Foto Stefano Sirotti
Revanche als ultieme drijfveer: hoe de jarige Pidcock (30 juli) de Amstel Gold Race won
Een volle finale van een koers is niet het moment om gedachten of emoties de vrije loop te laten. Ieder greintje focus dient op de ontknoping te liggen. Hoe lopen de laatste bochten? Wie zijn de concurrenten? Waar en op welke manier zijn die te kloppen? Toch flitsen er in de slotkilometer van de Amstel Gold Race van 2024 onbedoeld allerlei emoties en gedachten door het lijf en het hoofd van Tom Pidcock. De Brit kan er niets tegen doen. Daarvoor is er in de voorgaande edities van Neerlandse grootste eendagskoers net even iets te veel gebeurd. Nu is het moment aangebroken om schoon schip te maken. De eerdere uitkomsten van de koers als het ware uit te gummen en te overschrijven door een klinkende zege. Een overwinning die de Brit drie jaar eerder al had moeten boeken. Zelfs had geboekt. Althans, in zijn eigen beleving dan. De fotofinishapparatuur in Limburg wees iets anders uit. Of beter gezegd, degenen die het beeldmateriaal moesten bestuderen en interpreteren trokken een andere conclusie. Met het blote oog was niet te zien wie van de twee koplopers in de finale van de Amstel Gold Race van 2021 zijn fiets als eerste over de finishlijn op de Rijksweg in Vilt duwde. En ook de precies op de meet geposteerde technologie gaf geen helder uitsluitsel. Het was maar net op welke milliseconde het bewegende beeld van twee renners wiens voorwielen gelijktijdig de streep kusten, werd stilgezet, of Wout van Aert of Tom Pidcock zich de winnaar mocht noemen. Na een oneindig lijkende hoeveelheid minuten hakte de jury de knoop door en kende de overwinning aan de Belg toe. Tot grote onvrede van diens Britse opponent.
Foto Stefano Sirotti
Pidcock is gebrand op revanche. Vanzelfsprekend. Een jaar later strandt zijn poging om zijn naam alsnog op de erelijst van de Amstel Gold Race bij te schrijven echter in een vroegtijdig stadium. In de finale maakt de renner van INEOS Grenadiers weliswaar deel uit van de voorste groep, maar ploeggenoot Michal Kwiatkowski dwingt de Brit in de verdediging door als eerste te ontsnappen. De voormalige wereldkampioen zal zijn vluchtpoging tot succes weten om te buigen, al moet – déja vu! – de finishfoto wel weer eerst minutenlang aandachtig bestudeerd worden alvorens tot dat verdict te komen. Kwiatkowski verslaat Benoît Cosnefroy met millimeterwerk. Ondertussen is Pidcock in de staart van de achtervolgende groep als elfde over de meet gerold. Hij zal weer een jaar langer geduld moeten oefenen. En nog een jaar, want in 2023 besluit Tadej Pogačar Zuid-Limburg maar eens onveilig te komen maken. De Sloveen is meerdere maten te groot. Niet alleen voor Pidcock, voor iedereen. Achter Pogačar en de verrassend sterke en, als een Duracell-konijn op eeuwig energie leverende batterijen, immer door stoempende Ben Healy. Driemaal is dus niet altijd scheepsrecht.
Er is een vierde poging voor nodig om Pidcock alsnog aan zijn zo vurig gewenste zege in de Amstel Gold Race te helpen. De sterren lijken op zondag 14 april 2024 buitengewoon gunstig te staan. Pogačar heeft de Giro verkozen boven een eventuele herhaling van zetten in Limburg. Wout van Aert, de antagonist van drie jaar eerder, kampt met de naweeën van een val in Dwars door Vlaanderen en is afwezig, evenals Remco Evenepoel, die in het Baskenland tegen het asfalt is gesmakt. Als dan gaandeweg de koers ook nog eens blijkt dat topfavoriet Mathieu van der Poel voor de verandering eens een keer zijn dag niet heeft en de besten, eerder dan hem lief is, moet laten gaan, lijkt het alsof er plotseling een poort wijd open wordt gezet en een helder glanzend licht verleidelijk naar Pidcock lonkt. Hij moet zich nu echter niet laten verblinden, waardoor hij zijn neus lelijk aan het ijzeren hekwerk zou kunnen stoten. Pidcock moet gefocust blijven en zich niet laten afleiden door verleden of toekomst, als hij in volle finale, in gezelschap van drie medevluchters, op Vilt afstevent. Op de Geulhemmerberg heeft het kwartet zich losmaakt uit een grotere groep koplopers en al snel wordt duidelijk dat zij gaan uitmaken wie de winnaar wordt.
Terwijl hij de krachten van zijn drie rivalen, Tiesj Benoot, Marc Hirschi en Mauri Vansevenant, probeert in te schatten, flitsen onbedoeld toch gedachten aan de millimeterspurt van drie jaar eerder door het hoofd van Pidcock. Even voelt hij weer dezelfde rilling over zijn rug als toen de Brit vernam dat niet hij, maar Van Aert als winnaar was aangewezen. De cocktail van teleurstelling, woede en frustratie borrelt voor een kortstondig moment weer even op. Maakt als niet ongelukkige bijkomstigheid wat meer adrenaline vrij in zijn lijf en zodra Pidcock zijn focus verlegt naar het ‘nu’ ebben de gedachtes en emoties weer weg. Nu scherp blijven, geen fouten maken, schiet door zijn hoofd. Tijd om lang te pokeren hebben de vier niet. Achter hen nadert een tweede groep tot op niet meer dan een paar seconden. Op een kleine driehonderd meter van de finish zet Vansevenant zijn eindschot al in. Wacht hij langer, dan krijgt een vijftal renners de kans aan te haken aan het front. Het is een kamikazeactie van Vansevenant, waardoor de Belg vooral als lead-out dient voor zijn drie metgezellen. Precies op het moment dat Benoot zijn landgenoot dreigt te passeren, zet Pidcock aan. Een fractie van een seconde lijkt hij ingesloten te raken, maar Vansevenant laat de deur links naast zich keurig open staan en rolt zo een rode loper uit. Pidcock krijgt ruim baan, snelt Vansevenant voorbij en komt als eerste op de finish af. Heel even lijkt het of hij zijn handen te vroeg in de lucht steekt, want Hirschi rukt ‘in extremis’ nog verrassend snel op, maar schijn bedriegt. Een wiel scheelt het. Toch nog. Geen fotofinish voor nodig. Tom Pidcock wint de Amstel Gold Race. Klaar als wat. Voortaan kan hij met een gelukzalig gevoel door Zuid-Limburg koersen en dwalen zijn gedachten af naar 2024, in plaats van naar drie jaar eerder.