Foto Le Dico du Tour
Verjaardagskalender 5 januari: Juan Fernández
Eigenlijk kun je Juan Fernández wel een beetje vergelijken met Louis van Gaal, Guus Hiddink of Dick Advocaat. Alle drie boven gemiddeld in hun dagen als actieve voetballer, nimmer wereldtop, maar na hun eigen carrière bereiken ze als coach het maximum van het maximale. Daar kan Juan over mee praten. 32 jaar jong is hij nog maar als hij eind 1988 besluit zijn zitvlak tijdens een koers voortaan neer te vlijen in een comfortabele bestuurdersstoel van de ploegleidersauto van het Spaanse CLAS en niet langer op een hard en bonkig zadel van een racefiets. Fernández heeft de rol van eerste ploegleider van de bescheiden formatie overgenomen van niet zomaar de eerste, de beste. José Manuel Fuente is door de hoofdsponsor, een zuivelfabriek uit Asturië, wegens uitblijvende prestaties aan de kant geschoven ten faveure van zijn veel jongere opvolger. Die was, in tegenstelling tot ronde-specialist Fuente, vooral een kampioenschapsrenner. Het hele jaar door zag je Fernández vooral in kantlijnen koersen, zij het met hier en daar een uitschieter, maar werd er om een titel en dus een trui gestreden, dan was de Spanjaard er plotsklaps als de kippen bij om tot diep in de finale mee te doen om de knikkers. Tweemaal werd hij nationaal kampioen en als het om WK-uitslagen gaat kan Fernández helemaal een fraai rits ereplaatsen overleggen.
Mede dankzij zijn bovengemiddelde eindschot na een lange en zware wedstrijd, sprint Juan Fernández in 1980 in het Franse Sallanches als tweedejaarsprof direct naar een bronzen plak. Wereldkampioen Bernard Hinault trekt dan al bijna zijn tweede fles champagne open, zo groot is diens voorsprong, maar de ereplaats telt. Van de zes volgende WK’s eindigt Fernández er drie in de top 10 (7e in 1982, 6e in 1985 en 4e in 1986) om vervolgens zijn profcarrière af te sluiten met nog eens twee derde plekken. In 1987 houden Stephen Roche en Moreno Argentin de twee bovenste treden van het podium bezet. Een jaar later, als Maurizio Fondriest wereldkampioen wordt en Steve Bauer Claude Criquielion ten val brengt en zelf gediskwalificeerd wordt, is Fernández – letterlijk – de lachende derde. Niet Fondriests twee buitengewoon onfortuinlijke medevluchters vergezellen hem op het podium, maar Martial Gayant en Juan Fernández, die de twee snelsten van de achtervolgende groep blijken.
Ondanks die derde plek op het WK van 1988 zet de dan regerend Spaanse kampioen enkele weken later een punt achter zijn actieve loopbaan en begint een indrukwekkende loopbaan als ploegleider. Fernández weet menig renner naar een hoger niveau te tillen en rijgt de successen aaneen als garnalen aan een spies. Bij CLAS loodst hij onder meer Tony Rominger naar drie opeenvolgende eindzeges in de Vuelta. Als de ploeg fuseert tot Mapei-CLAS is Fernández niet alleen succesvol met Rominger in de Giro, maar ook met renners als Abraham Olano en Johan Museeuw. Hij blaast Festina nieuw leven in na het dopingschandaal in de Tour van 1998 en via Team Coast loopt de weg uiteindelijk naar Phonak. Daar strandt zijn ploegleiderscarrière in 2006. De Tourzege van Floyd Landis, die door dopinggebruik ongedaan werd gemaakt, doorspiest en beëindigt de successenreeks van Juan Fernández.