Verjaardagskalender 12 april: Mario Traversoni (1972)

Zoals RTL7 jarenlang op schier onmogelijke tijdstippen VIS TV op het scherm bracht, zo is er in Italië een televisiezender waar de liefhebber van de edele hengelsport vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week zijn hart kan ophalen. Daar verschijnt hij regelmatig in beeld, een man met een verleden in een totaal andere sport. 53 jaar oud wordt hij vandaag en in zijn huidige sport is hij vele malen succesvoller. De ene keer hijst hij een ferme karper uit één van de vele Italiaanse meren, een andere keer toont hij breed grijnzend van trots een meerval van enkele tientallen kilo’s aan de wereld. Mario Traversoni, luidt zijn naam.

In 1997 speelt hij een hoofdrol in één van de meest vreemde ontknopingen van een Touretappe. Zelden was het gezegde ‘als twee honden vechten om een been, loopt de derde ermee heen’ toepasselijker dan direct na de negentiende rit tussen Montbéliard en Dijon. Een merkwaardige jurybeslissing bezorgt de latere kampioen karpervissen een ritzege in de Tour. Zonder daadwerkelijk te winnen. Sterker nog, Traversoni bevindt zich niet eens in de buurt van de voorsten. Die zijn een halve minuut eerder schouder-aan-schouder over de finish gekomen. Alsof ze tijdens hun gezamenlijke ontsnapping fysiek met elkaar vergroeid zijn geraakt. Vele geliefden jaloers makend om zulk innig contact.

Iets minder dan dertig kilometer voor de aankomst in Dijon hebben Bart Voskamp en Jens Heppner zich losgemaakt uit een omvangrijke kopgroep, die enkele uren eerder, direct na het vertrek uit Montbéliard, tot stand is gekomen. Met na de negentiende etappe enkel nog een tijdrit en het verplichte defilé op de Champs-Élysées voor de boeg, ligt de Tour van 1997 in haar definitieve plooi. Jan Ullrich heeft zijn sprankelende debuut van een jaar eerder het vervolg gegeven dat de hele wielerwereld verwachtte.

Het merendeel van het peloton heeft er onmiddellijk vrede mee dat de Fransman Arnaud Prétot al snel een gat slaat. Dertien van zijn collega’s aarzelen niet en springen voor het te laat is in zijn wiel. Pas na de finish zal het peloton, dat een collectieve snipperdag neemt, de veertien terugzien. Als sprinter-uit-de-tweede-lijn koesterde Mario Traversoni vooraf geen hoge ambities voor de drieweekse expeditie door het Franse land. Tegen de absolute sprinttop schiet hij simpelweg tekort. Vandaar dat Traversoni mee glipt met Prétot en co. Op de dagzege rekent hij niet. Aangezien hij de rapste is van het gezelschap zal iedereen naar hem kijken zodra er gedemarreerd wordt. Dat is dan ook precies wat er gebeurt als Bart Voskamp zich op een kleine dertig kilometer van de finish losmaakt uit de kopgroep. Alleen Jens Heppner volgt, de rest kijkt elkaar aan. Of stopt af, zoals Voskamps ploeggenoten Knaven en Van Petegem en Heppners kompaan Christian Henn.

Bij het opkomen van het laatste rechte stuk naar de finish laat de Duitser zich gemakkelijk de koppositie opdringen. Met nog 250 meter te rijden zet Voskamp aan om alle in het wiel van Heppner opgespaarde krachten in een uiterste explosie te laten samenkomen. De Nederlander knalt weg uit de rug van zijn vluchtgenoot. Die laat zich echter niet verrassen en duikt meteen op het achterwiel. Alsof een onzichtbare kracht plotseling twee kranen vol melkzuur heeft open gedraaid, voelt Voskamp zijn beide benen in hoog tempo vollopen. Hij realiseert zich dat hij de sprint te vroeg heeft ingezet, maar een weg terug is er niet. Het enige dat hij nu kan doen is blijven trappen en hopen dat zijn Duitse concurrent er niet in slaagt om nog langszij te komen.

In zijn linkerooghoek ziet Voskamp dat die hoop met elke pedaalomwenteling ijdeler wordt. Heppner heeft zijn fiets al bijna naast die van zijn medevluchter gemanoeuvreerd en komt met zijn voorwiel centimeter voor centimeter naast dat van de TVM-renner. Die zwenkt ineens wat naar links, in een poging Heppner de doorgang te beletten. De Duitser pareert door met zijn hoofd tegen de schouder van Voskamp te leunen. Alsof een tube secondelijm zijn werk heeft gedaan rijden de twee schouder-aan-schouder over de streep. Het wiel van Voskamp tikt net iets eerder aan dan dat van Heppner.

Zesentwintig tellen later bewijst Mario Traversoni inderdaad de snelste te zijn van de groep vluchters. Met gemak sprint de Italiaan naar de derde plek. Als de ploeggenoot van Marco Pantani twintig minuten later terugkomt van de verplichte dopingplas staat Charly Mottet hem op te wachten. De oud-renner is belast met de huldigingsceremonie na iedere etappe en gebaart Traversoni met hem mee te komen. In al haar wijsheid heeft de Tourjury na ampel beraad besloten om zowel Voskamp als Heppner te diskwalificeren. Onreglementair sprinten door beiden, luidt de aanklacht.

Normaal wordt een boosdoener teruggezet naar de laatste plaats van de groep waarin hij is gefinisht, maar dat is in een sprint-a-deux natuurlijk net zo zinloos als demarreren uit een peloton dat een massasprint voorbereidt. En dus roept de jury de nummer drie, Mario Traversoni, uit tot winnaar. ‘Mijn naam gaat de geschiedenis in en over een tijd weet niemand meer hoe deze zege precies tot stand kwam’, tekent Cyclingnews.com op uit de mond van de Italiaan, die een Tourrit wint zonder te winnen.