Eerder deze tour schreef ik dat de Tourmalet de meest mythische berg is uit de Tourgeschiedenis. Nou, de Galibier is een heel goede tweede. Zo hoog dat de zuurstofnood al halverwege de beklimming toeslaat, zo lang dat er geen einde aan lijkt te komen, vaak in extreme omstandigheden. De Galibier heeft alles wat een alpencol moet hebben.
De Galibier werd voor
Veertien was ik en gek van wielrennen. Mijn grote held was Marco Pantani, de Italiaan met de flaporen, het kale hoofd en de bandana. Het was 1998. Ik liep met mijn vader door de straten van Parijs. Het WK voetbal in Frankrijk was afgelopen en gewonnen door het gastland. Op elk trottoir lagen t-shirts uitgespreid met de beeltenis van Zinedine
Met de wetenschap van nu hebben de beelden bijna iets lugubers. Namen uit een bezwaard verleden schieten voorbij: Ivan Gotti, Roberto Heras, Richard Virenque. Ik zie een pezige man in een roze pak. Hij bestijgt de flanken van de Alpe di Pampeago op een manier die doet denken aan een insect tegen een muur. Spottend met de zwaartekracht, spottend met
De dans wordt gedanst op de flanken van de Montecampione, de kampioenenberg. Het is 4 juni 1998, nog een paar dagen en dan zal het peloton vanuit Lugano naar Milaan rijden en zit de Giro d’Italia erop.
Marco Pantani rijdt in het roze, maar hij is bezig de wedstrijd te verliezen.
Het was een memorabele zomer. De zomer van 2000. Zeker voor mij, maar dat kon ik op die mooie donderdagavond niet weten. Ik was als verslaggever voor NOS Langs de Lijn bij de voetbalwedstrijd Nederland-Italië tijdens Euro 2000 toen plotseling mijn chef Ferry de Groot belde.
‘Aanstaande
Valentino Fois (23 september 1973)
Wie de Giro delle Valle d’Aosta wint, ziet een glansrijke toekomst vol ereplaatsen en overwinningen opdoemen. De rondewedstrijd door de vallei van de Aosta is de lakmoesproef voor veelbelovende wielrenners uit heel Europa. Wie die wedstrijd op zijn 21ste op zijn naam