De Giro, dat hoort spektakel te zijn van begin tot einde. En dan bedoelen we niet per se Monte Crostis, maar wel favorieten die elkaar voortdurend bestoken, elke dag oorlog in de koers, bergritten als thrillers, vlakke ritten als thrillers, inzinkingen, verrijzenissen, de Revolutie van L’Aquila, Landis-achtige raids.
Afgelopen zondag probeerde ik het weer eens. Geen bambini in de buurt, Vitesse-NEC was finito, en ik kon de deur niet uit omdat vrouwlief alle (!) huissleutels had meegenomen naar het verre Twente. En dus was daar het moment: tv aan, op Eurosport. Hopseflops, helikoptergeronk. Daar
Voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven? Onzin: voetbal is oorlog. Voetbal is serious business. Ja, voetbal is politiek. Voorbeelden genoeg. Neem de beladen wedstrijden tussen Noord- en Zuid-Korea, Irak en
Je zou kunnen zeggen dat Mario Cipollini is als de Giro zelf. Vol emotie, kleurrijk, een beetje blabla. Maar stijlvol en met klasse. De misschien wel beste sprinter aller tijden is alweer enkele jaren gestopt, maar zijn record van 42 etappezeges in de Ronde van Italië staat
Op Koninginnedag kun je mij tegenkomen met een grote grijns boven mijn oranje overall. Tuurlijk ben ik hartstikke blij voor Bea en de prinsjes en zo. Maar belangrijker is dit: de grote rondes hangen weer in de lucht. Bij het vooruitzicht van
Kraken. Dat doet Martin Kohler en ook de duizenden kleine steentjes waar hij met zijn smalle bandjes overheen rijdt. Lichter schakelen wil-ie. Maar dat gaat niet meer! Met een trapfrequentie nog trager dan het slome ritme van een kerkklok die mensen naar een ochtendmis lokt werkt