Foto Giacomo Bartalesi
Verjaardagskalender 19 maart: Mirko Celestino (1974)
Iedere grote wielerkoers heeft er een paar op haar erelijst. Van die onverwachte winnaars. Renners die qua naam en faam eigenlijk net iets te klein zijn voor de wedstrijd die ze hebben gewonnen. De Tour de France heeft Roger Walkowiak, Milaan-Sanremo Marc Gomez en Parijs-Roubaix Mathew Hayman. Als er een bonnetje bij zou zitten, zouden leden van de organisatie de winnaar het liefste ruilen tegen een renner van iets meer statuur, maar dat gaat natuurlijk niet.
De Ronde van Lombardije is van alle grote koersen die met de meeste onverwachte winnaars. Het heeft alles te maken met de plaats van het Monument op de internationale kalender. Helemaal aan het einde van het, in de loop der jaren steeds langer geworden seizoen, staat ‘la corsa delle foglie morte’, ofwel ‘de koers van de vallende bladeren’ zoals de ronde door Noord-Italië liefkozend genoemd wordt, op het programma. Menig moegestreden renner snakt dan al lang naar vakantie of heeft de daad zelfs al bij het woord gevoegd. Een ieder die zich niet bepaald kansrijk acht op een fraaie uitslag in Lombardije of niet over ploeggenoten beschikt die tot iets moois in staat zouden kunnen zijn, kiest liever eieren voor zijn geld en blijft weg. Het zet de deur naar succes open voor renners uit de tweede rang. Coureurs als Vladislav Bobrik en Gianni Faresin maakten medio jaren ’90 dankbaar gebruik van het minder prominente startveld in Lombardije en plaatsten hun naam op de erelijst van het Monument. Net als de verrassende winnaar van 1999, Mirko Celestino.
Niet dat de overwinning van de vijfdejaars prof uit Ligurië helemaal uit de lucht komt vallen, als er bijna een streep onder het laatste wielerseizoen van de twintigste eeuw kan worden gezet. Celestino heeft voor de Ronde van Lombardije van start gaat al een uitstekend seizoen achter de rug. In augustus is de renner van Team Polti de beste geweest in de HEW Cyclassics in Hamburg en drie weken later had hij ook na afloop van de Coppa Placci de kurk van een magnumfles ‘spumante’ mogen duwen. Een klassieker van aanzien, zoals de Ronde van Lombardije, winnen is echter andere koek, maar Celestino toont zodra de finale begint duidelijk aan een van de besten in koers te zijn.
Bij afwezigheid van Team Polti-kopman Davide Rebellin bewijst zijn ploeggenoot de hele dag een waardig plaatsvervanger te zijn. Met nog een goed uur koers te gaan trekt de Italiaan ten strijde. Even later, als de Berbenno moet worden beklommen, wordt Celestino bijgehaald door een elitegroepje met Pascal Richard, Danilo di Luca, Eddy Mazzoleni en de winnaar van het vorige jaar, Oscar Camenzind. Dat zij op de eenzame koploper neerstrijken is alleen maar in het voordeel van Celestino. De afstand tot finishplaats Bergamo is te groot om een solo vol te houden. Nu kan de gelegenheidskopman van Team Polti zich verschuilen achter zijn medevluchters en krachten sparen.
Even lijkt er een flinke schep roet in het eten te belanden als Celestino niet kan volgen wanneer Camenzind bij het oprijden van de Città Alta in Bergamo, kort voor de aankomst, eens stevig aan de boom schudt. Waar Mazzoleni en Di Luca onmiddellijk op het wiel van de voormalig wereldkampioen duiken, moeten Celestino en Richard passen. Laatstgenoemde zal niet terug weten te keren, maar Celestino slaagt daar wel in. Nimmer panikerend, stug zijn eigen tempo vasthoudend, komt het groengele Polti-tenue in de afzink naar de aankomst snel weer dichterbij de drie koplopers, bij wie het kijken en monsteren van de inhoud van elkaars reservetank is begonnen. In gezelschap van de uit de achterhoede opgerukte Dmitri Konysjev haakt Celestino op slechts zeshonderd meter van de finish op het Piazza Matteotti in Bergamo zijn wagonnetje weer aan in de voorste groep. Vanuit voorlaatste positie plaatst hij onmiddellijk, heel uitgekiend net voor het aansnijden van de laatste haakse bocht naar rechts, zijn versnelling.
De Italiaan kent de streek goed van vele trainingskilometers en heeft zijn huiswerk zichtbaar gedaan. Hij volgt de ideale lijn net iets beter dan zijn naaste belagers, hetgeen hem een minimale voorsprong oplevert. Van kop af aan zet hij zijn eindsprint in. Ondanks verwoede inspanningen van Di Luca en Mazzoleni om Celestino nog te passeren, haalt hij het nipt. Pas na het passeren van de finish is er tijd om rechtop te zitten, beide handen ten hemel te heffen en het, niet bepaald mooie, tenue van stofzuigerfabrikant Polti aan de wereld te tonen. In de volgwagen van de koersdirectie klinkt een lichte zucht. Stiekem hadden de Italianen liever aanstormend toptalent Di Luca of nog een tweede keer Camenzind zien winnen. Hoe groter de naam en faam van de winnaar, hoe beter. Niets van dat alles, echter. Mirko Celestino beitelt zijn naam stevig in de erelijst van de Ronde van Lombardije.