Sauna Diana is voor Hetiskoers-lezers gesneden koek en over de ploeg van stripteasedanseres Myriam de Kova is ook al een aantal keer geschreven. Dit artikel gaat over een paar andere ondernemers uit de seksbranche die iets in het wielrennen wilden doen. Dat botste soms…
Erotic Discount Centre
Snackkoning Jos Elen is in de jaren tachtig en negentig sponsor én ploegleider van een kleine profploeg. De renners komen vooral uit in criteriums; veel geld verdienen is er niet bij. Elro Snacks staat er op de shirts, meestal in combinatie met de naam van een cosponsor. In 1994 wordt dat Erotic Discount Centre.
Hoewel…
Het bedrijf in seksartikelen is bereid een half miljoen gulden in het ploegje te stoppen, maar wielerbond KNWU ziet dat niet zitten. Met de sponsornaam op de shirts kan de bond leven, maar met een half ontblote dame op het shirt niet. Dat schaadt het imago van de wielersport, vindt de KNWU. En laat die topless-dame nou net de eis van sponsor Joop de Jonge zijn: op het shirt wil hij tieten zien. Geen tieten, geen geld.
Renner Willem Jan van Loenhout (foto), belijdend katholiek, is soort van blij dat de deal niet doorgaat. ’Ik wil niet super braaf zijn maar mensen associëren je nu eenmaal 
wel met het product waarmee je rondrijdt. En daarmee wil ik persoonlijk niet in verband gebracht worden. Ook al kost het me m’n carrière.’ Dat laatste is het geval: Elro gaat nog wel door maar met een minimaal budget en maar een paar renners. Zonder Van Loenhout.
De moeder van Dolle Dries
In 1973 komt de eveneens gelovige Dries van Wijhe, wielrenner maar vooral bekend als marathonschaatser, in de problemen als hij gaat rijden voor Pretty City. ‘Dolle Dries’ vindt dat zelf niet zo’n probleem maar hij vermoedt dat z’n ouders daar anders over denken en vertelt hen dat Pretty City in zware shag doet. Als z’n moeder erachter komt dat het om een seksclub gaat, verbreekt Dries het sponsorcontract.
Het volgende jaar presenteert Pretty City een complete ploeg aan de pers, vijf mannen en drie dames. Journalisten vinden vooral renster Martha Toersen interessant omdat ze uit Staphorst komt. ‘Uit het moderne deel van Staphorst’, verdedigt ze zich. ‘In het oude dorp mag je allicht niet fietsen, laat staan voor een seksclub. Zelf kan het mij niks schelen wie mijn sponsor is.’
Maar de Rabobank in Rouveen (vlakbij Staphorst) is de werkgever van de amateurrenster en zit er wél mee in z’n maag. Toersen: ‘Mijn baas vindt het niet echt leuk. Hij is bang dat de gereformeerde klanten uit het oude dorp erachter komen.’
‘Straks denkt iedereen dat ik zo’n masseuse ben’
Gedoe ontstaat er er tijdens de presentatie om iets anders: het maken van de ploegfoto. Seksclubbaas Klaas Kee wil dat de renners en rensters op de foto worden vergezeld door een paar dames van plezier. Via een uitzendbureau huurt hij twee fotomodellen in om met ‘een wielerploeg’ op de foto te gaan.
‘Ik doe het niet hoor’, sputtert een van hen tegen. ‘Dat dit voor een seksclub is, daar wist ik niets van. Straks denkt iedereen dat ik zo’n masseuse ben.’ Uiteindelijk staat er maar één fotomodel op de foto.
Waarom Kee niet een paar van zijn eigen dames wist te regelen? ‘Mijn eigen meisjes verdommen het helemaal om op de foto te gaan. Want meestal weet de familie het niet eens dat ze in mijn clubs werken.’
De principes van een Jehovah’s Getuige
Over niet weten gesproken. Als wielrenner André Gevers in 1982 voor profploeg La Cloche tekent, gaat hij er vanuit dat La Cloche een beleggingsmaatschappij in onroerend goed is. Als hij er later achter komt dat het om een Utrechtse seksclub gaat, levert hij z’n contract weer in. Het strookt niet met de principes van Gevers, die sinds een paar jaar Jehovah’s Getuige is. ‘Het zou van weinig piëteit getuigen om via shirtreclame een seksclub nog meer klandizie te bezorgen.’
La Cloche gaat verder zonder Gevers, wordt aan de pers gepresenteerd maar rijdt nooit een wedstrijd. De seksclub trekt de stekker uit de ploeg als Rinus Smits, initiatiefnemer en ook een van de renners, begin 1982 een Oostenrijks meisje aan de club probeert te slijten. Als blijkt dat Smits de dame onder valse voorwendselen naar Nederland heeft gehaald, zijn de bazinnen van La Cloche des duivels.
Terug naar Erotic Discount Centre, waar eigenaar Joop de Jonge in 1995 toch overstag gaat. Wel reclame op de shirts maar – in lijn met wat de KNWU wil – geen topless-dames. Ditmaal niet bij een profploeg, maar als hoofdsponsor van een amateurformatie. De Jonge wil met de sponsoring, vertelt hij tijdens de presentatie, ‘het product erotiek uit het muffe circuit van onderbroekenlol en schoolmeidengegiechel halen.’
Bronnen: Wielerrevue, Telegraaf, Leidsch Dagblad
– Over seksclub La Cloche en Rinus Smits schreef ik uitgebreider in De Dakhaas, het Utrechtse blad dat morgen wordt gelanceerd.
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie