Volgende week zaterdag gaat de Giro d’Italia van start. Het belooft een zware strijd te worden. De parcourstitel van 2011 luidt: “the toughest race in the most beautiful place!” en gezien de 40 beklimmingen en 7 aankomsten bergop zit het met dat “toughest” wel goed! Onze voorpret begint op de overzichtspagina van het wielersportforum.nl waar ze
Franco Chioccioli (25 augustus 1959)
Toen Franco Chioccioli nog koerste, was ik een groot fan van hem. Waarom?, zul je vragen, en ik zal antwoorden: ik weet het niet. Nou heb ik altijd al een zwak gehad voor Italiaanse renners, maar zeker niet voor alle. Zo had ik bijvoorbeeld
Robert Visentini
Bestolen voelde hij zich. Die Noord-Europeanen hadden geen greintje respect voor hem gehad. Eigenlijk al vanaf het begin, maar wat ze in deze Giro hadden geflikt, daar lustten de honden geen brood van. Verraad. Nog zo’n woord dat in hem opkwam.
Roberto Visentini had de
De Giro d’Italia deed in 1988 de Gavia aan, een top van 2.621 meter hoogte met onverhard wegdek. Een rit met ultieme heroiïek en tegelijk met ultieme tragiek. Uit de mist duikt een renner op. Het is Johan van der Velde, in zijn paarse puntentrui. Met blote armen trotseert hij de sneeuw. Onderaan de klim ontdoet hij zich van jas
Marino Lejarreta (14 mei 1957)
Tegenwoordig is Marino Lejarreta het antwoord op een quizvraag, in de jaren tachtig was hij wielrenner. “Wist u dat Marino Lejarrata de enige renner is in dit peloton die dit jaar ook de Giro en de Vuelta heeft gereden.” Zo luidde ruim twee decennia geleden het standaardcommentaar van Jean Nelissen tijdens een bergetappe in de Tour.