Wat een rit! Wij zaten stiekem wat mismoedig weg te dommelen achter onze beeldbuizen, loom van de walgelijk zomerse temperaturen hier. Tot Dumoulin ineens aanging in de afdaling – en zowaar een gaatje vond. Met ware doodsverachting raasde hij de berg af en liet de andere favorieten achter, de 622 overgebleven Skybots incluis. Jammer dat er nóg een premium klasbak
Iets meer dan een week geleden reed ik de Marmotte – ik had eerst wat andere dingen te doen, zoals even bijkomen van de 174 kilometer over drie cols van buitencategorie en eentje van eerste categorie, dus vandaar pas nu dit stukje. Er viel een aantal zaken op in de Franse Alpen.
Allereerst bleek het best wel zwaar te zijn. Wie
‘Fausto Coppi’ prijkt er op het bord dat in de haarspeldbocht opdoemt… Coppi, denk ik bij mezelf, die fietste op hetzelfde merk fiets als ik nu doe… Bianchi!
Met die constatering houdt de gelijkenis verder ook wel op. Coppi won talloze klassiekers, werd wereldkampioen, won twee keer de Tour de France en liefst vijf keer de Giro d’Italia! En Coppi won
Stel, je hebt een buikje. En stel, je bent de 40 gepasseerd. Dan is de kans groot dat je gevoelig bent voor compenserende zaken. Zaken zoals daar zijn, de fiets met al zijn toebehoren.
Je hebt een leuke baan en via het fietsplan van je werkgever kun jij voor minder geld een racefiets kopen.
Ik hoop het. Stiekem hoop ik al vanaf de presentatie van het tourparcours dat Laurens ten Dam volgende week donderdag als eerste over de streep gaat. Als er één renner is die dat kan doen, dan is hij het wel. Er zijn genoeg redenen op te noemen waarom hij de de 18e etappe naar Alpe d’Huez gaat winnen: Allereerst is
Klinisch dood op de fiets, en toch gruwelijk snel een berg op rijden. Geen flauw idee hoe het aanvoelt. Maar ik heb het wel gezien – twee seconden lang.
In de Tour van ‘86 mochten 206 renners de boel opsmukken. Want alles draaide om Hinault en zijn dauphin. De vraag was alleen wie in Parijs mee het podium op mocht.