Toegegeven, achteraf is het makkelijk praten. En de beste stuurlui staan aan wal. Maar toch was het verloop van de afgelopen Tour voer voor psychologen. Daarom deze arbitraire analyse. Rechtstreeks van de koude grond.
EEN – 5 maart 2010 – voorwerk voor de nieuwe ploeg
Gazzetta dello Sport kopt
Het is 9 mei en de Giro d’Italia is drie etappes onderweg. Het zwaartepunt van de dit jaar loodzware koers is nog lang niet in zicht. Op het menu van vandaag staat een etappe die op het eerste oog geen spektakel zal bieden, maar na de vlakke etappe van gisteren snak ik naar het eerste heldenepos van deze Giro. Sprinters
Vanmorgen rond een uur of tien sta ik in mijn roze Giromania Amsterdam shirt en Rabobroek klaar voor een uurtje of twee ‘peddelen’. “Trek deze aan, dat roze met oranje, dat ziet er niet meer uit, dat is niet meer van deze tijd.” Joost Posthuma staat in mijn
Op zoek zijn naar geluk en de dood vinden, op een racefiets nota bene, voor het oog van miljoenen over de hele wereld. Niet te bevatten.
Het beeld van het levenloze lichaam van een renner op het asfalt. Overal bloed.
Wat is het toch met afschuw, dat het niet aan kracht lijkt in te boeten? Schoonheid went, afschuw wordt opgeslagen op