lelijke shirtsOp de Milanese catwalks lopen de mooiste vrouwen in de mooiste kleding. Ferrari’s worden in Maranello tot in perfectie met liefde gebouwd. Oude, Romeinse gebouwen in Rome blinken uit in schoonheid. Italië is een land van perfectheid, Italië is een land dat houdt van mooie dingen, Italië is een land waar het gaat om uiterlijk. Hoe kan het dan in godsnaam dat eigenlijk alle Italiaanse wielerploegen het jaar in jaar uit voor elkaar krijgen in de meest lelijke en afzichtelijke wielershirts rond te rijden? In dit artikel een kleine selectie van de Italiaanse wielershirts met een persoonlijke beoordeling.

Laten we het rustig opbouwen. We beginnen met het shirt van CSF – Navigare uit 2008. De ontwerper van CSF – een bedrijf gespecialiseerd in het maken van (drank)pompen – heeft dit shirt ontworpen nadat de vrijmibo met liters grappa ietwat uit de hand was gelopen. De goede man heeft a-select twee kleuren uitgekozen. Dat die twee kleuren een totale mismatch zijn, deerde de man blijkbaar niet. Het shirt moest snel af, want er stond een goed diner met zijn vrouw gepland. En dus reden de renners van CSF – Navigare twee jaar voor lul in dit shirt. Pas in 2010 waren ze verlost van deze ellende, toen CSF zich terugtrok als hoofdsponsor. Het shirt zag er meteen een stuk beter uit.

Dan een ander afzichtelijk shirt. Dat is gek genoeg van een ploeg die wél de mooiste naam uit het peloton heeft: Androni Giacattoli – Serramenti PVC Diquigiovanni. Smeets en Wuyts noemen deze ploeg liefkozend Androni. Ze hebben gelijk. Terug naar het afkeerwekkende shirt. Dat valt allereerst op door de gigantische hoeveelheid reclame. Er staan 42 logo’s op van de verschillende sponsoren. Sommigen staan er inderdaad meer dan één keer op. Maar ze staan er echt op. 42. Twee-en-veertig. Hoe het kan dat ik dat zo precies weet? Omdat ik dit shirt in de kast heb liggen. Waarom? Omdat één van mijn favoriete wielrenners in dit shirt heeft rondgereden. Michele Scarponi (ook niet moeders mooiste, btw.)

Door met een oudje. Dat van Mercatone Uno uit de Giro van 1998. Sowieso niet een van de beste jaren voor het wielrennen. Pantani heeft in die Giro hard zijn best gedaan om niet meer in dit gedrocht de schitterende Italiaanse bergen te beklimmen. Hij fietste, hij trapte, hij demarreerde. Maar pas zes dagen voor Milaan trapte Marco hard genoeg om deze nicotinekleurige trui inruilen voor een fraai rose exemplaar. Later dat jaar, in de Tour de France was Marco het zó ontzettend zat om in dit tricot rond te rijden, dat hij in staking ging. En dat wierp zijn vruchten af! Hij ruilde dit vaal groengele vod in voor een kraakhelder exemplaar: le maillot jaune!

Dan naar een shirt van vorig seizoen, het shirt van Rijkswaterstaat ISD Neri. Ze zeggen wel eens dat een foto meer zegt dan duizend woorden. En ik was niet van plan om aan dit weerzinwekkende tricot meer dan duizend woorden te gaan spenderen. Ik wil nog wel wel voorstellen om in de nieuwe druk van Van Dale’s woordenboeken het volgende op te nemen: Le’lijk, bn. bw. (-er, -st) zie: ISD Neri.

Goed, nog eentje dan. De laatste. Eentje die nu nog in het peloton rondrijdt. Sterker nog, eentje die pas anderhalve maand geleden onthuld is. Dat betekent dat anno 2011 mensen zijn die zoiets betreurenswaardig kunnen maken. Ik heb het over het shirt van Geox – TMC. In het midden van het shirt staat pontificaal een dampend zooltje afgebeeld. Dat is inderdaad het stokpaardje van schoenenfabrikant Geox, een ademende schoen, maar dat hoeft dan toch niet per se zó groot op een shirt te staan? Wat is er mis met vier sierlijke letters? En wat doen die felgroende randjes bij de mouwen? Dat doe je alleen als eenzame jogger, voor de veiligheid. Niet als Italiaans corridore. Ik verwacht overigens dit jaar geen enkele overwinning meer voor Geox. Het hele team heeft gezien hoe de eerste zege er op beeld uitzag. De arme Matteo Pelucchi moest in de Clasica de Almeria zijn armen in de lucht steken omdat hij een sprintje had gewonnen. Dat had hij beter niet kunnen doen, want zijn ploeggenoten beseften toen pas hoe monsterlijk hun tricot is. Er is niemand meer zo gek is om ook zó op de foto te komen. Je staat simpelweg voor lul met een dampende schoen op je borst. Menchov en Sastre gaan het slechtste jaar uit hun carrière tegemoet.

Zijn álle shirts in Italië dan lelijk? Nee, er zijn gelukkig uitzonderingen.  Zo rijdt Acqua & Sapone al jaren in een prachtige trui rond. En De Rosa is – net als hun fietsen – om door een ringetje te halen. Maar er is er een maglia die met met kop en schouders boven de rest uitsteekt: de Italiaanse kampioenstrui. Il Maglia Italiana. Iedere Italiaan die eind juni die trui aan mag trekken, verandert voor dat jaar in een Adonis.

Martijn Hendriks
Laatste berichten van Martijn Hendriks (alles zien)