Nummer 38, now our heart’s lost forever

Vanmorgen rond een uur of tien sta ik in mijn roze Giromania Amsterdam shirt en Rabobroek klaar voor een uurtje of twee ‘peddelen’. “Trek deze aan, dat roze met oranje, dat ziet er niet meer uit, dat is niet meer van deze tijd.” Joost Posthuma staat in mijn woonkamer en lacht. Uit een zak uit zijn rug komt een Leopard-Trek shirt en een handvol rugnummers tevoorschijn. Nummer 3 Rund um den Finanzplatz en nummer 27 van de 4 Jours de Dunkerque. Snel zoek ik een passende broek, kleed me om en even later fietsen we vrolijk pratend door het Twentse landschap. Na afloop drinken we een glas koude frisdrank, bespreken verheugd de komende etappe van de Giro, die we “met de beentjes op de bank” gaan bekijken en nemen tevreden afscheid.

Een paar uur later flitst het beeld van een gevallen renner over het scherm. De flarden van zijn shirt herken ik direct en schiet met een wild kloppend hart overeind. Dit ziet er niet goed uit, echt niet! Wie is het, wie? Laat het niet waar zijn! De koers gaat verder terwijl ik op het puntje van de bank wacht op bevestiging dat alles goed is. Het is Wouter en de bevestiging, dat het goed gaat, komt maar niet. Via Twitter stromen zoveel tegenstrijdige berichten over het scherm dat ik dat afsluit. Dan plots, oorverdovend lawaai. De gele ADAC helikopter dendert, dringend en lager dan ooit, over de achtertuin op weg naar het ziekenhuis om de hoek. Het is geen goed teken, weet ik. Tegelijkertijd komt het nieuws en het besef dringt door, nummer 38 uit de Tour de Qatar zal nooit meer op zijn fiets stappen. Met natte ogen haal ik zijn rugnummer uit de ordner op onze werkkamer en zit, verslagen, minutenlang op de kille houten vloer.

“Weary inside, now our heart’s lost forever,
Can’t replace the fear, or the thrill of the chase.”

Decades – Joy Division

De reactie van Joost is te lezen op zijn website www.joostposthuma.nl