Ben je een bikkel als je door een val een gescheurde milt en nier, een dubbele longkneuzing en 3 gebroken ribben oploopt, maar toch weer op de fiets stapt? Of is dit de waanzin van het huidige topwielrennen? Het overkwam vrijdag Wout Poels als gevolg van een van de vele valpartijen die de eerste Tourweek ontsierden. Feit is in elk geval dat hij nog geluk heeft dat hij het er levend van af heeft gebracht, al is zijn toestand natuurlijk verre van rooskleurig. Poels werd kort in een ambulance behandeld en besloot daarna weer op de fiets te stappen. Niemand hield hem tegen.
Drie dagen eerder brak Maarten Tjallingii zijn heup. Ook hij fietste door en haalde zelfs de finish. Fietsen met een gebroken heup is niet alleen ongelooflijk pijnlijk, het is ook zeer onverstandig, vanwege het risico op complicaties van de breuk.
De media bestempelden beide renners direct als Tourhelden, een eer die een jaar geleden ook Johnny Hoogerland ten deel viel na zijn vreselijke val in het prikkeldraad, waarvan de beelden een ieder ongetwijfeld nog op het netvlies staan.
Wanneer een willekeurige vrijetijdsfietser een dergelijke klap maakt, zal hij of zij ongetwijfeld direct met loeiende sirenes naar het dichtstbijzijnde traumacentrum worden vervoerd en na grondige analyse op de spoedeisende hulp linea recta door gaan naar de intensive care met deze verwondingen. Zou deze fietser ook een held zijn wanneer hij zich niet naar het ziekenhuis zou laten vervoeren, maar er voor kiest om toch maar weer op de fiets te stappen? Het antwoord laat zich raden.
Maar wat is dat dan toch met die wielrenners dat ze koste wat kost de finish willen halen? En de internationale wielerorganisatie UCI (toevallig het omgekeerde van ICU, ofwel intensive care unit) die wel bezig is met een absurde heksenjacht tegen dopingzondaars, maar niets doet om het wielrennen zelf veiliger te maken?
Het grote probleem in het huidige wielrennen is dat er onmenselijke eisen aan de renners worden gesteld. Een kleine 200 man die over smalle bochtige wegen in drie weken tijd bijna 3500 kilometer moeten afleggen en daarbij en passant nog de nodige cols van de ‘hors catégorie’ passeren. Eigenlijk kan het niet. Zeker niet op een bruine boterham met pindakaas, om met een bekende Tourprofessor te spreken. Maar de Tour is een commerciële moloch geworden en the show must go on, wat er ook gebeurt. Wat er ook gebeurt. Vorig jaar overleed Wouter Weylandt door een zware val in de Giro. De Giro ging door en er veranderde niets.
Aan de andere kant is de dopingjacht de laatste jaren verworden tot een inquisitie waar communistenjager McCarthy nog een puntje aan kan zuigen. Onder het mom van de bescherming van de gezondheid (wat een gotspe!) van de renners en de ‘ethiek van de sport’, geldt er een zero-tolerance beleid waarbij zelfs het vinden van de geringste sporen van stoffen die op de voortdurend langer wordende verboden lijst staan, leiden tot lange schorsingen en het afnemen van gewonnen prijzen. Bovendien dienen de renners dagelijks hun wehereabouts te overleggen aan de UCI, waardoor hun privacy, ook buiten het seizoen, volledig non existent is.
