Terwijl alle mogelijke theorieën, meningen, ontkenningen en spijtbetuigingen over mijn beeldscherm rollen, vraag ik me ineens af hoe het nu eigenlijk verder moet. Als u nou even meedenkt, weten we tenminste waar we staan als de Tourorganisatie straks de honderdste editie presenteert van het feest dat veel meer kapot heeft gemaakt dan wij volgers verkozen te zien.
In die laatste drie woorden zit de angel, inderdaad. Want hoe gaan wij nu kijken? En lezen en schrijven? Momenteel buitelen we over elkaar heen in ooh’s en aah’s en ik-wist-niet-dat-het-zo-erg-was’sen. Veelgehoorde en veelgelezen opmerking: ‘Ja, we vermoeden het natuurlijk wel…’ Maar niemand sprak dat vermoeden uit. En als zo’n vermoeden wel werd uitgesproken, kreeg je de wind van voren, want tut-tut-tut: geen bewijs!
Maar hoe vaak zagen we ook dit seizoen weer renners die zomaar ineens dingen deden die ze een seizoen eerder niet konden? Plotseling bergop met de besten mee, dag na dag na dag, een versnellinkje hier, een versnellinkje daar. Maar we hielden ons stil. Geen bewijs.
Blijven we dat doen, als wielervolgers, als wielerjournalisten, als wielerliefhebbers? Of meten we ons een andere rol aan en gaan we als terriër verder? Nemen we geen genoegen meer met ontkenningen, maar eisen we keihard bewijs. Renners met de billen bloot en met de loep langs iedere vierkante millimeter huid, op zoek naar sporen van de spuit.
Of heeft u een ander idee van hoe bewijs eruit moet zien? Want laten we eerlijk zijn, dat biologisch paspoort stelt natuurlijk ook niet zo heel veel voor. Of is het normaal dat de heer J. Rodriquez in de Vuelta in het hooggebergte aanval na aanval weet te pareren, terwijl hij eigenlijk niet als klimgeit te boek stond? Oh sorry, nee, dat had ik niet mogen zeggen, ik heb geen bewijs.
Een onderzoekscommissie en een generaal pardon, zegt u? Ach ja. Mooi voor de bühne, maar denkt u werkelijk dat de doping daarmee uit het peloton verdwijnt? Nee toch zeker? Of misschien toch, als alle spijtoptanten -artsen en ploegleiders incluis – ook direct uit de sport worden verwijderd. Maar ja, dan is het geen generaal pardon meer.
Dus wat wilt u? Een schone sport? Of bedrogen worden? Of een sport die doping toelaat, met alle mogelijke mitsen en maren die dan natuurlijk ook weer omzeild worden. Ik ben benieuwd naar uw keuze. Ik ben er nog niet uit.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015
Rodriquez geen klimgeit?
Verder gaan we gewoon verder zoals vroeger: kijkend naar mannen die zich de ziel uit hun lijf fietsen voor de roem en het geld.
Zeker niet de klimgeit die hij nu in het hooggebergte bleek te zijn – inclusief alle versnellingen die hij moest plaatsen om de aanvallen van Contador te pareren.
Contador had niet de acceleratie die hij normaal wel had en als er niet aangevallen werd lag het tempo vrij laag, heel anders dan in bijvoorbeeld de Giro waarin een vast tempo werd aangehouden.
Rodriquez heeft inderdaad lange tijd wat meer moeite gehad met langere beklimmingen, maar al sinds 2010 (toen hij zich ging verbeteren in het tijdrijden) rijdt hij daar ook makkelijker.
Misschien maar gewoon bedrogen worden, zoals dat in het dagelijkse leven ook op verschillende vlakken gebeurt.
De koers blijft mooi en ook de schandalen hebben wel iets, al is het maar als schrijfvoer.
Leest het mooie stuk van Wiebo Spalt en mijn comment. Wat een zuur en insinuerend stukje dit!
Kunnen we gevoegelijk concluderen, Alexander, dat jij bij degenen hoort die bedrogen wil blijven worden? :D
Een stuk dat getuigd van realisme. Zeker niet zuur en insinuerend. Een generaal pardon zal tijdelijk zeker een opschonende werking hebben. Maar zo lang de sport zo zwaar is en de belangen zo groot, dan zal er altijd sprake blijven van een wedloop tussen de controleurs en de dopers. Wat het USADA rapport in ieder geval onomstotelijk bewijst is dat het systeem te kloppen is. Redelijk eenvoudig zelfs. En omdat elk systeem altijd ergens te om zeilen valt, zal doping blijven bestaan.
Er verandert niets aan hoe ik kijk. Ik voel me ook niet bedrogen. Het enige dat ik graag zou willen is dat iedereen zich hetzelfde dopeert, zodat dat het verschil maakt. Of het openlijk of heimelijk wordt gedaan zal me worst wezen.
Als erkend Armstrong ywijfelaar/hater heb ik vaak bakken kritiek over mij heen gekregen. Ook de schrijfster van dit artikel was het niet altijd met mij eens. Nu ik achteraf, helaas, volledig gelijk heb gekregen is voor mij ook de de toekomst het belangrijkst. De UCI moet zo snel mogelijk op de schop en daar moet een moderne organisatie komen die voldoet aan de eisen van vandaag. Doping mag, in mijn ogen, nooit vrijgegeven worden wel moeten herstelproducten meer uit het grijze gebied gehaald worden.
In een ronde van drie weken 2 etappe’s minder, dat worden extra rustdagen. Geen etappe’s met 4 zware cols, de beslissing valt toch pas op de laatste klim. Als er onmenselijke prestaties geëist worden zullen er altijd onmenselijke oplossingen gezocht worden. De verantwoordelijken moeten inzien dat zij alleen die veranderingen kunnen doorvoeren. Commercie is nodig maar als de uitkomst de toestanden van de laatste weken als gevolg heeft is dat niet goed voor sponsors, atleten en fans, dus uiteindelijk dodelijk voor de sport. Dat wil toch niemand?