De Kempen, Sint Lenaarts
Ze rijzen als paddenstoelen uit de grond. De zogeheten retrokoersen. Ooit, nog niet eens zo lang geleden, begonnen als een soort nostalgisch-folkloristisch gebeuren. Maar nu dan wel folklore die inmiddels uit zijn voegen begint te groeien. Elke zondag is er wel een toertocht of liever nog een koers. Met welluidende namen zoals, hou je vast, De Koers van de Verzopen Talenten. Erop af dus naar Sint Lenaarts in de Belgische Kempen. Het land van Rik I en II , Tommeke en Jef van Eckelpoel om maar een heel andere fameuze Kempenzoon te noemen. Volop volk op de been. Meer dan bij menige officiële kermiskoers. En jawel, het is ook nog eens echt kermis. Meer kramen met eten en drinken dan attracties. Pintjes, fritten en smoutebollen.

Veel vertrekkers, zal later blijken. Maar eerst is de jeugd aan zet. Van kleuters op loopfietsjes tot jongens en meisjes van een jaar of zes zeven. Op soms al echte mini-koersfietskes. Een hele parade van “ons klein manne” passeert de streep. “Ons klein manne” is natuurlijk gendertechnisch niet helemaal zuiver, maar dat zeggen ze zo in de Kempen al sinds mensenheugenis en dat zal ook wel zo blijven. Actievoering op dat punt is ginder nog heel ver weg.

Dan het vertrek van de echte retrocoureurs. Honderdtwintig (!) staan er opgesteld naast de traditionele platte wagen. Kom daar maar eens om in een reguliere wedstrijd. De meet uiteraard getrokken pal vóór de kroeg. In dit geval het gekende blues- en rockcafé “Willem Tell”. Alwaar de heren Schiller en Rossini nooit een stap over de drempel hebben gezet.

En de kerk uiteraard vlakbij.

Ambiance genoeg met pintjes van organisatiewege getapt aan de redelijk nostalgische prijs van 1,80. Euro, dat dan weer wel.

De koers voltooid
Na een zegening door een quasi-pastoorke en een neutrale ronde achter een vintage motor met pastoor in het zijspan, barst de hel bij wijze van spreken los. En wordt het kaf al meteen van het koren gescheiden. Jonge gasten peren er tussen uit. Straks staan ze compleet met hun kleine koters op het podium. Met, in mijn ogen, maar nauwelijks gedateerde fietsen en smartwatches om de pols voor de registratie. Het regent premies. Van de plaatselijke middenstand, vanzelfsprekend in natura net als in vroeger dagen. De winnaar kan de zakken met premies nauwelijks meekrijgen. De verscheidenheid is enorm, zowel qua uitrusting als fysieke vermogens. De, dikwijls meervoudig, gedubbelde renners moeten de koers voortijdig staken. Misschien zijn ze wel blij toe. Ik zie in ieder geval al voor het einde Jan Stoop in zijn favoriete DAF-tricot met een vorstelijke pint langs de kant staan. Jan had de koers voortijdig voltooid. Dat kan ook haast niet anders voor een D66-raadslid uit Tilburg. Voltooiing als ultieme opdracht. Van de koers, immers een metafoor van het leven. Chapeau Jan, je bent een waardig uitdrager van je partijbeginselen.

De Ronde van Keent
Het is al geprofessionaliseerd daar met heuse nadars in de aankomstzone, voorzien van grote reclameborden. Droogzuigingen Backx NV is kennelijk de hoofdsponsor. En er is trouwens zelfs al een Belgisch Kampioenschap Retrokoers, maar dat even terzijde. “Goe bezig” is de heerlijke hartenkreet van de man achter de micro voor elk voorbijkomend plukje in het verbrokkelde veld. En die de renners ook aanspoort om toch zeker te spurten voor de premies, als ze daarvoor geen aanstalten maken: “allez mannen spurten betekent efkes wat harder rijden, hè”.

