Vorige week verscheen ‘Uit Koers‘ van Frank Heinen. In dit boek zijn 108 verhalen van ‘Vergeten Renners’ verzameld. Het idee van een serie van Vergeten Renners ontstond hier op Hetiskoers.nl. Om die rubriek en het boek te vieren, hebben we deze week omgedoopt tot Week van de Vergeten Renner. Prominente Hetiskoers-schrijvers bespreken daarom de komende dagen hun favoriete Vergeten Renners.
Leo Aquina
Wie is je favoriete vergeten renner? Waarom?
Hoewel Frank Heinen terecht een ruime definitie van de vergeten renner hanteert, hou ik het meest van de ‘echte’ vergeten renners. Je kende ze ooit omdat ze iets wonnen of daar dichtbij waren, maar al snel verdwenen hun namen in een stoffige archiefkast achterin je hoofd. De kast met papieren waarvan je eens in de zoveel jaar denkt: ik moet hem toch eens opruimen. Het komt er nooit van, totdat je zo’n vergeten naam per ongeluk eens ergens tegenkomt. Dan blaas je het stof van de archiefkast om je even te kunnen wentelen in nostalgie. De vergeten renners waar ik van hou, zijn vaak eeuwige beloften. En bij dat woord moet ik altijd denken aan Eddy Bouwmans, maar Eddy Bouwmans is bij mij nooit in de archiefkast beland. Hij is altijd op de salontafel blijven liggen als schoolvoorbeeld van de eeuwige belofte. Eddy Bouwmans is dus niet mijn favoriete vergeten renner. Dat is Charly Mottet.
De levens van veel renners in Franks eregalerij zijn doordrenkt van ellende, verslaving, ziekte, dood. Zoals Frank zelf zegt: “Geluk is een saai verhaal.” Het levensverhaal van Mottet kent niet de pijn of het peilloze verdriet dat vele andere verhalen kenmerkt, al zit er natuurlijk genoeg tragiek in het verhaal van de eeuwige belofte. Die tragiek heeft Frank gevangen in een mooie, luchtige en grappige metafoor. ‘Het zijn van belofte is als een geslaagde striptease: je moet niet teveel suggereren, vooral niet teveel van jezelf prijsgeven, maar wel steeds net genoeg om het publiek hongerig te houden.’
Welke renner mogen we nooit meer vergeten?
Waar alle roemloos gesneuvelde anonieme militairen in oorlogen het moeten doen met één karig vlammetje voor de ‘onbekende soldaat’, is Frank er met zijn eregalerij in geslaagd om vele onbekende wielersoldaten hun gezicht terug te geven in ‘Uit Koers’. We mogen hen geen van allen vergeten. Zij stapten allemaal ooit op de fiets met een droom. Wat mij betreft staat Theo Eltink symbool voor de onbekende wielersoldaat, wiens droom in het strijdgewoel anoniem is gesneuveld.
Welke renner zou je nog in de rubriek willen zien?
Zoals Frank schrijft: ‘De renners zijn niet vergeten, zij dienen voor de vergetelheid te worden behoed.’ Als dat voor iemand geldt, dan is het wat mij betreft Teun van Vliet.
Lees hier het verhaal van Charly Mottet.
Geef een reactie