Verjaardagskalender 2 juni: Michal Kwiatkowski (1990)

In de koers heeft de winnaar altijd gelijk. Het is een wetmatigheid die eigenlijk in iedere tak van sport geldt. Het maakt niet uit wat de gekozen voorbereiding of tactiek is, hoe onbegrijpelijk soms zelfs ook, als die resulteert in een overwinning is het vanzelf de juiste gebleken. De winnaar zou bij wijze van spreken de avond voordien een krat pils leeg hebben kunnen drinken, zijn zege rechtvaardigt die aanpak als vanzelf. Waarna anderen, hunkerend naar eenzelfde succes, het mogelijk zelfs gaan kopiëren.

Door: Vincent de Lijser
2 jun '25

Dat de voltallige Poolse selectie zich, terwijl het wereldkampioenschap van 2014 in het Spaanse Ponferrada nog meer dan honderd kilometer duurt, aan kop van het peloton meldt is ook zo’n tactiek die menig wenkbrauw doet fronsen. Op het moment zelf begrijpt bijna niemand wat die Polen bezielt om voor tal van anderen de kolen uit het vuur te halen. Pas een kleine twee en een half uur later, als de nieuwe wereldkampioen zijn regenboogtrui krijgt omgehangen, is die aanvankelijk vreemd lijkende tactiek de juiste gebleken. De Poolse kopman Michal Kwiatkowski troeft, tot verrassing van velen, in de slotkilometers alle favorieten af en eist volkomen onverwacht de titel op.

Een jaar eerder heeft ‘Kwiat’, zoals de Pool vaak genoemd wordt om elke keer dat zijn naam valt een halve seconde tijdwinst te kunnen boeken, al indruk gemaakt door zijn Tourdebuut op een knappe elfde stek af te ronden. Ook in eendagskoersen blijkt hij meer dan uitstekend uit de voeten te kunnen. Als de Pool, twee dagen voordat hij zal toeslaan in Noord-Spanje, op televisie de beloften koers bekijkt, wordt er een zaadje in zijn hoofd geplant. Kwiatkowski ziet Sven Erik Bystrøm zijn concurrenten verrassen in de slotmeters van de Alto de Compostilla, de voornaamste scherprechter op het 18,2 kilometer lange rondje door en rond Ponferrada, dat de beroepsrenners veertien keer dienen af te leggen. Met een kleine voorsprong duikt de Noor de afdaling naar de finish in, om daar een solo van enkele kilometers met de wereldtitel te bekronen.

Ineens realiseert de Pool dat hij tot iets soortgelijks in staat moet zijn. Niet dat het snode plan de reden is dat Kwiatkowski op meer dan honderd kilometer van de aankomstlijn zijn landgenoten alvast op kop van het peloton zet. De vier totaal onbekende vroege vluchters, Oleksandr Polivoda, Carlos Quintero, Matija Kvasina en Zydrunas Savickas – het hadden net zo goed verzonnen namen kunnen zijn, maar vrees niet, ze bestaan echt en reden op kop destijds – vormen geen van allen een gevaar en mogen hun naamsbekendheid wat opvijzelen door televisiezendtijd mee te pakken. Nee, de reden dat de Polen zich zo vroeg aan het front melden is te danken aan Tom Boonen.

De Belgische ex-wereldkampioen is een ploeggenoot van Kwiatkowski bij Omega Pharma-Quick Step en heeft zijn jonge collega geadviseerd de voorste gelederen van het peloton op te zoeken om uit het gedrang en eventuele ellende te blijven op de, door de aanhoudende regen, kletsnatte Spaanse wegen. Het is een tip die Kwiatkowski dankbaar aanneemt. Vandaar dat hij zijn in de rood-witte nationale kleuren gehulde Poolse landgenoten opdraagt in een vroeg stadium het commando te voeren over het peloton. Zo rijdt hij relatief op zijn gemak en kan krachten sparen. Het is een strategie die volkomen logisch is en met de kennis van nu een slimme zet. Op het moment zelf levert de Poolse trein vooral gefronste wenkbrauwen en blikken van onbegrip op.

Of de Polen een bondje hebben gesloten met renners uit een ander land? Of dat ze hun vlucht naar huis willen halen? Het zijn opmerkingen die in meerdere commentaarhokjes van radio- en televisieverslaggevers klinken. Pas dik twee uur later zal blijken dat de Polen simpelweg bezig waren de aanstaande wereldtitel van hun kopman voor te bereiden. Nadat de vier vroege vluchters zijn bijgehaald krijgt een ander kwartet de ruimte, maar de knechten van Kwiatkowski laten Alessandro De Marchi, Cyril Gautier, Michael Valgren en Vasil Kiryjenka nooit volledig uit het zicht verdwijnen.

Als de bel klinkt, ten teken van het ingaan van de slotronde, hebben de koplopers een marge van driekwart minuut. Ze vormen de ideale springplank voor Kwiatkowski. Op bijna dezelfde wijze als Bystrøm twee dagen eerder, rijdt de Pool kort voor de top van de Alto de Compostilla weg uit de favorietengroep, pal achter de vier koplopers. Binnen de kortste keren heeft hij het kwartet bijgehaald om het vervolgens net zo snel weer achter te laten. In de afzink naar de finish, met nog een slordige zes kilometer te rijden, knijpt ‘Kwiat’ er solo van tussen.

Inmiddels wordt hij achtervolgd door een elitegroepje met onder anderen Alejandro Valverde en Philippe Gilbert, maar hoe eendrachtig hun samenwerking ook is, het verschil met Kwiatkowski wordt nauwelijks kleiner. De Pool perst er een korte tijdrit uit, houdt knap stand en heeft zelfs tijd genoeg om in de laatste honderd meter rechtop te gaan zitten. Met beide armen in de lucht en een gelukzalige glimlach om zijn mond passeert hij de finish. Over zijn antwoorden op de vele persvragen hoeft hij zich niet druk te maken. Wat hij ook zegt, over voorbereiding of tactiek, hij heeft het hoe dan ook bij het rechte eind. Kwiatkowski is immers de winnaar. En die heeft altijd gelijk.