Verjaardagskalender 15 juli: Diego Ulissi (1989)

Enkele maanden voordat op dinsdag 24 juni 2025 het peloton aan de bijna tweehonderd kilometer lange wedstrijd tussen Novi Ligure en Genua begint, hebben volgers zich meermaals hardop afgevraagd of de Italiaanse veteraan zich nog wel met de besten uit het peloton kan meten. Ambitieus had Ulissi bij zijn overstap van UAE Team Emirates naar XDS-Astana aangekondigd ook namens zijn nieuwe werkgever overwinningen te willen boeken, maar die woorden waren door velen met een korreltje zout genomen.

Zou die 35-jarige Italiaan niet eens op zoek moeten naar een mooie wilg om zijn fiets aan te hangen, werd door enkele cynici zelfs geopperd. Mooi niet, dus. In de Giro van dit jaar bewijst Ulissi al nog lang niet te moeten worden afgeschreven door een dag in het roze door Italië te fietsen. Een maand na die prestatie zet hij in de Apennijnen alvast een volgende glanzende kroon op zijn seizoen. Zijn zege in de klassieker, die in 1934 al voor het eerst werd georganiseerd, plaatst hem namelijk in een bijzonder rijtje renners.

Kort na het ronden van de top van de Pietralavezzara is Ulissi weggereden uit een omvangrijke groep. Op de Monte Figogna, de slotklim met op de top de Madonna della Guardia, die wat lengte en stijgingspercentages vergelijkbaar is met de vorige beklimming, haalt hij in de vorm van Davide De Cassan de laatst overgebleven vroege vluchter bij, om de Italiaan onmiddellijk ter plekke te laten en solo naar de aankomst in Genua te rijden. Terwijl land- en ploeggenoot Simone Velasco de achtervolging van een vijftiental renners lam legt, gaat Ulissi op weg naar de zege. Met beide armen in de lucht en een gelukzalige lach om zijn mond passeert de Italiaan even later de meet.

Dankzij zijn overwinning in de Ronde van de Apennijnen kan Ulissi zeggen dat hij in al zijn zestien profseizoenen ten minste een overwinning heeft geboekt. In het huidige peloton is er precies niemand die zonder te liegen hetzelfde kan beweren. Als het gaat om het verleden moet er ook eerst een vergrootglas tevoorschijn worden gehaald om renners te vinden die de prestatie van Ulissi kunnen overtoepen. Het Vlaamse Knack.be zocht uit dat sinds de invoering van de UCI-ranking in 1984 slechts een renner een sterkere reeks kan overleggen. Mario Cipollini flikte het tussen 1989 en 2005 om gedurende zeventien aaneengesloten profseizoenen tenminste eens per jaar te winnen.

Chauvinistisch als Belgen soms kunnen zijn – vooruit, Nederlanders als het er op aankomt net zo goed natuurlijk – voegt de website er nog wel even aan toe dat Philippe Gilbert in elk geval ook op zestien is uitgekomen, maar dat hij, als zijn ritzege in de Tour de l’Avenir in 2003 wordt meegeteld, het aantal van Cipollini evenaart. Ware het niet dat de etappekoers, ook bekend als de Ronde van de Toekomst, een gemengd deelnemersveld van profs en beloften had en dus eigenlijk niet meetelt. Streep er doorheen.

Ulissi heeft Gilbert in dit opzicht al geëvenaard en zou over iets meer, of minder, dan een jaar Mooie Mario te grazen kunnen nemen. In de jaren voordat de UCI haar koersen officieel labelde deden enkele anderen het nog iets beter. Zo dokterde Knack.be uit dat Rik Van Looy, Joop Zoetemelk en Raymond Poulidor elk achttien seizoenen op rij na afloop van een koers de champagne ontkurkten. Rik Van Steenbergen deed dat zelfs 22 opvolgende jaren en hij spant wat dat betreft met afstand de kroon. Disclaimer bij de zegereeksen van het viertal is dat de koersen destijds nog geen officieel UCI-label hadden en dus soms lastig te vergelijken zijn met de wedstrijden van heden ten dage.

Zeker is in elk geval dat Ulissi die wilg om zijn fiets aan te kunnen hangen voorlopig nog niet zal opzoeken. Niet voor niets loopt zijn contract met XDS-Astana ook in 2026 nog door. De Toscaan zou de fraaie reeks, die in 2010 begon toen hij, terwijl de eerste herfstbladeren zich aan de Italiaanse boomtakken toonden, de GP Industria & Commercio di Prato won en die via onder meer acht ritzeges in de Giro en Italiaanse klassiekers als Milaan-Turijn en de Ronde van Emilië, dit voorjaar in de Apennijnen uitkwam, zo maar een vervolg kunnen geven.

Een lezer met een goed geheugen merkt nu wellicht op dat Ulissi een slordige tien jaar terug toch een dopingschorsing uit zat voor een te hoge salbutamolwaarde in de Giro van 2014?! Klopt als een bus, maar de negen maanden dat de toenmalige Lampre-renner uit koers was vielen deels in de winterperiode. De schorsing zat er op tijd op om, net als het jaar voordien, in de Giro weer toe te kunnen slaan en een dagsucces te boeken. Bovendien raakte Ulissi, ondanks zijn overtreding van de reglementen, geen overwinningen kwijt.

In 2026 staan er in elk geval meer dan genoeg koersen op de kalender die de Italiaan uitstekend liggen en die hij, ook in wat zogenaamd de nadagen van zijn profloopbaan zouden moeten zijn, zomaar zou kunnen winnen. Mario Cipollini zal zijn adem inhouden als het peloton volgend voorjaar de Pietralavezzara op weg naar Genua op snelt en Ulissi zich in de voorhoede bevindt. Of zou Diego komend jaar zelfs al eerder dan in de Ronde van de Apennijnen toeslaan? In de door hem zo geliefde Giro, bijvoorbeeld? Het zou de ultieme kroon zijn op een lange profloopbaan.