Verjaardagskalender 27 april: Pedro Torres (1949)

Zelden is de Tour zo saai en vroeg beslist als dat jaar. Bij afwezigheid van Eddy Merckx – de Belg heeft aan het begin van het seizoen al aangekondigd voor de dubbel Vuelta-Giro te kiezen – krijgt Luis Ocaña bijna een walk-over naar de gele trui. Elke vorm van spanning is er in de eerste Tourweek al uitgezogen, zoals een mug op een warme zomernacht de druppels bloed aan een slapend slachtoffer onttrekt. Ocaña glipt in de derde etappe, een Noord-Franse kasseienrit, als enige van de klassementsrenners mee met de kopgroep en pakt dik twee minuten op zijn rivalen.

Zes dagen later gooit de Spanjaard de Tour in de Alpen in het slot. Op weg naar Les Orres kan alleen José Manuel Fuente nog enigszins in het spoor van zijn ontketende landgenoot blijven. Ocaña rijdt alle anderen op bijna zeven minuten en beslist de Tour twee weken voordat Parijs bereikt wordt. De enige spanning die nog rest is de strijd om het bergklassement. Daar bemoeit Ocaña zich niet mee en dus lijkt de bolletjestrui een simpel op te rapen souvenir voor Fuente. Niet dus. Een andere Spanjaard weigert zich daar bij neer te leggen. Pedro Torres legt Fuente op elke klim het vuur aan de schenen en zal zijn landgenoot uiteindelijk zelfs op de knieën weten te dwingen.

Officieel is Pedro Torres in 1973 derdejaarsprof, maar zijn eerste twee seizoenen stellen bar weinig voor. Die vallen namelijk precies samen met de dienstplicht, die de in Barcelona opgegroeide renner eerst dient te vervullen. Tijd om te trainen is er nauwelijks, laat staan om aan wedstrijden deel te nemen. Torres krijgt weliswaar dispensatie van zijn militaire meerderen om in de Vuelta van 1972 te debuteren, maar komt niet verder dan een anonieme 31ste plek. Een jaar later revancheert de Spanjaard zich. Tegen Eddy Merckx heeft hij vanzelfsprekend geen schijn van kans, maar achter Luis Ocaña, Bernard Thévenet en José Pesarrodona rijdt hij knap naar een vijfde plek in het eindklassement. Het levert Torres een plekje op in de Tourselectie van zijn ploeg La Casera – Peña Bahamontes. Inderdaad, de cosponsor verwijst naar het fietsenmerk dat oud-Tourwinnaar Federico Bahamontes na zijn profcarrière is begonnen. De Adelaar van Toledo bemoeit zich ook actief met de ploeg in de hoedanigheid van assistent-ploegleider, maar desgevraagd laat Torres in interviews optekenen niet veel aan de ervaring en instructies van Bahamontes te hebben. De twee liggen elkaar niet. Barcelona, waar Torres is opgegroeid, en Toledo in centraal-Spanje lijken net zo veel op elkaar als dag en nacht. Renner en assistent-ploegleider verschillen simpelweg te veel om een goede klik te hebben en elkaar te begrijpen. Desondanks is Torres, net als Bahamontes, een getalenteerd klimmer. Al is hij, in tegenstelling tot zijn beroemde ploegleider, veel meer een sprokkelaar van puntjes op de kleinere colletjes. In dat opzicht verschilt hij ook van Fuente. Die laat zich precies daardoor verrassen. Als een kleuter die schelpen zoekt op het strand en binnen de kortste keren een volle emmer heeft, verzamelt Torres punten op heuvels van de derde en vierde categorie. Zo staat hij in het hooggebergte nog altijd op schootsafstand van Fuente in de strijd om de bolletjes. Torres ruikt zijn kans en maakt de Tour toch heel lang spannend.

In de zeventiende, relatief vlakke, etappe naar Bordeaux lopen de spanningen tussen de renners van Fuente’s KAS-ploeg en de helpers van Torres, in het roodwit van La Casera, hoog op. Ineens is ieder bergpuntje van onschatbare waarde. Op de Côte de Souillac, een ogenschijnlijk onbeduidend klimmetje van de vierde categorie, mondt het gevecht om de twee kemphanen zo goed mogelijk te positioneren uit in iets dat met gemak de wielervariant van een typisch Amerikaanse rodeo kan worden genoemd. Er wordt aan alle kanten geduwd en getrokken. De jury moet er zelfs aan te pas komen en die besluit Fuente te declasseren. Het kost de Spanjaard belangrijke bergpunten, die, tot overmaat van ramp, juist door Torres worden weggekaapt. Mede daardoor heeft laatstgenoemde na de etappe precies twee puntjes meer dan Fuente, genoeg om de bolletjestrui over te nemen. Met in het vervolg van de Tour nog slechts een belangrijke klim gaan, de Puy-de-Dôme, en vier kleine colletjes te gaan komt de tweestrijd tot een climax. Torres sprokkelt in het laaggebergte weer de nodige punten en dus zal Fuente welhaast als eerste de top van de Puy-de-Dôme moeten bereiken om zijn verrassende landgenoot de bergtrui nog te ontnemen. De kleine Spanjaard doet een verwoede poging en demarreert direct in de eerste meters van de laatste grote klim, maar krijgt van de hoge heren geen ruimte. Thévenet wil zijn tweede plek in het klassement verdedigen en Ocaña is simpelweg te eerzuchtig om Fuente ruimte te gunnen. Die tikt uiteindelijk ‘slechts’ als vierde aan op de top en pakt te weinig punten om Torres nog voorbij te kunnen steken. Na een spannende strijd is twee dagen voor Parijs ook de laatste grote prijs in de Tour van 1973 vergeven. De dan nog maar zesjarige Nederlandse kroonprins zal er destijds hoogstwaarschijnlijk geen interesse in hebben gehad.