Verjaardagskalender 11 maart: Steffen Wesemann (1971)

Door de gangen van het kantoor van ISS World in Küttigen loopt een conciërge. Het is nog vroeg in de ochtend, het pand is nagenoeg uitgestorven. Het geeft de ‘Hauswart’, zoals een conciërge in het Duitstalige deel van Zwitserland wordt genoemd, de gelegenheid op zijn gemak een ronde te doen en wat dingen te inspecteren. In gedachten telt hij de deuren aan weerszijden van het ruime gangpad. 5, 6, 7… daar moet hij zijn. Gewapend met een krukje in de ene hand en een doos met een nieuw lampje in de andere loopt hij de werkruimte in. Binnen enkele seconden is de verlichting gerepareerd. Tevreden stapt hij, het voetkrukje tussen zijn zij en rechteronderarm geklemd, weer de gang op en trekt de deur achter zich dicht. De medewerker, die over een half uurtje de ruimte betreedt, zal tevreden het zojuist gerepareerde licht aanklikken. Op de terugweg naar zijn eigen kantoor begroet de conciërge de eerste collega’s, die het pand binnen komen druppelen. Slechts een enkeling heeft weet van de carrière van de conciërge voordat hij zijn handtekening zette onder het arbeidscontract van ISS, een wereldwijde leverancier van facilitaire diensten. Meestal in april, als de voorjaarsklassiekers op televisie zijn geweest, komt er nog wel eens een collega belangstellend informeren of hij inderdaad degene was die een slordige twee decennia geleden ook urenlang over die Vlaamse of Noord-Franse kasseien dokkerde. Glimlachend geeft hij dan toe. Of hij wel eens een mooie uitslag heeft gereden, wil een jongere, onwetende collega dan weten. Nou, zeker. De Ronde van Vlaanderen heeft hij zelfs een keer gewonnen. Iets meer dan twintig jaar terug, is het intussen al. Als die collega vervolgens online gaat controleren of hij niet per ongeluk in de maling is genomen door de conciërge, blijkt diens bewering wel degelijk de waarheid. Het staat er echt. Winnaar Ronde van Vlaanderen 2004: Steffen Wesemann.

Door: Vincent de Lijser
11 mrt '25

Foto Heidas

Het contrast tussen het hectische bestaan als beroepswielrenner en het rustige leven dat de voormalige Oost-Duitser tegenwoordig leidt als conciërge, kan bijna niet groter. Het is een bewuste keuze. Wesemann heeft de wielerwereld een aantal jaren geleden achter zich gelaten. Slechts heel af en toe wordt hij nog eens herinnerd aan zijn prestaties. Een laatbloeier was hij op de fiets. Drieëndertig jaar oud is Wesemann, wanneer hij in 2004, in zijn elfde profseizoen, Vlaanderens Mooiste op zijn naam schrijft. Twee jaar eerder is de renner uit Wolmirstedt al eens tweede geworden in Parijs-Roubaix en ook in de Vlaamse voorjaarsklassiekers, waaronder de Omloop Het Volk, de E3-Prijs en Gent-Wevelgem, strijkt hij meerdere podiumplaatsen op, maar telkens zijn een of twee andere renners hem net te vlug af. Tot zondag 4 april 2004. 04-04-04. Een datum die je niet kunt vergeten, al zou je het willen. Ondanks een val eerder in koers, rijdt Wesemann in de voorste gelederen als de renners aan de Muur van Geraardsbergen beginnen. Die ligt dan op nog geen twintig kilometer van de aankomst in Meerbeke en is vanzelfsprekend een van de scherprechters in de finale. Een uitgelezen plek voor een renner die nog wat kracht in de benen heeft, eens te testen of dat bij zijn metgezellen ook het geval is. Wesemann schudt op de Muur stevig aan de boom en als hij omkijkt blijken er niet meer dan twee volgers te zijn. Leif Hoste en Dave Bruylandts zijn de, toch enigszins verrassende, namen van het duo dat in het wiel van Wesemann springt, zoals een tijger op zijn prooi duikt. De Belgen zijn echter meer met elkaar bezig dan met hun Duitse opponent. ‘We zijn dan wel landgenoten, maar geen ploeggenoten’, verweert Hoste zich als een kritische journalist hem naderhand vraagt of Bruylandts en hij niet meer hadden moeten samenwerken. Nee, dus. Hoste is stellig. Feit is dat de twee Vlamingen in ‘hun’ ronde om een been vechten, maar Wesemann aan het langste eind trekt. Hoste en Bruylandts verspillen te veel kracht om elkaars ontsnappingspogingen teniet te doen en Wesemann is de lachende derde, die de Belgen met gemak klopt in de sprint.

De spaarzame keren dat de conciërge zijn verhaal over de Ronde van Vlaanderen van 2004 met enkele van zijn collega’s bij ISS deelt, worden altijd afgesloten met glimlachende blikken en complimenten. Wesemann was die twee Belgen maar mooi te snel af en mocht zich, na Rudi Altig, de tweede Duitse winnaar van de Vlaamse Hoogmis noemen. Niet dat de uit de voormalige DDR afkomstige renner daar veel waarde aan hecht. Een kleine anderhalf jaar na zijn overwinning in de Ronde laat hij zich naturaliseren tot Zwitser. Wesemann woont er dan al, zijn vrouw is Zwitserse en hij voelt zich er meer thuis dan in Duitsland. Dat hij in 2005 zijn kansen op WK-deelname vergroot door namens Zwitserland te kunnen starten, is het laatste zetje om van nationaliteit te veranderen. Nog drie jaar rijdt Wesemann als Zwitser, daarna zet hij op 37-jarige leeftijd een punt achter zijn loopbaan. Er volgt een periode van twaalf ambachten, dertien ongelukken, waarbij Wesemann zo ongeveer vaker van baan wisselt dan van ondergoed. Hij werkt als importeur van wielerkledij, probeert een bureau dat het management van renners verzorgt op te zetten, wordt vrachtwagenchauffeur, bestuurt de lijnbus in de regio Aarau, maar nergens vindt hij zijn plek op de maatschappelijke ladder. Tot hij enkele jaren geleden solliciteerde als conciërge bij ISS World in zijn woonplaats Küttigen. Een overzichtelijke baan, eigen kantoortje, zijn hond mag hij zelfs af en toe meenemen naar het werk. Wesemann voelt zich thuis in zijn nieuwe leven. Een racefiets bezit hij niet eens meer. Zijn wielercarrière is ver weg. Alsof die in een vorig leven plaatsvond. De prestaties op de fiets van weleer zijn nu vooral een goed verhaal om af en toe zijn collega’s mee te vermaken.

Ook jarig vandaag!