Foto Lëa-Kim Châteauneuf
Verjaardagskalender 2 april: Biniam Girmay (2000)
Zoek op YouTube voor de aardigheid eens op ‘Biniam Girmay Asmara celebration’ en er gaat een schatkist aan filmpjes vol uitzinnige feestelijkheden open. Asmara is de hoofdstad van Eritrea, het vaderland van de renner van Intermarché-Wanty. De bevolking volgt de verrichtingen van hun stadgenoot op Europese wegen op de voet en telkens wanneer Girmay toeslaat en een nieuwe overwinning aan zijn steeds rijkere palmares toevoegt, gaan de Eritreeërs massaal de straat op en ontketenen ze een waar volksfeest. Op een manier die je bij ons in Nederland alleen ziet wanneer Oranje op een groot toernooi een finaleplaats in het vizier krijgt, of als een van de grote voetbalclubs een landstitel, beker of Europese prijs pakt, gaan de inwoners van Asmara massaal de straat op, juichen tot ze niet meer kunnen en vallen elkaar dronken van geluk in de armen of om de nek.
Bijna iedere koers die Girmay wint is een primeur voor een Afrikaanse renner, hetgeen vanzelfsprekend de feestvreugde alleen nog maar verder verhoogt. ‘Bini’ bedient zijn fans bovendien op hun wenken. Door ze direct na het boeken van een zege ten overstaan van de als bijen op een boterham met aardbeienjam toegestroomde journalisten in hun microfoons en voor hun camera’s onmiddellijk te bedanken voor alle steun. Wanneer de Eritreeër er niet in is geslaagd te winnen, verontschuldigt hij zich zelfs voor de teleurstelling die hij zijn landgenoten, vrienden en familie heeft bezorgd. Overbodig natuurlijk. In de sport verlies je immers vaker dan dat je wint – tenzij je Tadej Pogačar of Mathieu van der Poel heet – maar Girmay doet het toch en altijd op die kenmerkende bescheiden toon van hem.
Toen de Eritreeër zich op 30 maart 2022, drie dagen na het winnen van zijn eerste echt grote koers, meldde op het vliegveld van Asmara was hij overrompeld door de massale ontvangst die hem ten deel viel. ‘Er zullen misschien wel wat mensen staan…’, had hij voorzichtig voorspeld, toen hij na het winnen van Gent-Wevelgem aankondigde gewoon zijn oorspronkelijke plan te zullen volgen. Even terug naar huis dus en niet naar de Ronde van Vlaanderen, zoals velen hoopten na die verrassende overwinning in ‘Flanders Fields’, zoals Gent-Wevelgem sinds de parcourswijziging in 2014 ook wel genoemd wordt. Door in de eindsprint van een vier man sterke kopgroep af te rekenen met Christophe Laporte, Dries Van Gestel en Jasper Stuyven had Girmay zijn naam vereeuwigd in de geschiedenisboeken als eerste Afrikaanse winnaar van een van de grote voorjaarsklassiekers.
In Asmara weten ze wel hoe je dat moet vieren. Niet met een saaie, plichtmatige ceremonie op een plein of desnoods in de plaatselijke muziektent, maar alsof een tegenhanger van het befaamde Zuid-Amerikaanse zomercarnaval is losgebarsten. Met een massale en vooral bontgekleurde optocht door de straten van de hoofdstad. Samen met de winnaars van de in totaal zeven gouden medailles die namens Eritrea werden behaald op de Afrikaanse continentale kampioenschappen in het Egyptische Sharm El-Sheikh en met Natnael Tesfatsion is ‘Bini’ het stralende middelpunt van een praalstoet door de hoofdstad, die zijn stoutste verwachtingen ruimschoots overtreft.
Een feestelijk uitgedoste vrachtwagen vol muzikanten, dansers en vlaggen voorop, gevolgd door tientallen toeterende auto’s trekt door de straten van Asmara. Uit het geopende dak van een van die wagens prijkt het breeduit lachende gezicht van de gevierde renner, terwijl hij als een ware koning door zijn geboortestad gereden wordt. Een eerbetoon in haar meest zuivere vorm. Iets waar de gemiddelde Nederlander, voetbalwedstrijden uitgezonderd, doorgaans te nuchter voor is.
De uitgebreide feestelijkheden maken echter dubbele gevoelens los in het lijf van Biniam Girmay. Natuurlijk is hij dolblij met zijn zege in Gent-Wevelgem en alle daaruit voortvloeiende gebeurtenissen, maar het maakt hem ook onzeker. Het verwachtingspatroon in Eritrea komt er bepaald niet lager door te liggen. Integendeel. Als dit al gebeurt na Gent-Wevelgem, wat moet er dan wel niet plaatsvinden mocht Girmay een Touretappe of een Monument winnen?! Het verlamt hem enigszins. Enkele maanden later zal Bini in een interview toegeven dat hij mentaal nog niet helemaal opgewassen was tegen zoveel aandacht. Wat wil je op je 23ste?! Ook in winnen moet je ervaring opdoen, net als in huldigingsceremonies.
Als de kurk niet van de fles ‘spumante’ wil knallen, ga er dan niet met je gezicht pal boven hangen om te kijken waarom dat verdraaide ding niet los komt. Met alle gevolgen van dien. Het kost Girmay in 2022, enkele uren na zijn eerste ritzege in een grote ronde, het vervolg van zijn Giro. Met een blauw oog, doordat die kurk precies weg knalde toen hij met z’n gezicht recht boven de loop van de fles hing. Een nieuw leermoment. Na het winnen van liefst drie massasprints en de groene trui in de meest recente Tour wordt Girmay opnieuw getrakteerd op een massaal onthaal in Asmara, inclusief rondrit door de stad in een open auto. Van deze huldiging staan zo mogelijk nog meer filmpjes op YouTube dan van de feestelijkheden na Gent-Wevelgem. Girmay oogt zichtbaar meer ontspannen dan twee jaar eerder. Winnen went nooit. Een huldigingsceremonie evenmin, maar je kunt er wel een stuk meer ervaren in worden. Hopelijk is dat snel op volgende filmpjes uit Asmara terug te zien.
Vandaag ook jarig:
- Ruggero Marzoli (1976)
- Brandon McNulty (1998)