Wij festivalliefhebbers hebben het zwaar. Al sinds de zomer van 2019 zitten we zonder. Vandaar dat we reikhalzend uitkijken naar het moment dat Matthieu van der Poel vanmiddag over de kasseien van de Rue de Belle Vue dokkert. Op weg naar het festivalterrein.
Het was in 2008, gok ik, dat ik voor het eerst en het laatst het Dour
18 juli 1995, de afdaling van de Col de Portet d’Aspet in de Tour de France. Daar ligt plots die jongen, in foetus-houding, bloed rond het hoofd op het asfalt. Beelden die bij elke wielerfan die die koers bewust meemaakte in het geheugen gegrift staan. Een naam die bij leven al klonk als een klok, maar die na zijn dood
Wielrenners kunnen zich blindstaren op een fiets. Terecht natuurlijk, maar soms gaat het te ver. Dan moet ook de groep perfect zijn, wordt er lang over banden getwijfeld en ondertussen wordt de portemonnee steeds lichter. Kind van de rekening zijn dan uiteindelijk bril, helm en schoenen. Doodzonde want juist op die vlakken kun je winst boeken. Nou ja, niet met
Ik bouwde d’r op (3x)
Het bloed spatte in mijn kop
Het is de liefde voor de koers
Winnaar Niki ‘Jukebox’ Terpstra maakte het gedicht, dat het parcours van de Ronde van Vlaanderen van zichzelf al is, o zo mooi, toepasselijk én eervol richting Vlaanderen he-le-maal af met zinnen van Belgische bard Raymond van het
Op 180 kilometer van de meet concludeerde Renaat Schotte vanaf de motor: ‘Het wordt een zeer, zeer interessante finale.’ Het deed pijn, die opmerking. Het voelde uitermate onprettig aan, als een klap op de nieren, een beuk in de maag.
Want op 180 kilometer van de meet wil je nog helemaal niet aan de finale denken. Dan wil je je gewoon
Ze leken wel gewichtloos, de renners die zich vandaag van Deinze naar Wevelgem worstelden. Als pinguïns kropen ze in het peloton bij elkaar, schuilend voor de flarden wind die onvermoeibaar over het Vlaamse land joegen. Met opgetrokken schouders en neergeslagen ogen poogden ze bij elkaar te schuilen.
Geraint Thomas maakt een tuimelperte (Bron: