkelijk geouwehoer allemaal. Dat hij geen kritiek zou verdragen, dat hij alleen ja-knikkers om zich heen zou verzamelen. Daarbij wordt toch wel één heel belangrijk feit vergeten, dat je erop moet kunnen vertrouwen dat die kritiek jou wezenlijk beter maakt. En dat die jongen dat niet had, kun je gezien de prestaties van de Raboploeg tot dan toe hem niet echt kwalijk nemen.
Want behalve Erik Dekker heeft niemand echt het maximale uit zijn tijd bij de Rabobank gehaald. Eltink, niet, Posthuma niet, Wielenga niet, Weening niet, lijkt nu weer een beetje op te bloeien, maar toen niet? En zelfs paradepaardje Michael Boogerd heeft een zeer bescheiden palmares voor iemand met zijn capaciteiten. Als je in je derde (weliswaar doping)tour 5e wordt dan verwacht je toch iets meer. En maar 1 overwinnig als je bijna 20 keer bij de eerste 5 aankomt is ook een beetje mager. Was toch prettig geweest als iemand hem bij had kunnen brengen iets slimmer te rijden.
En waren er dan geen grote overwinningen? Ja die waren er wel: Menchov, Freire en Rasmussen, en wat hadden die gemeen? Dat ze alledrie volledig hun eigen weg gingen en het liefst zo ver mogelijk bij de Raboploeg vandaan. Dus is het dan heel gek dat als je als jonge wielrenner ambities hebt je zorgt dat je wegkomt? Dat lijkt mij niet.
En nu gaat het inderdaad beter met de Rabobank, maar daar is ook wel het een en ander veranderd in de laatste jaren En ik kan me ook niet helemaal aan de indruk ontrekken dat dat het fiasco met Rasmussen ook niet een beetje te maken heeft met Thomas Dekker. Want het is toch wel heel pijnlijk als je eindelijke een potentiele tourwinnaar van eigen bodem hebt dat je die jongen eerst figuurlijk en uiteindelijk ook letterlijk niet meer kunt bereiken.
En ter afsluiting laten we ook niet vergeten dat hij gestopt was en opnieuw was begonnen bij Lotto.
Kleine correctie:
In de voorlaatste alinea moet de zin zijn: En ik kan me ook niet helemaal aan de indruk ontrekken dat het naast het fiasco met Rasmussen het ook niet een beetje te maken heeft met Thomas Dekker.
Anders wordt het wel een heel vreemd verhaal….
Helaas lijkt het er toch op dat de mensen die behept zijn met het meeste talent mentaal minder weerbaar blijken. Laten we hopen dat TD het goede pad inslaat en weer wedstrijden gaat winnen, voor hemzelf, maar ook voor alle wielerfans. Helaas moet ik Menno gelijk geven en maakt TD geen heel stabiele indruk en lijkt TD zelf 100% overtuigd dat ie terugkomt op zijn oude niveau.
David,
Hij liet dit seizoen wel meer zien dan ik had verwacht. Zou het geweldig vinden als hij zich nog eens tussen de toppers nestelde, maar ik kan met niet voorstellen dat het mogelijk is. Kun je op de 27e nog zo radicaal van instelling veranderen? Volgens mij niet. Hij zegt zich nu te schikken in zijn rol op het tweede plan bij Garmin, maar dat moet ie natuurlijk wel; heeft geen keus. Voor het met de vuist op tafel slaan, heeft ie de status niet (meer). Interessantste verhaal van dit moment binnen het peloton wat bij betreft.
Leve de fiets!