Toen het peloton zelfs een tornado moest doorstaan in Milaan-Sanremo

La Gazzetta dello Sport noemde de editie van dat jaar niet zozeer een koers, als wel een ‘strijd tegen de furieuze elementen’ en weinig van de renners die die dag waren opgestapt zullen het daarmee oneens zijn geweest. De hele dag werden zij geteisterd door sneeuw en een snijdende wind.

Volgens David Guenel, een Franse wielerhistoricus, was het misschien wel de zwaarste koers ooit. ‘Christophe moest zes maanden herstellen,’ weet hij. ‘Zoiets als Hinault na LBL in 1980, maar dan veel erger.’

Parijzenaar Christophe was niet geboren voor het geluk. Niet voor niets heet zijn biografie ‘De vervloekte renner’, maar misschien heeft de pech uit zijn verleden hem wel zo gehard, dat hij als beste weet om te gaan met de helse omstandigheden van die Milaan-Sanremo.

Nadat hij samen met de andere koplopers de laatste kilometers naar de top van de Passo del Turchino te voet door de sneeuw had moeten waden, zijn illustere snor volkomen bevroren was en hij van de pijn bijna begon te hallucineren, zag hij aan de kant van de weg een man staan die hen gebaarde af te stappen en mee te komen naar een kleine herberg iets verderop.

Daar kwamen de renners wat op temperatuur, maar voor zijn medevluchters, de Belg Cyrille Van Hauwaert en Christophes landgenoot Ernest Paul was dat niet voldoende om nog op te stappen. Zij staakten hier de strijd.

Gehuld in een nieuwe, droge broek zag Christophe nog wel heil in zijn winterse avontuur en hij zette de achtervolging in op de vier nieuwe Italiaanse leiders, waarvan Luigi Ganna absoluut de te kloppen man was. Maar de korte pauze had de Franse achtervolger nieuwe krachten gegeven die de anderen ontbeerden. Al snel sloot Christophe bij hen aan en hij liet ze onmiddellijk staan. Met minuten voorsprong kwam hij als eerste aan in Sanremo, waar een warm bad op hem wachtte.

Wil je het hele verhaal van Eugène Christophes overwinning in 1910 horen? Luister dan hier naar de aflevering van Kroonieken over deze dag: