Foto BettiniPhoto
Twee honden ruziën, de vos eet het been: hoe de jarige Moreno Argentin LBL ’87 stal
Twee honden, een been en een sluwe Italiaanse vos, die Luik-Bastenaken-Luik een ontknoping bezorgt waar niemand op rekent. Het is kort samengevat wat zich op zondag 19 april 1987 in de doorgaans grauw ogende Waalse industriestad afspeelt. Niet dat iedereen even gecharmeerd is van de apotheose van de oudste van de vijf monumentale klassiekers. Sommigen spreken van ‘verrassend’, anderen nemen liever het woord ‘lachwekkend’ in de mond en reppen zelfs over een blamage voor het profwielrennen. Feit is dat Luik-Bastenaken-Luik een finale kent die, om een door sportcommentator Evert ten Napel veelvuldig gebruikte oneliner te parafraseren, ‘Hitchcock niet had kunnen verzinnen’. Hoofdrolspelers zijn allereerst de twee honden. Stephen en Claude heten ze. De een is een Ier die in de maanden die volgen de absolute koning, keizer én admiraal van het peloton zal blijken, wanneer hij 1987 afsluit met eindzeges in zowel de Giro als de Tour op zak en daarnaast in bezit is van de regenboogtrui. Het zijn triomfen die, als hij op de voorlaatste aprilzondag van het jaar in Luik de slotkilometer ingaat, nog toekomstmuziek zijn. Zijn laatst overgebleven rivaal, de andere hond, is een Belg die twee weken eerder de Ronde van Vlaanderen heeft gewonnen. Niet dat de Vlamingen daar zo blij mee waren. Claude is immers een Waal. Er is hem daarom veel aan gelegen ook de belangrijkste eendagskoers in ‘zijn’ deel van België op zijn naam te schrijven. En dan is er nog die derde hoofdrolspeler. De sluwe vos, die het kibbelende tweetal in extremis hun ‘been’ zal weten te ontfutselen. Een Italiaan. Met zijn coup berooft hij Stephen en Claude niet alleen van een klassieke zege, zelf scoort hij een loepzuivere hattrick. Net als in de twee voorafgaande jaren wint Moreno Argentin ook in 1987 Luik-Bastenaken-Luik.
Zijn twee eerdere de zeges maken de regerend wereldkampioen de grote favoriet als 207 renners een bewolkt, maar droog Luik verlaten om via Bastenaken na 260 kilometer terug te keren in het economische en culturele centrum van Wallonië. Een jaar eerder was Argentin de snelste geweest van een kwartet koplopers, dat zich ter hoogte van La Redoute had losgemaakt uit een grotere groep. Met gemak had de Italiaan Adrie van der Poel, Dag Erik Pedersen en Claude Criquielion het nakijken gegeven. De Belg was een jaar eerder al dichtbij een klassieke zege, maar ook toen was het Argentin die een flinke portie roet in het eten wierp. Saillant detail: in 1985 reden de twee kemphanen met nog een derde renner op de finish in Luik af. Wie dat was? Precies dezelfde die twee jaar later net zo opgelucht is als Criquielion dat hun gezamenlijke angstgegner Argentin tijdig is afgeschud. Juist, die andere van de twee honden. Stephen Roche. De Ier is de enige die een passend antwoord paraat heeft als Criquielion versnelt op La Redoute. Op die manier tracht de Belg aanvankelijk een algehele hergroepering te voorkomen, maar niet veel later blijkt hij de beslissing te hebben geforceerd. Argentin moet evenals alle andere favorieten passen en het tweetal laten gaan.
Als het koersverloop dat zich vervolgens voltrekt op de Waalse wegen een boek zou zijn geweest, dan werd de Amstel Gold Race van 2019 van plagiaat beschuldigd. Het slakkentempo waarin Julian Alaphilippe en Jakob Fuglsang toen op weg waren naar Vilt, leek sterk op dat van Criquielion en Roche 32 jaar eerder en een slordige zestig kilometer zuidwaarts. Werkt het tweetal in eerste instantie nog goed samen, naarmate de contouren van Luik zich aan de horizon openbaren verdwijnt de eendracht als sneeuw voor de zon. Opgejut door Carrera-ploegleider Davide Boifava besluit Roche zijn krachten in de slotkilometers te sparen voor de sprint à deux tegen de op papier snellere Criquielion. Die heeft op zijn beurt vanuit de Hitachi-volgwagen van Berten De Kimpe te horen gekregen niet de kolen uit het vuur te halen voor zijn Ierse opponent. Vier dagen eerder lagen de twee ook al met elkaar in de clinch en ging een derde er met de prijs vandoor. Jean-Claude Leclercq profiteerde dankbaar dat Roche niet wilde achtervolgen in de Waalse Pijl met Criquielion in zijn wiel. De voorsprong van meer dan een minuut, die de beide koplopers op weg naar Luik hebben opgebouwd, geeft hen beiden het idee dat er genoeg tijd is om louter met elkaar bezig te zijn.
Het tweetal heeft op drie kilometer van de finish nog een laatste tijdverschil doorgekregen ten opzichte van Argentin, die in gezelschap van Yvon Madiot en Robert Millar de achtervolging heeft ingezet. Veertig seconden bedraagt die marge. Maar wat zijn veertig seconden als je fietst met een snelheid die beter past bij een omaatje dat een half gesneden bruin en een zak krentenbollen gaat kopen dan bij de finale van een monumentale klassieker? Niets. Terwijl Roche en Criquielion elkaar in de straten van Luik beloeren, een schijnbeweging maken, soms wat gebaren, eens een blik over hun schouder werpen en verder van alles doen behalve doortrappen, wordt de wedstrijd in de slotkilometer op z’n kop gezet. Een laatste haakse linkerbocht is gerond en de finish op de Boulevard de la Sauvenière in zicht, als van achter de volgwagen van de wedstrijdleiding plots de drie achtervolgers opduiken. De koplopers, die uitsluitend oog voor elkaar hadden, worden totaal overrompeld. Letterlijk en figuurlijk. Als een roofdier op een prooi, of zoals Mathieu van der Poel in de Amstel Gold Race van 2019 op Alaphilippe en Fuglsang, duikt sluwe vos Argentin naar het achterwiel van Roche. De Italiaan heeft zijn eindschot al ingezet, terwijl de Ier en de Belg zich nog goeddeels in gang moeten zetten. Het is een ongelijke strijd, die een even verrassende als, in de ogen van sommigen, belachelijke ontknoping oplevert. Zonder moeite passeert de regerend wereldkampioen de geklopten buitenom. Kilometerslang vechten Criquielion en Roche om een been, maar door hun getreuzel – antireclame voor de sport, luidt de voornaamste kritiek – gaat Moreno Argentin er mee heen.
Foto BettiniPhoto