Op de Grote Markt van Brugge wordt boos naar me gekeken. Terecht. Het was zo’n opmerking die er zomaar uitfloepte en bijzonder ongepast was. Ruim een week na de aanslagen in België is het nog te vroeg voor grappen en bijdehand commentaar. De poging van de Brugse brandweer om vanaf het belfort – een middeleeuwse wachttoren met een stormklok – de banner van de 100ste Ronde van Vlaanderen te ontrollen oogt inderdaad knullig en duurt een eeuwigheid maar het is niet nodig om dat te vergelijken met de zoektocht naar Salah Abdeslam. Sorry mevrouw, sorry meneer, ik had al spijt van de opmerking voordat het laatste woord mijn mond had verlaten. Ik wijt het aan de dynamiek van een onbekende groep, even laten zien dat je er bent, grappig bovendien.
Het was voor de organisatie van Ride like a Flandrien nog een hele klus om met de gesloten vluchthaven Zaventem iedereen op tijd hier op dat plein in Brugge te krijgen. Er zijn er die een reis van 35 uur achter de rug hebben, maar nu begint een gezelschap van ruim 30 renners uit 13 landen – van Mexico tot Zweden en van Amerika tot Oostenrijk – aan een week koersen door het Vlaamse land. Een gezelschap van journalisten en prijswinnaars dat op de zondag van Vlaanderens Mooiste ook nog de laatste honderd kilometer van het parcours zal rijden, niet ver voor de profs.
Gisteravond waren de burgemeester van Brugge, de koersdirecteur, rondemiss Maya, die beroemd werd door de billenknijperij van Peter Sagan, en drievoudig winnaar Johan Museeuw opgetrommeld om het gezelschap te verwelkomen. ‘Rustig met drank en seks voor zondag,’ was Museeuws enige advies, maar morgen gaat de Leeuw van Vlaanderen de fietsmaffe, internationale groep de heuvels en de kasseistroken tonen, hoe daarover te geraken en hij zal onderweg de trainende profs aanwijzen.
Op deze acclimatisatiedag zijn er slechts stadsfietsen en blijft het bij een rondje door en om de stad, maar de sfeer is uitgelaten, vooral bij de niet-Europeanen. Alleen al het lopen door dit decor en over de beroemde cobblestones zorgt voor aanstekelijke vrolijkheid. ‘This is heaven man,’ zegt een van hen en aait aansluitend een kassei alsof het een pasgeboren puppy is. Hij gaat de weerbarstige brokken natuurstenen de komende dagen nog vervloeken, maar voor nu is Vlaanderen het paradijs met zon, bier, middeleeuwse gebouwen, een sterk verhaal op elke hoek en een gids met een kale kop en een baard die vindt dat zijn fietstour vooral Rock ’n Roll moet zijn en als het even kan Slayer en Metallica quoot. Ah, een nieuwe kroeg met brood, kaas, een lokaal biertje en meningen over Cancellara, Boonen en Sagan. ‘Man, I could actually live here.’
- Wielrennen in Turkije is simpel… - 13/10/2023
- Welke anderen? WK in Leuven - 23/09/2021
- Een Ryck leven - 18/03/2017
Geef een reactie