Op donderdag 8 juli 2004, rond een uur of elf, veranderde mijn leven voorgoed. Op dat moment sloopte een kaakchirurg in het Rijnstate ziekenhuis te Arnhem de laatste twee verstandskiezen uit mijn mond. Zeventien was ik pas, en reeds van al mijn wijsheid beroofd. Op de weg terug
Vijf jaar voordat hij zaadbalkanker overwon en zich daarna ontpopte als de beste ronderenner aller tijden, reed hij door een nat Oslo, alleen. In zijn eerste volledige profjaar werd hij wereldkampioen. Tweede werd Miguel Indurain, de man die in begin jaren ’90 de Tour de France domineerde. Bij de junioren won een heel jonge Jan Ullrich. Wat ik me vooral
Dus in 2003 reed Michael Boogerd met de gaten in zijn arm van de injectiespuiten. Hein Verbruggen poetste een positieve test van Lance Armstrong weg. Armstrong zelf is een genadeloze klootzak, die door rood rijdt en stripclubs bezoekt. Een halve
Het is een zaterdag in 2005 als ik samen met mijn fietsmaat in de stromende regen de Cauberg oprijd. We zijn nat maar blijven warm door te bewegen. In totaal hebben we nog geen zestig kilometer gereden maar door het vuil en de nattigheid hebben we
Vijftien jaar na zijn dood geeft Google de volgende suggesties als je zijn naam intikt: crash, helmet, death en death video. Hij overleed twee jaar voordat Google geboren werd, maar de zoekmachine vertelt nu in enkele simpele woorden zijn tragische verhaal. Hij viel, hij droeg geen helm, hij ging dood en daarna waren er alleen nog die afgrijselijke beelden.
Op 18
Wie wilde gisteren niet even achter de zonnebril van Lance kijken? ‘No tears for me’, zei de zevenvoudig Tourwinnaar dan wel, maar achter de donkere glazen kon hij het waarschijnlijk niet droog houden.
We mochten het niet zien. De trekken rond zijn mond, het langzamere praten en