Zelf heb ik een veel genuanceerder standpunt over doping en ik sta daarin niet alleen. In een editorial in het gezaghebbende medische tijdschrift The British Medical Journal, werd onlangs nog een lans gebroken om het verbod op doping af te schaffen. Allereerst is het argument van het beschermen van de gezondheid van de renners eenvoudig te weerleggen. Met de juiste medische begeleiding (en die hebben de meeste ploegen wel, zo blijkt wel) is een verantwoord beleid denkbaar waarbij renners naast een goed trainingsschema en juiste voeding, ook kunnen beschikken over wat chemische versterking. Lang niet alle middelen die op de dopinglijst staan zijn schadelijk in de juiste dosering (bv Bèta-2 agonisten, een astmamedicijn en epo), en van de middelen die wel schadelijk zijn (zoals bv heroïne en alcohol), is het sowieso maar de vraag of je er harder van gaat fietsen. Dat een middel als epo (erytropoëtine, een natuurlijk hormoon, oa toegepast bij ernstig nierfalen) prestatiebevorderend is vanwege de toegenomen zuurstofopnamecapaciteit van de gebruiker, lijkt duidelijk, maar het effect is niet anders dan van een, wel toegestane, hoogtestage.
Dan het argument dat doping de sport oneerlijk zou maken. Het is ontegenzeggelijk waar dat een renner die een prestatiebevorderend middel gebruikt, een voordeel heeft ten opzichte van een renner die het middel niet gebruikt, maar topsport is per definitie niet eerlijk. In de eerste plaats is er het verschil in lichaamsbouw waardoor verschillende renners, verschillende kansen hebben. Dan zijn er factoren als leeftijd, trainingsintensiteit, materiaal en het weer (met name bij tijdritten), die de topsport tot een oneerlijke competitie maken tussen volstrekt onvergelijkbare renners.
Hoe zouden we dan om moeten gaan met doping? Allereerst zou het belang van de wielrenner voorop moeten staan. De gezondheid staat hierbij centraal en daarnaast een optimale begeleiding om de renner te kunnen laten komen tot topprestaties. Voorts zou er, bij een einde aan het dopingverbod, absolute openheid moeten zijn van alles wat een renner gebruikt. Dopingcontroles zullen worden omgevormd tot gezondheidscontroles en bij twijfel aan de gezondheid van de renner geldt geen schorsing, maar een (tijdelijk) startverbod, in het belang van de renner zelf. Als we het over eerlijke topsport hebben, dan zouden we hiermee in elk geval al een aardig eind op weg zijn.
Daarnaast zal het wielrennen veiliger gemaakt moeten worden. Behalve het verplichtstellen van de valhelm na de doodsmak van Fabio Casartelli in de Tour van 1995, is er op dit terrein de afgelopen 15 jaar bar weinig veranderd. Te denken valt onder andere aan een kleiner peloton, een minder zwaar parcours en dranghekken op plaatsen met veel publiek. Dit zou een speerpunt van de UCI moeten zijn. Op die manier zal de drang om überhaupt aan doping te beginnen overigens ook vanzelf minder worden en worden de gladiatoren weer gewoon topsporters.
De helm werd ingevoerd na het dodelijk ongeval van Andrej Kivilev.
Doping vrijgeven zou in mijn ogen een verkeerde beslissing zijn. De toppers zullen een goede behandeling krijgen maar alles daaronder zal weer gaan expirimenteren.
En daarom zijn de gezondheidscontroles ook zo belangrijk.
Heb jij als “medisch specialist” al eens een studie gelezen over de risico’s en bijwerkingen van (langdurig) EPO gebruik bij gezonde mensen?
Een hele reeks jonge, in hun slaap overleden wielrenners en op het veld neergezegen in elk geval voetballers niet (hun medische begeleiders wel?)
Doping toestaan is hetzelfde al toestaan om zonder helm te fietsen omdat renners dat aerodynamisch/comfortabel vinden.
Dit “Allereerst zou het belang van de wielrenner voorop moeten staan. De gezondheid staat hierbij centraal en daarnaast een optimale begeleiding om de renner te kunnen laten komen tot topprestaties.” klinkt wel mooi maar zolang er grof geld te verdienen is lijkt het me utopische droom.
