Foto Sirotti
Toen de vandaag (1 oktober) jarige Wout Poels er maar eens vandoor ging
‘Ik dacht: laat ik dan nu maar gaan’. Het is het ogenschijnlijk achteloos gekozen zinnetje waarmee Wout Poels ten overstaan van Volkskrant-journalist Iwan Tol zijn beslissende tempoversnelling in Luik-Bastenaken-Luik van 2016 reconstrueert. De woordkeus had net zo goed kunnen slaan op het vroegtijdige vertrek van een saaie verjaardag van een of ander ver familielid. Dat je na een slap kopje koffie en een te zoet gebakje na een uur vindt dat het wel weer tijd is om huiswaarts te keren. ‘Ik dacht: laat ik dan nu maar gaan’.
Met nog tweehonderd meter te rijden lanceert Poels, net na het ronden van de laatste haakse linkerbocht naar de aankomstlijn, zijn eindschot. ‘Te vroeg!’, zal menigeen op zondagmiddag 24 april richting televisiescherm hebben gebruld, maar de renner van Team Sky bewijst in de seconden die volgen het grote ongelijk van de huiskamer-ploegleiders. In een sprint na 248 loodzware kilometers gelden immers andere wetten. Poels voelt weliswaar de vermoeidheid in elke vezel van zijn lijf, maar realiseert zich onmiddellijk dat zijn opponenten hetzelfde gevoel zullen hebben.
Oppermachtig verwijst de Limburger zijn drie medevluchters, Michael Albasini, Rui Costa en Samuel Sánchez, op de verraderlijk oplopende aankomstweg in Ans naar de altijd ondankbare ereplaatsen. Voor het eerst in 28 jaar en pas voor de vierde maal in de geschiedenis wint een Nederlander de oudste van de vijf monumentale klassiekers. Slechts Ab Geldermans (1960), Steven Rooks (1983) en Adrie van der Poel (1988) gingen Poels voor.
Zo bar en boos als 36 jaar eerder maken de weergoden het weliswaar niet in Wallonië – in 1980 won Bernard Hinault na een solo een extreem winterse editie van Luik-Bastenaken-Luik, die niet alleen door slechts 21 renners uitgereden werd, maar die de winnaar ook bevriezingsverschijnselen opleverde waardoor hij permanent het gevoel in twee van zijn vingers verloor – maar als de renners enkele uren voor vertrek de gordijnen van hun hotelkamer openslaan, lijkt het eerder januari in plaats van april. Regen, hagel en sneeuw nopen de koersdirectie het parcours op sommige plekken aan te passen, zodat het peloton niet over amper begaanbare en zodoende gevaarlijke wegen hoeft te rijden.
Op het koersverloop heeft de omleiding geen enkele impact, aangezien de wijzigingen al in het eerste kwart van de wedstrijd zitten. De 102e editie van Luik-Bastenaken-Luik zal grotendeels in het teken staan van een monstervlucht van een achttal, van wie Alessandro De Marchi en Nicolas Edet het langste stand houden. Wanneer diep in de finale de tenoren aan hun concert willen beginnen, zijn ook zij eraan voor de moeite. Op de kasseitjes van de steile Côte de la Rue de Naniot, die, op slechts drie kilometer van de finish, voor het eerst in het parcours van de klassieker is opgenomen, gooit Albasini de knuppel in het hoenderhok. Alleen voormalig wereldkampioen Costa, Sánchez en Poels hebben een passend antwoord op de versnelling van de Zwitser.
De Nederlander bewijst nog maar eens tot de sterkste renners van het voorjaar van 2016 te behoren. Zal Poels zich in de zomermaanden, net als een jaar eerder, moeten wegcijferen om kopman Chris Froome aan een volgende Tourzege te helpen, in de maanden maart en april heeft hij van Team Sky een vrijgeleide gekregen zelf resultaten neer te zetten. Het levert hem ritzeges op in de ronden van Valencia en Catalonië, alsmede de eindzege in eerstgenoemde Spaanse koers. In de Waalse Pijl, vier dagen voor Luik-Bastenaken-Luik, tikt de Nederlander als vierde aan op de Muur van Hoei. Het zijn prestaties die bijna haaks staan op het drama dat Poels in de Tour van 2012 had meegemaakt.
In dienst van Vacansoleil kwam de Limburger destijds afschuwelijk ten val in de zesde etappe. Met een gescheurde nier en milt, twee gekneusde longen en drie gebroken ribben rijdt Poels zelfs eerst nog tien kilometer door, alvorens op te geven en aan een lang revalidatieproces te beginnen. Meermaals houden zijn artsen hem voor dat hij wellicht nooit meer op wedstrijdniveau zal kunnen fietsen. Poels bewijst het tegendeel en is in het voorjaar van 2013 al weer terug in koers. In een bescheiden bijrol. Noem het edelfiguratie.
De absolute hoofdrol eist de Nederlander drie jaar later op. Albasini, Costa en Sánchez hebben in een bar koude, winterse editie van Luik-Bastenaken-Luik geen schijn van kans tegen de ontketende Poels. Die klopt alles en iedereen in de straten van Ans en bezorgt Team Sky haar eerste monumentale zege. Door precies op het juiste moment te denken ‘laat ik dan nu maar gaan’ en onmiddellijk de daad bij het woord te voegen.