Toen de vandaag (29 augustus) jarige Frank Hoste zijn woord brak

Groot is dan ook de verbazing bij Frank Hoste als Kelly hem voor de start van de laatste etappe van de Tour van 1984 benadert met een opmerkelijk voorstel. Het is een nagenoeg niet te weigeren aanbod. Hoste kan een geldbedrag ter hoogte van een riante woning opstrijken, als hij belooft aan het einde van de traditionele slotetappe op de Champs-Élysées niet mee te sprinten en zo geen punten te behalen, zodat Kelly een half uurtje later op het erepodium de laatste groene trui van deze Toureditie kan aantrekken.

Enigszins overvallen door het opmerkelijke voorstel besluit Hoste in te stemmen. Hij geeft de Ier zijn woord en belooft plechtig zich afzijdig te zullen houden van de onvermijdelijke massaspurt. De Tour van de Belg kan toch niet meer stuk. Bovendien is er een gerede kans dat hij in hartje Parijs sowieso langzamer is dan Kelly. Waarom dan niet op voorhand kiezen voor de zekerheid van een mooie bonus en de Ier voor het derde jaar op rij het puntenklassement laten winnen?

De gehele ronde lang heeft Hoste boven zijn stand gereden en nu hij op de voorlaatste dag het groen aan Kelly is kwijt geraakt, begint de realiteitszin langzaam in te dalen. Dat de Belg liefst drie etappes zou kunnen winnen en achttien dagen in het groen door Frankrijk zou koersen, had hij vooraf in zijn stoutste dromen niet durven vermoeden.

Pas in de voorlaatste Touretappe van 1984, een 51 kilometer lange tijdrit tussen Villié Morgon en Villefranche-en-Beaujolais, heeft Kelly eindelijk de groene trui bemachtigd. Bijna drie weken lang keek hij tegen een achterstand op Hoste aan, maar in de bergen had de Ier langzaam maar zeker steeds meer puntjes van het verschil tussen hem en de uitgesproken anti-klimmer Hoste weten af te snoepen. In de chronorace pakt Kelly genoeg punten om de groene trui eindelijk van zijn Belgische rivaal over te nemen. Niet-tijdrijder Hoste zet slechts de 66^ste tijd neer, terwijl Kelly tweede wordt achter Laurent Fignon.

Desondanks is de Ier er niet gerust op. Slechts vier punten bedraagt zijn voorsprong op Hoste en die heeft al drie massasprints gewonnen. Als de Belg in Parijs een vierde maal toeslaat, zal Kelly de pas veroverde trui net zo snel weer moeten teruggeven. Geen ritzege. Geen groen. Ploegleider Jean de Gribaldy zal hem ongetwijfeld dwingen in het volgende seizoen salaris in te leveren. In het hoofd van de onzekere en voorzichtig met zijn geld zijnde Ier spookt een hele reeks aan doemscenario’s rond.

Nood breekt wet en dus besluit Kelly tot een daad die eigenlijk tegen al zijn principes en waardes in druist. Hij moet en zal de groene trui behouden. Voor een keer besluit hij zijn zuinige aard buitenspel te zetten en Hoste een opmerkelijk voorstel te doen. Een fors geldbedrag, ter hoogte van een vrijstaande woning, is Kelly bereid over te maken op de bankrekening van de Belg als die belooft niet mee te sprinten op de Champs-Élysées.

Terwijl Kelly de woorden zijn mond hoort verlaten, slaat de twijfel opnieuw toe. Wat stelt hij Hoste nu eigenlijk voor?! Zo veel geld?! Maar er is geen weg terug. Zeker niet als de Belg instemt. Enigszins opgelucht haalt Kelly adem. Het groen zal, net als na de twee voorgaande Touredities, voor hem zijn. Tenminste, als die dekselse Belg zich aan de afspraak houdt.

‘Truth is, like art, in the eye of the beholder. You believe what you choose and I’ll believe what I know’. Aldus Jim Williams, gespeeld door Kevin Spacey, in de film Midnight In The Garden Of Good And Evil. Van hetgeen zich tijdens de traditionele rondjes rond het Louvre en de Tuilerieën in Parijs afspeelt op zondag 22 juli 1984 zijn verschillende lezingen. Mart Smeets, die Hoste een aantal jaren later meerdere edities van de Tour meemaakt als vaste chauffeur van de NOS-équipe en diens anekdotes uit eerste hand kent, schrijft in De Muur 69 over een ‘vlaag van verstandsverbijstering’ bij de Belg. Een soort Pavlov-reactie.

De sprint wordt ingezet en Hoste weet niet beter dan dat hij mee moet doen. Aan Sporza-verslaggever Maarten Vangramberen geeft Hoste een iets andere lezing van die laatste Tourdag in 1984. Tijdens de etappe zou hij enkele van zijn ploeggenoten hebben verteld van Kelly’s financiële voorstel. Uitgerekend Fons De Wolf, de renner die geregeld kansen op mooie resultaten ‘zomaar’ liet lopen, had Hoste tot de orde geroepen. Hoe vaak Frank nog dacht de groene trui te kunnen winnen in de Tour?! De retorische vraag landt als een ratelende wekker in de hersenpan van Hoste, die in een klap wakker schrikt. Met een paar woorden heeft zijn ploeggenoot een berg eerzucht en ambitie losgemaakt waar geen geldbedrag tegenop kan.

Ongeacht welke van beide waarheden de échte is geweest, feit is dat Hoste onmiddellijk zijn fiets aanhaakt in het achterwiel van Eric Vanderaerden, als de Belgisch kampioen aanzet en achter de rug van Fignon vandaan de laatste sprint van de Tour van 1984 begint. Vanderaerden zal hij niet passeren en ook Pascal Jules is op de Champs-Élysées te rap, maar achter het tweetal komt Hoste als derde over de finish. Twee plaatsen vóór Kelly, wiens hoofd niet alleen van de inspanning rood is aangelopen. Woest is de Ier, al is voor de buitenwereld op dat moment niet duidelijk waarom.

Achteraf is het zo klaar als een klontje. Hoste heeft zijn belofte niet te zullen sprinten gebroken en pakt tot overmaat van ramp precies genoeg punten om het groen te heroveren op Kelly. Die is des duivels. Vier pietluttige puntjes is het verschil tussen de twee, in het voordeel van de Belg. Meer scheelt het niet. Op Sporza vertelt Hoste in 2020 aan Vangramberen dat Kelly hem de twee volgende jaren stelselmatig zal negeren en zijn rivaal geen blik of woord waardig acht. De zuinige Ier voelt zich nooit eenzamer dan op zondag 22 juli 1984 in een door alle Tourhectiek kolkend Parijs. Voor zijn gevoel is hij geflikt. Niet alleen door Frank Hoste, maar bovenal door zijn eigen principes.