De zilveren wagon aan Route Napoleon

We hielden halt bij een zilveren treinwagon. Zo’n Amerikaans model uit de jaren 60. Waarom iemand in het midden van nergens een wegrestaurant begint valt te begrijpen als je weet dat Route Napoleon een drukke touristische route is. Waarom je hiervoor een onhandig groot zilveren treinstel gebruikt, is mij echter een raadsel. Melig van vermoeidheid en het mooie avontuur van de voorgaande dagen traden we binnen in de wereld van Momo. Een Afro-francophone. Een neger. De inrichting, geheel in stijl met zijn behuizing, deed vermoeden dat Momo iets had met de Amerikaanse sixties. Zwartwit betegelde vloer, chromen bar, chromen stoelen en dito tafels. Aan de muren uiteraard Marilyn Monroe, Elvis en de andere bekende iconen. Op de kaart een Baguette Americain.

Aangezien wij de enige gasten waren, hadden Momo, zijn ietwat klein uitgevallen blonde Poolse vriendin annex kokkin en de in groten getale aanwezige vliegen alle tijd voor ons. De stokbroden americain – met friet – en Kronenbourgs 1664 werden geserveerd, waarna Momo uitnodigend aan onze tafel bleef pivoteren. Nu zijn wij maar eenvoudige Brabanders die naast ABN als tweede taal het Brabants dialect al een hele opgave vinden, toch sprak een van ons een woordje Frans. Keurig opgevoed begon hij met Momo over vaches et veaux. De rest etaleerde een ongezonde voorraad racistisch getinte moppen. Van vee naar de jeugd van Momo, denk aan kindsoldaat onder rebellerende Afrikaanse stammen tot leerventer op de trappen van Montmartre, kwam het gesprek logischerwijs op muziek.

Of Momo danwel zijn Oost-Europese metgezellin toevallig nog iets anders hadden liggen dan de bekende jaren 60 classics? Hoe de cd hier ooit terecht is gekomen zullen we nooit weten, maar Thunderdome XIV kwam tevoorschijn. Alhoewel niet bepaald ons genre, waren we chauvinistisch genoeg om dit te willen horen. Van Lords of the Underworld tot aan Lady Dana: keiharde beukmuzak. Momo toonde zich een ware gastheer door het licht te dimmen en wat sfeerlicht aan te steken. Waarom je in een kleine snackbar aan een doorgaande weg blacklights en discolichten ophangt was het zoveelste raadsel van die memorabele avond.

Alhoewel het verstand zegt dat we daar niet lang hebben kunnen zitten – we zijn ’s avonds immers nog gearriveerd op een camping in Gap en voordat we de Alpe d’Huez afwaren moet het minstens zes uur geweest zijn – lijkt het een eeuwigheid. Hoe verder de tijd ons brengt, hoe meer herinneringen toegeschreven worden aan ons verblijf chez Momo. Alsof we in een trager draaiend parallel universum terecht waren gekomen. Op aarde een tijdspanne van anderhalf uur, chez Momo is dat gelijk aan een complete stapnacht met bijbehorend delerium.

Hoewel voor herhaling vatbaar, is dit onmogelijk gebleken. Het allesomvattende internet heeft geen weet van een treinstel aan Route Napoleon. De honderden reisverslagen van motorrijders die Route Napoleon zijn afgezakt, vermelden geen van alle deze merkwaardige cafetaria. Zelfs Google Maps geeft geen asum. Twee van ons zijn onafhankelijk van elkaar op een dood moment met Google Streetview de hele route van Le Bourg-d’Oisans naar Gap afgereisd. Zonder succes. Geen spoor van het zilveren treinstel, noch zijn merkwaardige bewoners. Zelfs het inzetten van de nieuwste methodieken, zoals crowdsourcing onder wielerliefhebbers en motorrijders, geeft geen uitsluitsel over het bestaansrecht van deze collectieve herinnering. Vele duizenden tourvolgers zijn de afgelopen jaren vanuit de Alpen richting Gap getrokken tijdens de Tour de France. Logischerwijs pak je dan de N85, Route Napoleon.

En toch: niemand is gestopt bij een markante neger in een zilveren wagon.