De Tour de France staat voor de deur en daarmee wordt het halve land bevangen door Tourkoorts waarbij een lekker zemelende nervositeit zich van menigeen meester maakt. Zo ook bij mij. Wat wel opmerkelijk is: dit verlangen berust vooral op herinneringen aan vroeger en verwachtingen van wat komen gaat. Op de keper beschouwd kenmerkt de Tour de France zich de laatste jaren door slechts een handvol bepalende momenten, en – mag ik dat zeggen? ja dat mag ik zeggen! – de meeste etappes zijn ronduit saai om te volgen.
Maar de Tour is de Tour en elke scheet van welke gregario dan ook wordt dertig keer uitvergroot en in onze huiskamers of naar onze campings gestraald. Via televisie, radio, kranten en internet kunnen we alles volgen. Casartelli, op de foto met Guerini, Beloki die door smeulend asfalt onderuit gaat in de Beloki-bocht, het opzwepende finishverslag van Gio Lippens en de beklijvende finishfoto van Cor Vos, het wordt linea recta in ons collectief geheugen vastgelegd. We waren erbij toen het gebeurde.
1 WACHTEN OP DE TOUR
We zijn in de jaren ’80: zomervakanties waar maar geen eind aan leek te komen. ’s Ochtends er op uit voor vakantiewerk wat bestond uit het plukken van kersen, augurken, aardbeien en wat dies meer zij. Thuis stond ranja klaar om het lange wachten tot het begin van de Touruitzending begon te verzachten. Integraal uitgezonden ritten zijn immers nog maar van de laatste tien jaar. Nee, je was toen al blij als je een uur later dan de programmagids aangaf nog net de laatste kilometers van een in mist gehulde bergaankomst kon meepikken. Die herhaalde Eurovision-tune was overigens zwaar irritant en gekmakend. Tot de verlossende tune van de NOS begon.
2 DE TOUR VAN FLOYD
Wat een gekke Tour was dat, de Tour van 2006. Lance en Ullrich waren er niet en dus ontbrak het referentiekader waaraan we de voorgaande Tour alles spiegelden. Volgens Mart reed Oscar Sio in het geel, een week lang nog wel, totdat Landis de macht greep en prompt het geel weer verloor op La Toussuire. Acht minuten aan z’n Phonak-broek, tot die wonderbaarlijke rit 17 over de Joux Plane. De mooiste rit die ik ooit zag en ik moest nadien zittend in de tuin zeker een half bijkomen van wat ik nu toch meegemaakt had.
3 JANTJE HUILT JANTJE LACHT
What a man, what a man, what a mighty good man! Mark Cavendish is een man met een ruwe bolster, maar toch weet hij me ook keer op keer te verrassen met geëmotioneerde reacties. De Tour van 2010 was voor hem een ware achtbaan. Twee keer verliest hij, met slaande deuren en weggesmeten helm en al. Uiteindelijk wint hij rit 5: tranen met tuiten, ik zeg het u. Een snottebel hangt nog net niet uit z’n neus, maar het scheelt niet veel. De eerste drie minuten van het filmpje.
4 TOUR VAN 1987
Graag hadden we u vertelt en beelden getoond van het mouwloze shirtje van Salvatore Commesso die zich met z’n brede glimlach en gebronsde armen in de grupetto naar boven laat leiden door Jens de buschaffeur, maar helaas hebben we daar geen beelden van. Waar we wel beelden van hebben is een mooie en korte samenvatting van de Tour van 1987. Fignon met Renault-haarband! Papa Phinney rijdt ook fiets en wint een rit.
5 LANCE ARMSTRONG
Wat je ook van hem vindt, hij mag niet ontbreken. Samen met die dikke Duitser heeft hij toch bijna tien jaar de Tour gedomineerd. Onderstaand filmpje is de memorabele val van Lance op Luz Ardiden, waarbij hij en passant ook nog Iban Mayo ten val bracht. Dit staat me vooral ook bij vanwege de aesthetic: Lance in het geel (uiteraard), Mayo in het felle oranje van Euskaltel en Ullrich in turqoise van Bianchi. Oh ja, de vraag staat nog open: hebben ze nadien op Lance gewacht of niet?
- Top 5 memorabele Tourmomenten van Reno van Dael - 30/06/2012
Geef een reactie