Als thoraxradioloog heb ik mij uitgebreid verdiept in het fenomeen acute hartdood bij topsporters. Ik pleit dan ook al jaren voor betere screening op hartafwijkingen bij deze groep met behulp van MRI scans. De gevaren van EPO zijn er, maar met de juiste medische begeleiding niet groter dan van een hoogtestage. Een verband tussen gebruik van EPO en acute hartdood is in elk geval nooit aangetoond.
Ken je dat verhaal over Riis die tijden de tour moest slapen met een hartmonitor die hem moest wakker maken als zijn hartslag onder een bepaalde limiet zakte? Dit omdat zijn bloed zo stroperig was van de epo. Hij had een hometrainer op de kamer staan om de hartslag terug omhoog te krijgen voor hij weer in bed kroop.
Dat was ook met medische begeleiding en toont aan dat zonder controle mensen tot het uiterste zullen gaan en hun leven riskeren.
Exact, daarom is goede medische begeleiding en openheid ook zo belangrijk. In de tijd van Riis was EPO net in opkomst. Dergelijke excessen zijn er sindsdien niet geweest, naar mijn weten. Weet je ook het geval Ricco nog? Die experimenteerde er zelf op los en dat kostte hem bijna zijn leven. Zelf experimenteren is niet nodig bij toestaan onder strikte voorwaarden zoals ik voorstel.
Alle goede bedoelingen en medische controles ten spijt: als je doping vrijgeeft verplicht je renners het te gebruiken. De renner die besluit dat hij het wel ‘au naturel’ wil doen maakt bij voorbaat geen kans. Dat alleen is reden genoeg het niet te doen.
En ja, topsport is oneerlijk als je naar factoren als talent en lichaamsbouw kijkt. Maar dat lijkt me geen reden er nóg een factor aan toe te voegen.
Die verplichting te gebruiken voelen renners al lang…. Geldt overigens voor alle middelen die de prestaties kunnen verbeteren, dus ook voor voeding, nieuwe materialen, verbeterde trainingsschema’s. En nogmaals, wanneer het veilig gebeurt, is er wat mij betreft niets op tegen om wat middelen te gebruiken. Natuurlijk blijven veel middelen wel verboden (en terecht), want daar is gewoon al wetgeving voor (bv harddrugs).
‘Die verplichting te gebruiken voelen renners al lang…’
Lang niet alle renners. Bovendien is het argument dat iets al heel lang gebeurd geen argument natuurlijk.
‘Geldt overigens voor alle middelen die de prestaties kunnen verbeteren, dus ook voor voeding, nieuwe materialen, verbeterde trainingsschema’s’
Sorry, maar doping vergelijking met een goede fiets een goed trainingsschema?
En dat ‘harddrugs’ verboden blijven? Mooi. Want heroínegebruik onder wielrenners loopt inderdaad de spuigaten uit.
‘GebeurT’ en ‘vergelijken’. Stop de tijd, vier jokers.
“En dat ‘harddrugs’ verboden blijven? Mooi. Want heroínegebruik onder wielrenners loopt inderdaad de spuigaten uit.”
Het is het punt niet of wielrenners wel of geen harddrugs gebruiken. Punt is dat we voor veel middelen geen dopinglijst nodig hebben simpelweg omdat ze al verboden zijn in het strafrecht
“Lang niet alle renners. Bovendien is het argument dat iets al heel lang gebeurd geen argument natuurlijk.”
Je gebruikte zelf het argument van de verplichting die renners zouden gaan voelen. Ik zeg dat ze die verplichting al lang voelen, waarmee ik dus niet zeg dat het daarom dus toegestaan moet worden…
Nu maak je er een cirkelredenering van. Ik zeg dat renners zich verplicht zullen voelen doping te gebruiken als je het legaliseert. Vervolgens zeg jij dat ze die verplichting al lang voelen. Waarop ik zeg dat dat geen argument is. En, belangrijker, dat het dat niet zou mogen zijn. En sorry, maar je gebruikt het in reactie op mij weldegelijk als argument. Daar is geen speld tussen te krijgen. Maar goed, ik zie net je opmerking dat het schandalig is ‘wat armstrong allemaal overkomt’. Dus dan zijn we uitgepraat. Lance wist welke regels er toen golden. Als hij die heeft overtreden is ‘wat hem nu overkomt’ zijn eigen schuld. Anders had hij niet mee moeten doen of toen tegen die regels moeten protesteren. En nee, ik ben geen Armstrong-basher, maar juist een groot fan. Van de wielrenner Armstrong that is.