Toch schuurt er wat bij me. De Ronde van Keent, niet eens in België, was echt superieur kneuterig. De tap in de opengeslagen deuren van de hooischuur. Bier en worst, meer moet dat niet zijn. Omkleden in de schop tussen de tractor en het maaimachien. Flappen van rugnummers. Flashbacks van de ronde van Reusel 1965, dwarrelden bij mij binnen. Hoogzomer in Brabant. Volop sfeer in de polder onder Oss. Geen egotrippers die menen dat het om een echte koers gaat. Wel even laten zien dat ze het nog in hun mars hebben, dat wel. Een halve ronde pakken en zich dan genereus terug laten zakken in de groep. Of zoals ze in Brabant zeggen: “ut goa ummers nie um ’n vet vèrreke”. De Ronde van Keent is kennelijk in een diepe coma geraakt. Grote zund dat mijn achterneefkes het mes in het varken hebben laten steken. Allez Rooise mannen herpakt u, ge zit al te lang in de recuup.  

And the winner is…..
Terug naar Sint Lenaarts. Sympathiek is de koppeling met een goed doel. Welhaast een verplicht eigentijds nummer. Dit jaar was het U/Turn*, een Antwerpse organisatie die werkelijk fenomenale sportieve activiteiten organiseert – soms samen met een BV-er (Bekende Vlaming; red.) – voor mensen met een beperking. Vaak blijkt dat begrip gehandicapt nog wel een fors understatement! Zo was ene Hannelore Vens samen met Koen Wauters onderweg op het Machu Picchu trail in Peru. Ach ja, die Machu Picchu, denk je, het zou me wat. Hordes toeristen zijn daar toch op bezig.

Hannelore Vens, een frisse jonge meid van 27, was er ook bij die kermiszondag bij de Verzopen Talenten. Als een van de representanten van U/Turn. Een opvallende verschijning in haar extreem korte rokje. En dat niet alleen, maar wel met die “stelten” daaronder. Beenprotheses tot aan haar bekken. Ooit viel ze flauw op het perron van Aalter en kwam op de rails terecht. Toen ze bijkwam was het al fataal. Allebei d’r benen kwijt. Met als vervolg een ongehoorde kruisweg van operaties en revalidatie. Het moet een helse calvarietocht zijn geweest.

Natuurlijk mag ze fier zijn om de wereld te laten zien hoe mobiel ze weer is met haar protheses en krukken. Zelf zegt ze flegmatiek: het is hartstikke makkelijk om met zo’n kort rokje snel die kunstbenen af te doen als je kramp krijgt. Haar verschijning is voor een doorsnee omstander best ‘n confronterende ervaring alles bij elkaar . Maar hoeveel van de toeschouwers zullen het allemaal zo hebben beleefd. Leffe blond, fritten met sauce tartare en smoutebollen, weet u wel.

Hannelore doet mee in haar handbike; protheses af en gaan. Ze deed de koers op haar manier uit, maar won niet eens een premie, dacht ik. Maar ach, wat zou zij nog aan moeten met een waardebon van de plaatselijke wasserette. Iemand die al zo gemangeld is door het leven.

The Wurlitzer Five
Al bij al was het weerzien met het Kempenland wel weer hartverwarmend. Zeker ook dankzij de dappere vertegenwoordigers van U/Turn.

De afterparty met de Wurlitzer Five op de platte wagen is top. De zang niet altijd even loepzuiver maar wel 110% retro. Toch is het nog wel een mysterie wat die voluptueuze opblaas- cq etalagepop in dat bovenvenster van de Willem Tell nou voorstelde met haar krijtbord waarop alleen ”rock ’n roll”en “vol” was te onderscheiden.

 

 * PROJECT U/TURN: Avontuurlijke trektochten voor mensen met een functiebeperking. Mission statement: Vulkanen beklimmen in Nicaragua, gletsjers overwinnen in IJsland, trekken in de Hoge Atlas in Marokko, El Teide trotseren in Tenerife, canyoning in de Spaanse Pyreneeën en kajakken op kilometers diepe fjorden in Chili,… De 6 verschillende bestemmingen vertolken 6 verschillende programma’s, maar het uitgangspunt blijft hetzelfde: puur natuur en back to basics. De groepen zijn zo samengesteld dat iedereen/ elke beperking elkaar kan en moet helpen. Zo duwt een slechtziende deelnemer een persoon in de rolstoel en de rolstoelgebruiker wordt op zijn beurt de ogen van de slechtziende. Teamspirit staat centraal. PROJECT U/TURN wil mensen laten inzien dat een fysieke beperking geen beperking van hun leven mag vormen. De projecten wordt mogelijk gemaakt dankzij de steun van Omnitravel en Samana CM.

 

Theo Buiting
Laatste berichten van Theo Buiting (alles zien)