Verjaardagskalender 10 juni: Andy Schleck (1985)

Sinds 2016 is de winkel de nieuwe passie van de voormalig Tourwinnaar, die twee jaar eerder vrij plotseling en op relatief jonge leeftijd, Andy was nog maar 29 jaar, afscheid nam van het profpeloton. Noodgedwongen. Een zware knieblessure, als gevolg van meerdere valpartijen, zette resoluut een punt achter de loopbaan van de Luxemburger. Nog altijd komen er met de regelmaat van de klok klanten in de zaak die Andy uitdagen herinneringen op te diepen uit de tien jaar dat hij als prof actief is geweest. Niet dat de Luxemburger daar per se op zit te wachten. In het decennium dat is verstreken sinds het moment dat hij zijn fiets aan de wilgen hing, is hij een heel ander leven gaan leiden. Het lijkt soms net of het over een derde persoon gaat als Andy zijn mooiste koersmomenten opdiept. Eén steekt ver boven alle andere hoogtepunten uit.

Dat is niet zijn Tourzege in 2010, die hij immers pas achteraf in de schoot geworpen krijgt als Alberto Contador uit de uitslag wordt geschrapt. Ook niet het verbeten duel dat Andy een jaar eerder met de Spanjaard uitvecht op de flanken van de Tourmalet of zijn klassieke zege in Luik-Bastenaken-Luik datzelfde jaar. Nee, voor het absolute hoogtepunt uit de carrière van Andy moeten we terug naar donderdag 21 juli 2011.

Het is de dag van de achttiende Touretappe. Na onderweg de Col Agnel en de Col d’Izoard te hebben beklommen finishen de renners op de top van de Galibier. ’s Ochtends voor het vertrek heeft Andy Schleck al snode plannen in zijn achterhoofd, maar hoe meer de Luxemburger denkt aan het huzarenstukje dat hij later die dag wil opvoeren, hoe meer gevoelens van twijfel zich in zijn lichaam nestelen. Het maakt de renner van Team Leopard-Trek onzeker. Eigenlijk is dat niets voor Andy. De jongste van de twee Schlecks, broer Fränk is vijf jaar ouder, is juist de meest impulsieve van de twee.

Ondanks dat de broers immer onafscheidelijk zijn – in de jaren dat ze beiden prof zijn rijden ze altijd voor dezelfde ploeg en delen hun hotelkamer – zijn ze qua karakter zo verschillend als dag en nacht. Waar Andy meestal met zijn hart koerst, doet Fränk dat met zijn hoofd. De oudere van de twee is vele malen bedachtzamer en meer risico vermijdend dan zijn broertje. Enkele uren voordat de Galibier aan de horizon opdoemt, nemen die eigenschappen echter ook bezit van de normaal veel roekelozer rijdende Andy.

De Luxemburger zint op sportieve revanche. In de voorgaande bergetappes heeft hij meer tijd verloren dan hem lief is, waardoor hij in het algemeen klassement op de vierde plek staat. Niet alleen de verrassend sterk rijdende gele truidrager Thomas Voeckler, die het kleinood na een ontsnapping veroverd heeft en het geel dankzij aanklampen in de bergen nog altijd draagt, staat voor Schleck geklasseerd. Ook ten opzichte van Cadel Evans en broer Fränk moet hij tijd goedmaken. Andy is om nog een andere reden tot op het bot getergd. Zijn tegenvallende rijden in de Tour heeft Eddy Merckx verleidt tot de uitspraak dat hij in Schleck geen potentiële winnaar van de ronde ziet. Op de Alpenreuzen wil Andy het tegendeel bewijzen.

Om zelfvertrouwen te tanken besluit de jongste Schleck zijn ploeggenoten in te lichten over zijn plannen. Wat zouden zij er van denken als hij al op de Izoard, zestig kilometer van de top van de Galibier, ten strijde trekt. Het Britse wielermagazine Rouleur reconstrueert het rondje langs zijn ervaren ploeggenoten, dat Andy die ochtend maakt, enkele jaren later. Wegkapitein Stuart O’Grady en ervaren knechten als Joost Posthuma en Maxime Monfort verklaren hun kopman allemaal voor gek als hij zijn plannen uit de doeken doet. Laatstgenoemde zegt, met een licht spottende toon in zijn stem, zelfs dat de Tour geen Playstation-game is. Ook de ploegleiding uit haar bedenkingen, maar Schleck zal hoe dan ook iets moeten proberen, wil hij nog stijgen in het klassement.

Vandaar dat Posthuma en Monfort beiden met een vroege ontsnapping worden meegestuurd. Op die manier kunnen zij Schleck in het dal tussen de Izoard en de Galibier nog een aantal kilometers bij staan. Het snode plan van Andy pakt precies zo uit als hij gehoopt had. Op de voorlaatste Alpencol van de dag, zestig kilometer voor de finish, snelt hij weg uit de favorietengroep. Niemand die de vroege uitval van de Luxemburger kan counteren. Met een voorsprong van twee minuten rijdt hij over de top en met de hulp van Posthuma en Monfort verdubbelt Schleck die in het dal. Alsof hij Pacman is peuzelt hij de uit een kopgroep overgebleven renners een voor een op en gaat op weg naar de mooiste zege uit zijn carrière.

Slechts vijftien seconden komt hij bovenop de Galibier tekort om Voeckler van het geel te beroven. De grimassen trekkende Fransman worstelt zich de omhoog en mag de leiderstrui de volgende dag nog eenmaal aan. Een etmaal later, op L’Alpe d’Huez, neemt Schleck de trui alsnog van hem over, twee dagen voor Parijs. De Luxemburger weet het kleinood echter niet langer dan vierentwintig uur vast te houden. In de beslissende tijdrit op de voorlaatste Tourdag is Evans hem te snel af en kroont zich tot winnaar. Andy en Fränk vergezellen de Australiër op het podium als nummers twee en drie.

Het is een apotheose die de Luxemburger liever weglaat als hij in zijn fietsenzaak in Itzig herinneringen aan vroeger ophaalt. Sommige verhalen worden er niet beter op als je te lang doorvertelt. Als het aan Andy Schleck lag eindigde de Tour van 2011 in de Alpen in plaats van in Parijs.