Uit mijn reisdagboek van november 1995
“Panther no good” zei de man wijzend op een paarse fiets. Concorde, Eddy Merckx, Pinarello en Panther, een verzameling koersfietsen, wat slordig gestald in de catacomben van een gloednieuwe wielerbaan. Plaats van handeling Chiang Mai, begin november 1995.
Chiang Mai, was dat niet waar Jean Pierre Heynderickx laatst nog eens zijn neus aan het venster kwam steken? Klinkt in ieder geval Chinees genoeg voor onze westerse oren. Fout dus. Chiang Mai is de tweede stad van Thailand.
In Thailand, zo dicht bij China, zal ook wel iedereen fietsen, denk je dan. Lijkt logisch. Weer fout dus. In Thailand fietst geen mens, echt niemand. Auto’s, bussen, tuk-tuks en andersoortige taxi’s, motoren en brommers – vooral brommers – bepalen het verkeersbeeld. Daar waar de politie met gasmaskerachtige mondkapjes op het verkeer regelt, laat je het wel uit je hoofd om te gaan fietsen. Maar ook op het platteland geen enkele “supporter van het velooske” (zoals Lomme Driessens zichzelf ooit omschreef) te bekennen.
Ik viel dan ook zowat van mijn geloof toen ik ze zag rijden op de vluchtstrook van de Super Highway Asia no. 1: heuse coureurs. Een groep Aziatische wielrenners, oefenend op tijdritfietsen.
Het was alsof ik water zag branden!
Langs het Makro-filiaal van Chiang Mai raasden ze over het beton. Zeker hun kaart vergeten. Je zou nog eerder Eskimo’s rustig peddelend op de Congo-rivier verwachten.
In de bus op weg zijnde naar weer een olifantenfarm, houtsnij-familie, Buddhabeelden-ateliertje of krokodillenkwekerij kon ik natuurlijk niet direct achter dit tiende wereldwonder aan. Maar met een geprikkelde nieuwsgierigheid begon de volgende dag de speurtocht.
Grote affiches en televisiereclames hadden me al op het spoor gezet. Vanaf 9 december worden namelijk in Chiang Mai de S(outh) E(ast) A(sian)-Games gehouden. Nog nooit van gehoord, maar toch is het al de 18e editie. Een soort alternatieve Olympische Spelen. Voor al die frêle mannekes en vrouwkes uit Zuid-Oost-Azië die in Los Angeles, Moskou of Atlanta geen schijn van kans hebben. Op zoek dus naar het “Olympisch” dorp en de stadions.
Na weer heel wat omzwervingen in het Thaise stadsverkeer en de daarbij behorende aanslag op je gezondheid te hebben getrotseerd staan we inderdaad voor het Chiang Mai Sports Complex. Fonkelnieuw, nog in de afwerkingfase. Voor de poort van het dorp staan twee strenge security- mannen. Piepjong, maar ze zien er in hun kaki uniform, compleet met onderscheidingen, toch uit als zwaar gedecoreerde oorlogshelden. In eerste instantie reageren ze onverbiddelijk: we mogen er niet in.
Maar allengs beseffen ze dat – hier in Thailand – een Europese man van mijn leeftijd op een gehuurde brommer met op de buddyseat zijn bloedeigen vrouw nauwelijks een risicofactor kan betekenen.
Ze strijken over hun hart en we rijden langs indrukwekkende complexen. Stadions, sporthallen, radio- en tv- zendinstallaties, zwembaden. Noem maar op, de hele mikmak. Alles pico bello. Ook een wielerbaan? Maar zeker, de piste, een fraai cementen exemplaar ontbreekt niet.
Net als we op het punt staan om het Hondaatje weer richting stad te sturen arriveert bij de velodrome een gloednieuwe legertruck. Achter uit de bak rollen een stel atleten. Die kans laat ik me niet ontgaan. “Mannen, mag ik jullie spullen en logies niet eens bekijken, alsjeblieft” Geen probleem. Thai zijn uitermate vriendelijke mensen, zonder al te veel reserves. Natuurlijk wil de trotse Thaise Nationale Selectie (waar ze vandaan zijn gehaald is me nog een raadsel) alles laten zien.
Losse matrassen op de vloer en idem dito gestalde fietsen. “Panther no good” dus! Na een foto gemaakt te hebben van de groep, posteren we ons hoog op de tribunes: de mannen beginnen de training achter de brommer.
De SEA-Games – “sponsored by Carlsburg beer” – is ongetwijfeld een eersteklas gebeuren. Maar hoe lang zal daarna de baan ongebruikt blijven liggen?
Daarom hier een bericht voor Hein Verbruggen, die zo graag mondiaal wil en – vanuit zijn professie – bij het begrip emerging markets het kwijl al over de kin voelt lopen.
Beste Hein, in Chiang Mai hebben ze een fraaie baan, goeie wegen en het asfaltmachien stand-by, leuke bulten om tegenop te rijen, knappe masseuses, good food & even better beverage en minstens een honderdduizend nieuwsgierige Thais. Wat, Hein, let je om daar een Championat Mondial te organiseren.
Ik wil wedden dat Heineken mee wil doen.
By the way; ‘t zijn de 18e SEA-Games, dus wie weet misschien liggen er nog wel 17 andere ongebruikte pistes in de schoot van de Aziatische Tijgers verborgen. Voor het geval dat.
Chiang Mai, november 1995
Epiloog
Het heeft dus even geduurd, maar nu willen ze zelfs al een Tourstart, die Thai. Ik denk niet dat de Fransen daar zo happig op zijn. Hebben wat traumatische herinneringen aan Indochina. Trouwens, zeg nou zelf, Bangkok is natuurlijk geen Utrecht.
- Peter en de treurktukker - 07/03/2023
- Een koffietje doen - 26/01/2021
- Gianni Savio: amore & vita - 03/11/2020
Geef een reactie