Toegegeven, achteraf is het makkelijk praten. En de beste stuurlui staan aan wal. Maar toch was het verloop van de afgelopen Tour voer voor psychologen. Daarom deze arbitraire analyse. Rechtstreeks van de koude grond.
EEN – 5 maart 2010 – voorwerk voor de nieuwe ploeg
Gazzetta dello Sport kopt
Sinds gisteren voel ik hem over mij heen hangen, als de schaduw van een wolk over een Alpencol: de naderende Natourse Depressie. Het aftellen is begonnen en Parijs is opeens angstaanjagend dichtbij.
Nog één bergrit. Nog één tijdrit. Nog één slotrit.
Dan volgt het zwarte gat. De diepe leegte. Dan
Zestig kilometer klimmen over de Agnel, de Izoard en de Galibier. De Koninginnerit. De enige passende omschrijving voor deze etappe. Duizenden hoogtemeters en vooral geen enkele meter vlak. En dan ook nog eens de hele dag volle bak wind tegen. Waar de Tour van dit jaar al 2,5
voer voor spreekwoorden
een schleckske
pech op’t verkeerde moment
een contadoreke
geluk op’t juiste moment
een cadelleke
dat spreekwoord gaat
al lang mee
toch al langer
dan cadelleke meekan
tegenwoordig
een cadelleke
is lekker vlaams voor
king for a day
fool for a lifetime
wie hoog van de toren blaast
moet er nog wel eerst geraken
ok, die andy die gunnen we het wel
ongelooflijk aaibaar die jongen
zo eentje waar je zeker mee bevriend was
in de lagere school
zo eentje die de mama’s graag naar
verjaardagsfeestjes zagen komen
maar die lance
ja, ineens is het gedaan
waarom dat jaartje te veel
iedereen weet het
iedereen ziet het
iedereen voelt het
koppig als hij is
doet hij voort
stiekem hoop ik nog
op een ritwinst
en ik ben geeneens fan
om maar