We zullen het niet eens worden. Als dat voor jou einde discussie is, prima. Ik probeer een discussie, die al een tijdje speelt in de medische wereld, onder de aandacht te brengen en probeer aan te geven dat er meerdere visies zijn. Volstrekt legitiem dat jij een andere afweging maakt.
Door doping toe te staan, of zelfs maar te gedogen, maak je juist gladiatoren van topsporters. De weg naar een freakshow ligt dan open. En “Medische begeleiding” is helaas een illusie. Kennis bij artsen is onvoldoende (nog afgezien van het feit dat de gebruikte medicatie bv epo niet is ontwikkeld voor gebruik bij gezonde ” patienten” (en dat er dus ook niets bekend is over de effecten bij dei groep. Vgl. anabolengebruik bij bv bodybuilding waar vaak meer dan 10x de normale dosering wordt gebruikt.
En een opmerking als “de voortdurend langer wordende verboden lijst” is gewoon onjuist en tendentieus.
Die freakshow is er nu juist! Je hebt volkomen gelijk met je opmerking over anabolengebruik bij bodybuilders; dat kan dus niet met de juiste medische begeleiding EN regelmatige gezondheidscontroles.
Eindelijk eens een genuanceerd verhaal over doping of wat daar voor door moet gaan. Misschien komt het verhaal van Armstrong nu ook in een ander daglicht te staan.
Dat hoop ik ook. Ik vind het een schande wat die man overkomt.
Het “meer talent hebben dan een ander” een oneerlijk voordeel noemen is trouwens te gek voor woorden.
Met doping zet je deur voor competitievervalsing helemaal open. Sommigen reageren beter op de dopingproducten zoals EPO dan anderen, om maar iets te noemen.
Niet langer de meest getalenteerde maar die met de minste scrupules die medisch het verst durft gaan zal winnen. Daar zitten we toch niet op te wachten? Dan kijk je beter naar de WWF (http://nl.wikipedia.org/wiki/Hulk_Hogan)
Het punt is niet dat meer talent een oneerlijk voordeel biedt, maar dat topsport per definitie niet eerlijk is en dat dat daarom een argument dat doping de sport oneerlijk zou maken, mijn inziens niet opgaat.
Ik kan me niet voorstellen dat er ook in het door de schrijver voorgestane systeem geen lijst zal bestaan van producten, die verboden blijven. En dan blijft dus de dopingjacht toch ook bestaan?
In mijn voorstel wordt de dopinglijst drastisch ingekort, zullen mensen zeker niet meer geschorst worden met 0,000005% clenbuterol in hun bloed en geldt gewoon het strafrecht voor middelen die daarin verboden zijn. Geen heksenjacht, gewoon gezondheidscontroles waarbij de gezondheid centraal staat en niet een uitgebreide analyse van alle stofjes die al dan niet aanwezig zijn in homeopatische concentraties.
En wat gaan we doen met nieuw ontdekte middelen?
Goede vraag. Ik zou me bv kunnen indenken dat er een onafhankelijke commissie a la de FDA komt die, bij een verzoek voor het toestaan van een nieuw middel, zich buigt over de vraag of het middel veilig is en zo ja, in welke dosering. Niet veilig betekent uiteraard gewoon een verbod.
