RiccòOp 3 februari jl. zou er dan eindelijk duidelijkheid komen over de toekomst van Riccardo Riccò. Een schorsing van 12 jaar. Dat was de eis die het Italiaans Olympisch comité (CONI) neergelegd had om het enfant terrible van de wielersport te straffen voor zijn vermeende wandaden.

Op deze dag zou de ‘zaak-Riccò’ behandeld worden voor het tribunaal van het Italiaanse anti-dopingbureau en zou hij voor eeuwig uit het peloton verbannen worden. Althans dat was de hoop van velen. Over Riccò, zijn daden en zijn gedrag is immers al veel gezegd en geschreven en over het algemeen niet bijster positief. Wielrenners, journalisten en fans buitelen over elkaar heen om het misselijkmakende gedrag van de Cobra (de bijnaam die hij zichzelf toebedeelde) te veroordelen. Woorden schieten te kort om uiting te geven aan de collectieve gevoelens van afkeer. Voor altijd schorsen die hap! Hij is gek en moet een goede psychiater zoeken!

Helaas, overvloedige sneeuwval gooide roet in het eten. Ook in Italië werden wegen onbegaanbaar en lag het openbare leven lam. Hierdoor waren belangrijke adviseurs niet in staat om op tijd bij de zitting te verschijnen en vanuit hun expertise de zaak te belichten. De zitting werd tot nader orde uitgesteld.

Gevolg is dat Riccardo Riccò nog steeds niet geschorst is en nog altijd op de loonlijst staat van de Kroatische continentale wielerploeg Meridiama Kamen. Wat mij betreft blijft dat zo, wordt Riccò niet geschorst en keert hij snel terug in het peloton. Ik besef dat niet veel mensen deze mening zullen delen, zeker niet wanneer echt bewezen wordt dat hij zichzelf met een ‘doe-het-zelfpakketje’ injecteerde met verrijkt bloed. Toch blijf ik hopen en wel om de volgende redenen:

De wielersport heeft Riccò nodig

Zonder duivel geen God en zonder boeven geen helden. Al vanaf het eerste moment dat de mensheid zichzelf vermaakt met verhalen, is de strijd tussen goed en kwaad een grote inspiratiebron. Robin Hood zonder de Sheriff of Nottingham, Rood Kapje zonder de grote Boze wolf en Goede Tijden Slechte Tijden zonder Ludo Sanders. Wat zou het saai worden. Goed heeft kwaad nodig, of je het nou leuk vindt of niet.

En zo is het ook in de sport. Riccò in een peloton betekent strijd. Geen enkele ploegleider hoeft zijn pupillen te motiveren, wanneer de naam van Riccardo Riccò de startlijst siert. Vooral als hij ook nog eens voorafgaand aan de koers al die collega’s tot op het bot beledigd heeft. Ze zullen er in vliegen als nooit tevoren. Strijd vanaf de start tot aan de meet. Wandeletappes behoren voorgoed tot het verleden. Het zal nooit meer rustig zijn in het peloton. Het is koers in optima forma! Voor volgers een zegen.

Hij kan echt wel fietsen

De demarrage die Riccò plaatste op de col d’Aspin in de negende etappe van de Tour de France 2008 getuigde van grote, grote klasse. De mooiste demarrage ooit! Al dekt het woord demarrage niet helemaal de lading; het was een explosie, een bombardement! Tegenstanders stonden stil en werden gedegradeerd tot wielertoeristen. Oké, hij werd een beetje geholpen door het wondermiddel Cera, maar laten we wel wezen: stop mij vol met Cera en ik demarreer nog steeds als een landbouwtractor in zompige klei. Hij heeft dus echt wel talent. Zijn prestaties voorafgaand aan zijn eerste schorsing bewijzen dat: twee ritzeges en het puntenklassement in de Tirreno- Adriatico 2007 en in datzelfde jaar ook nog de 15e etappe in de Giro d’Italia. Het jaar daarop won hij zelfs twee etappes in de Giro en eindigde hij als tweede achter winnaar Alberto Contador. Het is duidelijk: Riccò is geen koekenbakker!

Riccò draagt bij aan de mondialisering van de wielersport

Het feit dat Riccò tekende bij de Kroatische wielerploeg bewijst dat hij verder kijkt dan zijn neus lang is en dat hij de mondialisering van de wielersport een warm hart toe draagt. En in plaats hem daarvoor te eren, wordt meesmuilend gesproken over een dubieus Oost-Europees wielerploegje, dat zo fout is dat het zelfs Riccò weer in het zadel helpt. Hoezo bevooroordeeld? Zo kan hij het dus nooit goed doen. Het feit dat hij gaat rijden in Kroatië kan een impuls betekenen voor het wielrennen in Oost- Europa. En dat past toch in de mondialiseringsdroom die de heren bestuurders van de UCI voor ogen hebben!

Natuurlijk zijn er ook tegengeluiden. Riccò is een gebruiker is de meest gehoorde. Mee eens, ontkennen kan ik dat niet. Maar in een sport waarin de uitslag van de Tour de France na 10 jaar nog kan wijzigen, vind ik dat niet heel erg zwaar wegen. Een ander argument is dat hij tegen zichzelf in bescherming genomen moet worden. Kan ik me ook in verplaatsen. Maar in een wereld waarin we op televisie kijken naar zwakbegaafde mensen die auditie doen in een talentenjacht en hele gezinnen dikkerds in ondergoed voor de camera op een weegschaal zetten, vind ik dat ook geen doorslaggevend argument meer.

Mocht de hele affaire verkeerd uitpakken voor Riccò, en die kans is groot, dan gaat hij op zoek naar een nieuwe carrière. Zijn voorkeur heeft hij al uit gesproken: barman. En dan kom ik bij het allergrootste argument om Riccò weer tussen de wielen te wensen. Stelt u zich eens voor. U bent met uw gezinnetje lekker op vakantie in Italië. In een toeristische badplaats besluit u op een terrasje wat te gaan drinken. Voor u en uw partner een overheerlijke cappuccino en voor de kids wat fris. Het terras is nog lekker leeg en u betreedt de gelegenheid om bij de bar wat te bestellen. De barman zit op zijn knieën met zijn rug naar u toegekeerd. Even wat opruimen. Hij reageert op uw bescheiden kuchje en draait hij zich om, het is…

Gezellig hoor, vakantieman!

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)