Het dreigt een zwaar seizoen te worden voor de wat meer nostalgisch ingestelde koersliefhebber. Eerst werd de Ronde van Vlaanderen ontdaan van zijn Muur, en nu is er een week later misschien ook een Parijs-Roubaix zonder Bos. Reden: de keien in het Bos zijn vies.
Zijn ze
Bas van Eijk: De hel van het noorden is bepaald geen kermiskoers. De wedstrijd is niet op voorhand beslist, door het parcours dat de fietsers en fietsen geselt, weer of geen weer. Heel goede renners krijgen pech op het juiste moment, de beste renners hebben geluk in de finale. Dat er iets kapot gaat is zeker, het moment waarop bepaalt
De glazen bol is van zolder gehaald. Hij deed het nog. Hierbij alvast het koersverloop van Parijs-Roubaix 2011.
Het is stralend weer in Noord-Frankrijk, de altijd grauwe fabrieksstreek ziet er vandaag uit als een zonnige ansichtkaart.
Al vóór de eerste kasseistrook rijdt er een omvangrijke kopgroep weg. Alle grote ploegen zijn vertegenwoordigd, wat heet, vrijwel álle ploegen zijn vertegenwoordigd. Alleen Euskaltel en
Parijs-Roubaix is niet alleen een aanslag op lijf en leden, maar ook op het materiaal. Onder volgwagens worden ter bescherming stalen platen gelast en renners komen gewapend met speciaal geprepareerde fietsen naar startplaats Compiegne. Twee zaken staan daarbij voorop: comfort én stevigheid.
13 april 2008, 9.00 uur ’s ochtends. Compiegne wordt langzaam wakker. Op het Place du Palais troepen de eerste fans
De Hel van het Noorden, die haar bijnaam niet kreeg van de slechte wegen maar vanwege de slachtoffers uit de Eerste Wereldoorlog, was zeker niet de favoriete koers van Hinault. Kasseien waren niet gemaakt om over heen te fietsen en al helemaal niet in een wedstrijd, betoogde hij.
Krakende frames, zwiepende kettingen
Opgedroogde modder, dreigende luchten
Roger de Vlaeminck, Francesco Moser
Brekende sturen, lekke banden
Holle ogen, gevoelloze vingers
Franco Ballerini, Johan Museeuw
Het bos van Wallers, Carrefour de l´Arbre
De wielerbaan, de douches
Tom Boonen, Fabian Cancellara