Aanstaande zaterdag strijkt mijn geliefde Giro neer in mijn geliefde Nijmegen. Con amore.
Alvorens de kroniek van de aangekondigde massasprint op de Oranjesingel te ondergaan, doet het peloton een graai in de heuvelzones waarmee de omgeving van Nijmegen rijk bezaaid is.
Op pakweg 50 kilometer wordt daarbij ook de Zevenheuvelenweg aangedaan, een verbindingsweg tussen Groesbeek en Berg en Dal.
Zeven heuvels, dat klinkt
Ruim 200 wielerliefhebbers waren erbij, op de eerste van twee VCK Wielerklassiekeravonden in Lux Nijmegen. Zij bekeken nogmaals de finale van de Hoogmis op groot scherm, analyseerden samen met oud-renners Kees Bal (winnaar van de Ronde van Vlaanderen in 1974), Leon van Bon (nu fotograaf) en Bart Voskamp de koers, deden de inmiddels traditionele petje-op-petje-af-quiz (zonder petjes!) en luisterden de
We tellen af naar de koers die dit weekend thuiskomt. We tellen af naar de Tour die weer in Nederland start. Maar stiekem tikt in mijn hoofd ook een andere klok. Een klok die vorig jaar al begon te tikken en die in mei volgend jaar afloopt.
Het goede nieuws was daar
Ik ben een renner
Minstens duizend keer kapot gegaan
Heb dagen langs de kant staan wachten op een ander wiel
Om verder door de hel te kunnen gaan1
Vlaams Arsenaal, Nijmegen. Tweede Paasdag. Zo’n honderdvijftig koerszotten houden hun adem in. Een kleine man met gitaar zingt liederen. Diepe warme