Hij was zoals je hem kent, maar hij klopte niet. Iedere koers werd voorzien van een laag opgedrongen plezier, die per koers ongemakkelijker voelde. Het leidde tot steeds later inschakelen op Euro- of Studio Sport, om uiteindelijk zelfs etappes over te slaan.

De koers las je normaliter als een boek, waarin het verhaal zich, naarmate de uren verstreken,  ontvouwde. Maar als je als erkend boekenverslinder het af gaat doen met het lezen van de laatste vier pagina’s, dan is er wat loos.

De Tour voelde als All I want for Christmas op een zwoele zomeravond. Vlaanderens mooiste een dampende boerenkool als ontbijt. Beide niet te hachelen.

Vooraf leek honderd dagen koers de grootste sportorgie allertijden, een natte droom voor velen. In de praktijk had het meer weg van een geforceerde verjaardag, terwijl je oma net overleden was.

Het klopte gewoon niet en sterker nog, ik accepteerde het niet.

De liefde voor de Hoogmis, de Hel, voor Lombardije is zó groot, dat ik haar slechts toelaat zoals ik haar ken. Elke koers is groter dan de wedstrijd op zich. Het is het jaargetijde, de temperatuur, de geuren en de gemoedstoestand. Het zit in de lengte van de dagen. Factoren die iedere koers haar eigen gezicht geeft en niet inwisselbaar zijn.

Bovenstaande uiteraard vermenigvuldigd met het aantal jaren dat je je reeds aan de koers laaft. Zo kent iedere koers apart, wortels. In mijn geval diepe wortels, ontstaan uit liefde.

Het gezegde ‘Oude bomen moet je niet verplaatsen’, wordt door elke koers los van zijn kalenderhabitat alsnog te verrijden, pijnlijk bewezen.

Kijk je diep in je hart, dan kom je zelf ook tot de conclusie dat de koers enkel gereden kan worden op zijn oorspronkelijke datum. En als dit niet kan, dan wordt hij niet verreden.

Uit liefde voor de koers.

Arjan Kim
Laatste berichten van Arjan Kim (alles zien)