Veilig gebruik van prestatiebevorderende middelen biedt bovendien de kans om nu eens wetenschappelijk aan te tonen wat het effect van die middelen nu precies is. Niemand die dat weet…
Dit artikel overtuigd mij niet echt van je gelijk omtrent doping. Naast wat de rest van de reageerders zeggen heb ik nog een paar punten:
1. Ik wil dat de persoon die het hardst heeft getraind, het meeste koersinzicht en het meeste talent heeft wint. Niet degene op de beste fiets met de mooiste helm of de beste doctor, helaas gebeurt dit al lang, maar aanmoedigen hoeft niet. Ik vind wielrennen kijken terwijl Wiggins gewoon zijn SRM volgt in plaats van zijn gevoel en zijn inzicht echt ontzettend saai. Wat mij betreft verbieden ze dat apparaat zo snel mogelijk in het peloton.
2. De vergelijking die je trekt met McCarthy is absurd en zeer beledigend tegen iedereen die ooit heeft geprobeerd er een eerlijke sport van te maken. Armstrong zielig vinden is onzin. Als er iemand zich gedraagt als McCarthy is het Armstrong wel. Een renner als Simeoni durfde kritiek te uiten, maar dat werd niet geaccepteerd, en de laster campagne van Armstrong tegenover zijn aanklagers en het inhuren van privedetectives is ook niet guur. Die man wordt niet iets aangedaan, die doet zijn collega’s en de sport wat aan! (en helpt zijn zaak niet)
3. Medische veiligheid van renners, prima. Maar verbind daar niet andere dingen aan.
1. dat is een erg romantische kijk op de sport. Prima, zou ik ook wel willen, maar die tijden komen echt niet meer terug.
2. Ik vind de regels omtrent de whereabouts en de klopjacht op Armstrong, die nooit in de koers betrapt is, absurd en vergelijk het inderdaad met de communistenjacht. Renners die er tegen in opstand komen, zijn direct zelf verdacht.
3. Ik verbind ze niet, maar toon de hypocrisie aan van de argumentatie van de UCI.
Met het woordje romantiek doe je het te makkelijk af. Zeggen dat je niet terug kunt naar vroeger betekent niet dat je dan evengoed doping kunt accepteren, ‘want dat is de toekomst’.
Dat de whereabouts vervelend zijn snap ik, maar als je wil controleren op gezondheid moet je de renners ook buiten competitie kunnen vinden. Het systeem kan verbeterd worden zodat de renners er minder last van hebben. Misschien moeten renners ook ‘vakantie’ krijgen, een paar weken dat ze niet gevolgd kunnen worden.
Overigens zijn er zat sporters die hun mond opentrekken met klachten over het systeem(Karsten Kroon niet zo lang geleden in procycling), maar ook genoeg die snappen dat het nodig is om de sport binnen de regels te houden.
Een klopjacht op Armstrong is niet gaande, dat is alleen wat hij wil dat de wereld denkt. Je aanklagers vervolgens laten stalken, beschuldigende renners intimideren, dat zijn dingen die niet kunnen.
Tot slot zou het inderdaad goed zijn als de UCI meer betrokken zou zijn bij de gezondheid van renners, nu ligt dat te veel bij de ploegen, maar dat zijn wel de werkgevers en de eerste verantwoordelijken. Als ik een aannemer inhuur verwacht ik dat de aannemer zorgt voor de veiligheid van zijn werknemers, maar ik controleer de kwaliteit van het werk. Daarmee wil ik niet zeggen dat de UCI geen verantwoordelijkheden heeft, maar alleen dat ze niet de enige is.
Over Amstrong en al dan niet betrapt op doping, zie http://www.cyclesportmag.com/features/lance-armstrong-the-end/
Of een renner binnen of buiten de koers betrapt wordt maakt natuurlijk niet uit.
p.s. In doping is het noemen van Armstrong een soort godwin, maar dat terzijde.
