Verjaardagskalender 8 mei: Michele Dancelli (1942)
In de geschiedenis van het Italiaanse wielrennen is Michele Dancelli de verlosser van Sanremo. Nooit staan de ‘azzurri’ zo lang droog in het traditionele openingsmonument van het seizoen als in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw. De erelijst van Milaan-Sanremo ontbeert tussen 1953 en 1970 liefst zestien edities lang een winnaar uit eigen land. Ruim anderhalf decennium mag Loretto Petrucci zich de laatste Italiaanse winnaar noemen van ‘La Primavera’. Het is niet iets waar de gewezen knecht van Fausto Coppi trots op is. Hij is chauvinistisch genoeg om de vurige hoop te koesteren dat hij snel een opvolger uit eigen land krijgt. Het geduld van Petrucci wordt echter danig op de proef gesteld.
Zestien edities lang is er telkens ten minste een andere renner eerder aan de aankomstlijn in Sanremo dan de beste Italiaan. Zelfs in het veel internationalere hedendaagse wielrennen duurt het, tot op heden, nooit zo lang als toen voordat een volgende Italiaan La Primavera op zijn naam schrijft. Pas in 1970 krijgt Petrucci, tot zijn eigen vreugde en opluchting een opvolger. Met een monsterontsnapping, een solo van tientallen kilometers, trekt Michele Dancelli een lange neus, als ware hij Pinocchio in hoogst eigen persoon, naar het voltallige favorietengilde en schrijft Milaan-Sanremo op zijn naam.
Niet dat de Lombardijer op de zonnige lenteochtend, waarop Milaan-Sanremo in 1970 aan haar 61ste editie begint, tot de favorieten behoort. Vriend en vijand zijn het er al snel over eens dat de kans dat Eddy Merckx, een kleine zeven uur na het klinken van het startschot, zich als eerste aan de aankomstlijn op de Via Roma zal melden levensgroot is. Tot het rijtje renners die het De Kannibaal lastig zouden moeten kunnen maken behoren onder anderen diens landgenoten Roger De Vlaeminck en Rik Van Looy. Nederlandse kanshebbers zijn Jan Janssen en Gerben Karstens en de tifosi hopen stilletjes op een uitspatting van Felice Gimondi, Franco Bitossi of Gianni Motta. Met Michele Dancelli houdt eigenlijk niemand rekening.
De Italiaan staat in het peloton niet bepaald bekend om zijn tactisch inzicht of de kwaliteit zijn energie uren te kunnen opsparen om in een wel getimede explosie te laten culmineren. Nee, Dancelli is een renner van het credo ‘wie niet waagt, die niet wint’. De Italiaan smijt veelvuldig met zijn krachten, zoals de schilders van het Cobra-collectief dikke klodders verf op een doek of tegen een muur kwakken. In etappekoersen als de Giro levert hem dat geregeld succes op als het peloton een snipperdag neemt, maar in wedstrijden waar de belangen groot zijn is de aanvalsdrift van Dancelli eerder een kamikazeactie dan een poging de winst op te strijken.
In 1970 loopt het echter anders. Zoals Britpopband Oasis schatplichtig is aan The Beatles, kun je gerust stellen dat Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel met hun vroege uitvallen en lange solo’s moeten zijn beïnvloed door wat Dancelli dat jaar in Milaan-Sanremo doet. Eerder die dag heeft de renner van de befaamde Molteni-ploeg al een eerste schifting veroorzaakt. Met nog tweehonderd kilometer te rijden reageert de Italiaan op een uitval van landgenoot Aldo Moser, trekt zelf nog eens flink door en als hij omkijkt om de aangerichte schade te monsteren, heeft een zeventiental renners zich van het peloton afgescheiden. Karstens, Bitossi, Van Looy en De Vlaeminck zijn attent, maar Merckx en Gimondi hebben de slag gemist en komen op een achterstand te zitten die op een bepaald moment liefst vijf minuten bedraagt.
Een stevige rugwind blaast de kopgroep richting Sanremo, terwijl het peloton langzaam begint in te lopen. Op zeventig kilometer van de aankomst, Merckx en Gimondi rijden dan nog altijd drie en een halve minuut achter de leiders, versnelt Dancelli. Gekkenwerk, beredeneren zijn medevluchters, die geen van allen de behoefte voelen in het wiel van de ontketende Italiaan te duiken. Die soleert, op de hielen gezeten door de ploegleidersauto van Molteni, zonder stil te vallen naar Sanremo. Het kwartet in de volgwagen, ploegleiders Giorgio Albani en Marino Fontana, mécanicien Ernesto Colnago en sponsor Pietro Molteni, schreeuwt zich beurtelings de longen uit het lijf en de stembanden schor om Dancelli voort te stuwen. Dat de Italiaan geen gehoorbeschadiging oploopt door het luide volume is haast een wonder te noemen. Met een van geluk en ontroering betraand gezicht draait Dancelli de Via Roma op en kan zijn overwinning al ruim voor het finishdoek in zicht is beginnen te vieren. Na zestien lange jaren van droogstand heeft Milaan-Sanremo in 1970 eindelijk weer een Italiaanse winnaar op haar erelijst.