Toen de vandaag (20 september) jarige Marlen Reusser wel een arm kon gebruiken
Zodra de realiteitszin de staat waarin Marlen Reusser verkeert weer enigszins heeft overgenomen van gevoelens van vermoeidheid en uitputting, daalt het besef in bij de Zwitserse dat ze in de afgelopen minuten de eindoverwinning in de Giro door haar vingers heeft laten glippen. Een achtbaan aan emoties schiet plotseling door het lijf van de renster van Movistar, terwijl ze neerploft tegen een paaltje waarover uit veiligheidsoverwegingen een oranje beschermhoes is geplaatst. Ongeloof, teleurstelling, boosheid. De gemoedstoestanden wisselen elkaar in hoog tempo af.
Het wordt Reusser al snel allemaal te veel. De afloop van de voorlaatste etappe van de Italiaanse ronde, in combinatie met de onderweg geleverde inspanning, maakt dat de renster haar emoties niet meer in de hand heeft. Voordat ze er goed en wel erg in heeft biggelen de tranen over haar wangen.
Niet dat Reusser zichzelf iets kan verwijten. Een andere renster was simpelweg sterker dan zij op de flanken van de Monte Nerone. Het is de keiharde wetmatigheid die sport zo mooi maakt, maar bij de verliezers – en dat zijn er altijd meer dan dat er winnaars zijn – met de regelmaat van de klok voor teleurstelling en verdriet zorgt. Op de aanval van Elisa Longo Borghini had Reusser niet het antwoord dat ze nodig had om haar roze leiderstrui te behouden. De Zwitserse had er alles aan gedaan haar opponente niet te ver weg te laten rijden, maar had meer tijd prijs moeten geven dan haar lief was. Weg roze. Dag mogelijke Giro-zege.
Terwijl Reusser, gezeten tegen het met oranje omhulde paaltje, haar tranen de vrije loop laat, krijgt ze plotseling steun uit onverwachte hoek. Antonia Niedermaier zit zelf ook bij te komen van de liefst 3700 hoogtemeters, die de rensters hebben moeten verstouwen, maar zodra ze haar collega hoort huilen slaat ze haar arm om Reusser heen en fluistert op zachte toon enkele bemoedigende en troostende woorden in haar oor. Het is het precies het gebaar waar de uitgeputte en hevig geëmotioneerde Zwitserse zo dringend behoefte aan had op de Monte Nerone.
Zes dagen lang had het er naar uitgezien dat de Giro van 2025 wel eens de ronde van Reusser zou kunnen worden. De Movistar-renster had op de eerste dag direct het roze gegrepen door de 13,6 kilometer lange openingstijdrit rond Bergamo op haar naam te schrijven. In de volgende etappe had ze het tricot moeten afstaan aan Anna Henderson, maar twee dagen later had ze, in de lastige bergrit naar Valdobbiadene, de macht heroverd.
Niet dat de weg naar de eindoverwinning op dat moment al wagenwijd open staat. De Giro is immers pas halverwege en met name de voorlaatste van de acht etappes, die het vrouwenpeloton voor de kiezen krijgt in de 36ste editie van de Italiaanse ronde, is een zware kluif. Reusser verdedigt een voorsprong van niet meer dan een kleine halve minuut op Longo Borghini en ook Sarah Gigante, de Australische klimster die op Valdobbiadene de dagzege had opgestreken, staat op schootsafstand. Wat volgt op de flanken van de Monte Nerone is een ware titanenstrijd, waarbij Reusser het onderspit delft.
De Zwitserse perst het uiterste uit haar lijf om het roze te verdedigen, maar het is niet voldoende om de coup van Longo Borghini en haar UAE Team ADQ-ploeg onschadelijk te maken. De Italiaanse titelverdedigster schuift iets eerder in de etappe ploeggenote Silvia Persico vooruit, zodat ze in aanloop naar de Monte Nerone nog enkele kilometers op haar denkbeeldige bagagedrager mee kan liften. Ondanks dat Longo Borghini op de slotklim nog moeilijke momenten kent en de dagzege moet laten aan de opnieuw ijzersterk bergop rijdende Gigante, is haar marge op Reusser ruim voldoende.
De Zwitserse is op papier al niet de sterkste klimster van de klassementsfavorieten en kent op de ruim zestien kilometer lange Apennijnencol niet haar beste dag. Ze knokt, strijdt, vecht; doet alles dat in haar macht ligt om het roze te verdedigen, maar het lukt haar domweg niet.
Uitgeput, boos, gefrustreerd, teleurgesteld; Reusser is het allemaal als ze na de finish, terwijl ze zit bij te komen van haar inspanning, overvallen wordt door haar eigen emoties en in huilen uitbarst. Met nog een laatste, heuvelachtige, etappe voor de boeg kijkt de Zwitserse weliswaar aan tegen een te overbruggen achterstand van 22 seconden op Longo Borghini, ze weet dondersgoed dat het inlopen van die marge op de Italiaanse onbegonnen werk is.
De nieuwe roze truidraagster en haar ploeg zijn ijzersterk. Reusser zou niet weten waar te beginnen met het goedmaken van die benodigde tellen. Het is voorbij. De eindzege in de Giro is een dag voor de apotheose door haar vingers geglipt. Dat besef komt keihard binnen bij de Zwitserse, die onmiddellijk een volgende dikke brok in haar keel voelt en nog harder begint te huilen.
Zodra Niedermaier, die in het wiel van de uittredend klassementsleidster als vijfde is boven gekomen op de Monte Nerone en eveneens zit uit te hijgen, het verdriet bij haar collega opmerkt, bedenkt ze zich geen moment. Als een hartsvriendin die steun biedt na een stukgelopen relatie slaat de jonge Duitse een arm om Reusser heen en geeft een dikke knuffel. De woorden van troost die ze zacht in het rechteroor van de Zwitserse fluistert, terwijl die haar hoofd op de schouder van Niedermaier legt, voelen voor de renster van Movistar als een warme douche. Het is een tafereel dat zelfs iemand met een hart van steen niet onberoerd zal laten.
Aan het einde van dit wielerseizoen zal er ongetwijfeld weer een verkiezing zijn van het meest bijzondere of mooiste moment van het jaar, nou, zet deze alvast maar op de shortlist. Een dag later spreekt Reusser via sociale media haar woorden van dank uit richting Niedermaier. De twee blijken elkaar eigenlijk helemaal niet zo goed te kennen. Het maakt het grootse gebaar van troost op de Monte Nerone er alleen maar mooier door. De Giro won Marlen Reusser dan weliswaar niet, ze kreeg er die dag wel een vriendin voor het leven bij.