;-) #godwin
het is zeker goed om over na te denken. ik denk alleen dat het niets veranderd. als iedere renner onder medische begeleiding epo of iets anders krijgt toegediend staan we weer quite.. vervolgens voorspel ik dat de bedriegers onder de renners stiekum nog wat extra illegaals gaan toedienen of innemen. want anders kunnen ze het nog niet bijhouden. vervolgens moeten we die nieuwe illegale middelen ook weer legaliseren? zodat we weer quite staan?
trouwens ik vind absoluut niet, dat er onmenselijke eisen aan de renners worden gesteld. het is niet de organisatie, maar het zijn de renners zelf die de wedstrijd onmenselijk maken. niemand legt hun een minimum snelheid op. niemand vraagt hun voor te dringen op een rechte vlakke weg. niemand vraagt hun met 85 km p uur een natte afdaling te doen. het kan ook met 30 km p uur. ik zou zeggen, speel het spel eerlijk, aanvaard de risico’s of doe niet mee.
maar topsort is natuurlijk ook een zinloze wapenwedloop; komt een met iets nieuws, dan volgt de rest en is het effect dus weer teniet gedaan. Gaat erom dat de gezondheid van de renners centraal zou moeten staan, niet of ze homeopatische doseringen clenbuteriol in hun bloed hebben… En ik vind de koers afgaande op het aantal ernsitge valpartijen wel te gevaarlijk, maar dat is natuurlijk subjectief
Ik vond het eerste deel van het stuk vooral interessant. Waarom fietst een zwaargewonde renner 10 of 40 kilometer door?
Volgens mij is het heel simpel: om de finish te halen. Wielrennen verschilt intrinsiek van alle andere teamsporten dat er geen wisselspelers zijn. Als je stopt lig je er uit. Definitief. Een voetballer die een (aankomende) blessure vermoedt doet zijn team een plezier door te wisselen. Een wielrenner heeft die keuze niet. Als hij niet doorgaat, is het team een speler kwijt. Definitief.
Waar een voetballer de volgende wedstrijd miraculeus hersteld kan zijn, gokt een wielrenner erop dat het wel meevalt. Uitvallen kan vanuit het ziekenhuis nog wel.
Hoewel het toepassen van wisselspelers misschien een stap te ver is, vindt ik wel dat er een vorm van neutralisatie mogelijk moet zijn, bijvoorbeeld administratief binnenkomen op de laatste tijd. Het zal heel wat haken en ogen hebben, maar wanneer de gezondheid werkelijk voorop staat, moet de UCI wel actie gaan ondernemen.
Dat de renner door wil fietsen, kan ik me ook nog indenken, maar dat het hem niet verboden wordt door de ploeg, of desnoods de organisatie, vind ik een slechte zaak. Zoals ik in het stuk aangeef, is Poels er nog genadig van af gekomen. Dit had hem echt zijn leven kunnen kosten en hij is notabene in een ambulance verzorgd….
Misschien zou een wisselspeler per team geen slecht idee zijn, waarom zou je een tsjallingi niet kunnen vervangen, natuurlijk klassement dan weg, maar bv in de eerste week als het door een breuk ofzo komt? of krijgen we dan breuken on purpose?
“Te denken valt onder andere aan een kleiner peloton, een minder zwaar parcours en dranghekken op plaatsen met veel publiek.”
Prima, roep ik ook al een tijdje. In plaats van 18 op het hoogste niveau 15, en de wildcards terug naar 3 ploegen. Dan ook nog eens alle knechten die niets van voren te zoeken hebben achterin houden en iedereen eens per jaar een fietsles geven. Op Mallorca, gaan toch al veel profploegen heen.
Maar lichaamsbouw, leeftijd, trainingsintensiteit, materiaal en het weer zijn niet alleen ongelijkheden, maar ook mogelijkheden bij uitstek. Schleck zal nooit Cancellara voorbij rijden in een tijdrit, maar Cancellara zal Schleck op een hors categorie er ook niet af rijden.
Het weer bij een tijdrit ben ik met je eens, maar we kunnen moeilijk alle wedstrijden op de baan gaan houden (hoewel een tijdrit op de baan niet eens zo’n heel slecht idee lijkt).