Was de vandaag (24 oktober) jarige Levi Leipheimer maar een schim?

Hij ging met de besten mee over de zwaarste Alpen- en Pyreneeënreuzen. Won zelfs een tijdrit. Kwam in 2007 bovendien akelig dicht bij de eindoverwinning. In retrospectief is er echter niets van overgebleven. Zijn prestaties tellen niet. Dikke streep er doorheen. Officieel is de naam Leipheimer nergens meer te vinden. In plaats van een hoofdrolspeler was hij eigenlijk niet meer dan een schaduw. Voor de afloop en de waarde van de Tour van 2007 is het misschien maar beter ook dat Leipheimer dat jaar niet als winnaar op het hoogste treetje stond op de Champs Élysées.

Nog meer dan in 1998, het beruchte ‘Festina-jaar’, werd de Franse ronde geteisterd door dopinggevallen en -schandalen. Een volgende Tour zonder winnaar, nadat de edities van 1999 tot en met 2005 door de bekentenissen van Lance Armstrong en consorten officieel door niemand zijn gewonnen, of een nieuwe ronde die achter een bureau wordt beslist, nadat Floyd Landis in 2006 na een positieve test werd gediskwalificeerd ten gunste van de totaal onverwachte Spaanse outsider Óscar Pereiro, was wel het laatste waar de Tourorganisatie en met hen vele wielerfans op zaten te wachten.

Met een ijzersterke tijdrit knaagde Leipheimer op de voorlaatste dag als een hongerige bever een hap tijd af van zijn achterstand op gele truidrager en nota bene ploeggenoot Alberto Contador, maar strandde uiteindelijk op een halve minuut van de Spanjaard. Een derde plek in de eindrangschikking zou zijn deel zijn, want tussen de beide renners van Discovery Channel zat Cadel Evans als Australische vegemite tussen twee sneeën brood gesandwicht.

Wie nu een reconstructie van de Tour van 2007 terugleest en niet over voldoende voorkennis beschikt, zal van de ene verbazing in de andere vallen. Dat de Duitse knecht Patrik Sinkewitz het eerste dopinggeval in de ronde van dat jaar is, gaat nog geruisloos aan veel mensen voorbij. De renner van T-Mobile is geen aansprekende naam en is, als gevolg van een onhandige botsing met een toeschouwer na afloop van een etappe, zelfs al uit de Tour als zijn positieve plas halverwege de tweede week bekend wordt gemaakt. Het grootste nieuws rond die affaire is dat de Duitse publieke zenders ARD en ZDF besluiten per direct de uitzendingen van de Ronde van Frankrijk te staken. Daarna gaat het hard.

Op de tweede rustdag wordt bekend dat Aleksandr Vinokoerov na afloop van zijn tijdritzege, drie dagen eerder, betrapt is op het gebruik van bloeddoping. De Kazach wordt ontslagen door zijn Astana-ploeg en op aandringen van de Tourdirectie verlaat het gehele team de koers. Vervolgens verdwijnen zondaar Cristian Moreni en zijn werkgever Cofidis uit de ronde en dan barst de bom helemaal. Een wervelwind aan schandalen steekt de kop op, als was de Tour plotseling in een niet te overleven Bermudadriehoek beland.

Climax is dat de Rabobank-ploeg gele truidrager Michael Rasmussen op staande voet ontslaat vanwege het geven van valse verklaringen omtrent zijn ‘whereabouts’ in aanloop naar de Tour en het op die manier overtreden van de interne regels binnen de ploeg. De ronde is een grote smeulende puinhoop, die na afloop nog wat na knettert wanneer ook Iban Mayo een positieve plas blijkt te hebben ingeleverd.

Ondanks, of misschien wel dankzij, want door de onvrijwillige aftocht van klassementsleider Rasmussen verandert het wedstrijdverloop vier dagen voor het bereiken van Parijs ineens volledig, gaat de Tour onverwacht een spannende apotheose tegemoet. De marge van Contador, die door het ingrijpen binnen de Rabo-ploeg plotseling in het geel is komen te rijden, op naaste opponenten Evans en Leipheimer lijkt een veilige. Het Engelssprekende tweetal is echter niet voornemens zich zomaar gewonnen te geven en de liefst 55 kilometer lange tijdrit tussen Cognac en Angoulême, op de voorlaatste dag, biedt volop kansen de Tour nog maar eens een keer geheel op z’n kop te zetten.

Beide renners beleven een van de beste dagen uit hun carrières en lopen elke kilometer een of twee tellen in op Contador, die zich uit alle macht verzet tegen de op hem gerichte aanvallen, maar tegen zoveel tijdritgeweld nauwelijks bestand lijkt. Desondanks zal de marge die de Spanjaard aan de start in Cognac op zijn twee belagers had, voldoende zijn. Al had de chronorace niet nog tien kilometer langer moeten duren. Evans strandt in het algemeen klassement op 23 seconden van Contador. Leipheimer staat daar, ondanks zijn afgetekende tijdritzege, nog acht seconden achter en mag als nummer drie het ereschavot in Parijs op.

Achteraf blijkt op dat laagste treetje geen renner te hebben gestaan, maar slechts een schaduw. Iets meer dan vijf jaar later gaat er alsnog een dikke streep door de naam Leipheimer, ten gevolge van zijn dopingbekentenissen, en verdwijnt hij uit het eindklassement.

Het bizarre toeval wil dat de kiem voor de USADA-affaire en de uiteindelijk val van Armstrong en zijn vazallen, uitgerekend werd gelegd op de dag van de voor Leipheimer zo succesvol verlopen tijdrit tussen Cognac en Angoulême. Om zijn renners nog wat meer te motiveren had Discovery Channel-ploegleider Johan Bruyneel namelijk de, op dat moment als renner gestopte, zevenvoudig Tourwinnaar overgehaald naar Frankrijk te komen. Armstrong voorzag Contador en Leipheimer van tips, hielp ze met de warming-up en plakte met stukken tape zelfs heel gedienstig de oortjes van de renners vast. Diezelfde avond zou Leipheimer over het bliksembezoek van zijn landgenoot zeggen het gevoel te hebben gehad dat Armstrong de koers miste en het liefst nog zelf had willen meedoen. Anderhalve maand later zou ‘The Boss’ zijn comeback aankondigen.

Een met verstrekkende gevolgen. Was Armstrong in 2009 niet teruggekeerd in het peloton en daarmee in de Tour, zou hij de danse macabre met USADA dan misschien zijn ontsprongen? Het is een theorie die veelvuldig geopperd is, maar nooit met afdoende bewijs is gestaafd. Een aanname blijft het, maar stel dat het zo zou zijn, dan zouden de prestaties van Levi Leipheimer nu nog gewoon hebben bestaan en had er niet in zijn plaats een decennium lang een schaduw met de besten mee gereden.