De sperziebonen wilden maar niet koken. Ik snapte er niets van. Het vuur stond hoog, al zeker tien minuten, en ik had inmiddels zelfs de moeite genomen om achter in de keukenkastjes naar een passende deksel voor het pannetje te zoeken. Maar het water weigerde tot een kookpunt te komen. Er zat geen enkele logica in.
Ik besloot de boontjes even met rust te laten, en stapte het balkon op. Ik moest denken aan gisteren, aan Niki Terpstra in Dwars door Vlaanderen. De tv stond aan gistermiddag, natuurlijk, maar ik was even iets anders aan het doen. Iets ingewikkelds administratiefs. Ik zag dat Terpstra aanviel, nog dertig kilometer te gaan. Als ik zou zeggen dat ik toen op het puntje van mijn stoel ging zitten, zou ik verschrikkelijk liegen. Sterker nog: ik dook weer in mijn administratie. Nog twintig kilometer. Valverde en Devolder in de achtervolging. Tja, dacht ik. Dat redt hij natuurlijk nóóit. Zinloos. Ik keek weer weg. En toen opeens was het nog 12 kilometer. Niki nog altijd op kop. Ik schrok opeens wakker: mijn hemel, hier gebéúrt iets! Puntje van de stoel. Verhoogde hartslag. Nagels tussen de tanden.
Een voorsprong van maar 18 seconden. Wind tegen. Valverde, Devolder en Sørensen achter je aan, als hongerige honden met schuim om de bek. En dan niet gegrepen worden. Ik snapte er niets van, maar Niki deed het toch. Hij was sterker dan de logica. Net als mijn sperzieboontjes.
O ja, mijn sperzieboontjes. Hoe zou het met ze zijn? Ik liep de keuken weer in, sloot de balkondeur achter me. Keek in het pannetje. Het water borrelde, er kwam stoom af. En opeens begreep ik alles. Soms is het beter om níét te kijken. A watched pot never boils.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020
Op een dt-fout na, een heel mooi stukje :)