Sinds gisteren voel ik hem over mij heen hangen, als de schaduw van een wolk over een Alpencol: de naderende Natourse Depressie. Het aftellen is begonnen en Parijs is opeens angstaanjagend dichtbij.
Nog één bergrit. Nog één tijdrit. Nog één slotrit.
Dan volgt het zwarte gat. De diepe leegte. Dan
‘Certo, certo!’ riep de burgemeester van Pinerolo verheugd toen Christian Prudhomme hem belde, ‘siete benvenuti in Italia!’ Mooi, dacht Prudhomme. Dat is dan geregeld. En dus denderde er vandaag een peloton renners de Côte de Pramartino af. Als de burgemeester van tevoren had geweten hoe dat zou gaan,
De vijftiende etappe van deze Tour de France werd in het rondeboek omschreven als een overgangsetappe. Waarom is onduidelijk, of het moet een nieuwe omschrijving zijn voor een etappe voor de rustdag. Waar de renners vreesden voor waaiervorming, hoopten de kijkers hier juist op. En hoe harder we
Verregende dorpen, nat asfalt, renners die worstelen met jasjes en armstukken. Een soepel ronddraaiende kopgroep, een controlerend peloton. Het parcours? Op-en-neer, op-en-neer. De etappe van vandaag verliep haast ritmisch, met een mooie cadans. Ook de massasprint ging gesmeerd: Cavendish won.
Spectaculair was het niet. Zelfs de wielwissels verliepen gladjes. Voor het eerst deze Tour waren de kastelen langs de route intrigerender
De discussie is weer losgebarsten: moet de veiligheid van renners tijdens de koers worden gewaarborgd door de organisatie, of door de renners zelf? En als dat laatste het geval is, waarom lukt dat momenteel dan niet? Maarten Ducrot blijft herhalen dat renners geen respect meer hebben voor elkaar en dat er sinds het vertrek van The Boss bovendien geen echte
Vinokourov staat tegen een boom geleund. Zijn gespierde benen kunnen hem niet meer dragen. Ploegmaats stappen een voor een over de vangrail om hun kopman uit het dal te trekken, want een wielrenner hoort op een fiets te zitten, en niet tegen een boom te leunen. Een van Vino’s ploegmaats heeft zijn fiets alweer naar boven gebracht, die staat gereed.