De dan 23-jarige Grewal staat een grote carrière te wachten, zo lijkt. Peter Post is er dan ook als de kippen bij om ‘m een contract aan te bieden. Grewal blijkt een miskoop en mag na een jaar al weer vertrekken. Tot en met 1993 rijdt hij nog bij de profs en wint ook de nodige wedstrijden, maar alleen in de Verenigde Staten.
Grewal kan niet zo uit de voeten in Europa, en wil dat ook niet echt. In 1984 tenminste, vlak voor zijn grote succes. ‘I don’t like Europe’, stelt hij in een interview. Eenmaal onder contract bij Posts Panasonic relativeert hij die woorden. ‘Ik ben wel een type dat van een grote uitdaging houdt’, zegt hij eind 1984 onder andere in Wieler Revue.
Olympisch goud op de weg is voor slechts weinigen het startschot van een glansrijke profcarrière (NB: tot en met 1992 is het Olympische wielrennen verboden terrein voor profrenners). Hennie Kuiper (1972) is een van de uitzonderingen.
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020