Koninginnerit, need I say more, Robert?
Dit is je kans om een zaal vlinderdasjes stil te krijgen en een batterij B-artiesten van het podium te blazen. Zwaar geïmponeerd zullen ze tijdens het jaarlijkse NOC*NSF gala kijken naar een fraai vormgegeven compilatie van jouw zegetocht. Een episch drama, jij als de vleesgeworden belichaming van wilskracht, veerkracht en ongekende mentale kracht.
Dramatische muziek, ongeëvenaarde heroïek. Een fantastisch beeld, een eenzame fietser in een adembenemend mooi landschap, witte bergtoppen als achtergronddecor. En laat de heer G. Pardoel het niet in zijn Eindhovense kop halen om deze fantastische prestatie om zeep te helpen met een lullig liedje. Dat hij maar even gewaarschuwd is!

Maar goed, Robert, terug naar de Tour, want eerst moet er nog gefietst worden. Ik zei het net al; je rijdt alleen, solo dus. We gaan niet alleen voor de winst vandaag, we zetten hoger in. Vandaag rijden we voor immortality, onsterfelijkheid. Boogerd op La Plagne, PART II, maar dan nog imposanter. Zet ik te hoog in? Zou best kunnen, maar als de actie ‘Help de Nederlanders aan een etappezege’ gewerkt heeft, hebben we halverwege de Tour al een handvol ritten in de knip en kunnen we de lat weer een tikje hoger leggen. En trouwens, als we aan iemand zoiets kunnen vragen, ben jij het wel Robert, klasbak!

Je bent er sterk genoeg voor, ook mentaal. Dat half Nederland vorig jaar het tegenovergestelde beweerde, stoort me nog steeds. Slecht onderbouwde kroegpraat, meer was het niet. Maar goed daar kunnen we definitief een streep onder zetten. Vandaag toon je aan dat je een beul bent, een winnaar, een klasbak. Met jouw prestatie zet je Bauke, Steven en Wout nog even in de wachtkamer en laat je zien dat je Nederlands beste wielrenner bent! Jij wint de koninginnenrit in de Tour de France 2012.

En ja, het parcours. Daar kan je heel ingewikkeld over doen, maar je moet er gewoon zo hard mogelijk overheen. Demarreren als je instinct het ingeeft en naar La Toussuire-Les Sybelles rijden alsof de duvel op je hielen zit. Een soort van ‘Run Forest run’, maar dan op de fiets. Gooi maar van je af, die nationale twijfel aan je mentale weerbaarheid. Scheur het etiket talent maar van je magere lichaam af en laat zien waartoe jij in staat bent. Rij zoals je nog nooit hebt gereden! Doe vooral niet aan tactiek vandaag, gewoon knallen. Geen vermogens-, hartslagmeter of wat voor snufjes dan ook op je stuur, maar gewoon vol d’r op en pas stoppen op de finishstreep.

En misschien nog een beetje genieten onderweg, want het is er verschrikkelijk mooi. Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje jaloers, ik moet het doen met stiekem livestreamen bij mijn broodheer. Maar als ik er nog eens goed over nadenk, waarom in hemelsnaam zou ik mezelf die beperking opleggen. Ik neem een middag vrij om maar niets te hoeven missen van deze fantastische gebeurtenis! En ’s avonds halen we friet bij de plaatselijke snackbar. Op dit soort dagen wordt er niet gekookt! Om maar aan te geven hoe groot de impact van je prestatie zal zijn. Mensen gaan friet kopen, Robert, omdat jij gewonnen hebt!

Maar goed, voor de zekerheid dan maar, zodat ik niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor de kleine kans dat het toch nog mis zou gaan. Parcoursinformatie, want daar is om gevraagd. Wat mij betreft demarreer je al op de eerste klim, de col de la Madeleine. Verwacht niemand, want deze col zit al heel vroeg in de etappe. Zorg dat er nog 2 of 3 kleine klimmertjes met je meespringen dit eerste stuk, altijd handig.
Het is een lange, gelijkmatige klim. Pas 4 kilometer voor de top wordt het wat steiler, stukken met gemiddelden van 8, 9 procent. Misschien moet je daar alvast je medevluchters uit het wiel kletsen, je bent toch te sterk voor ze.
De volgende klim gaat over de legendarische Croix de Fer via de Col du Glandon. Een onregelmatige klim, maar met jouw benen mag dat geen probleem zijn. In de afdaling die volgt, ben je in het voordeel. Smal en bochtig, beter te nemen door een renner alleen. Dan volgt nog de klim naar het skistation La Toussuire-Les Sybelles;19 kilometerover open hellingen. Niet te veel achterom kijken, waarschijnlijk is je voorsprong toch groot genoeg.

En Robert, als je daar op 12 juli met beide armen in de lucht de streep passeert, mag je van mij je bijnaam veranderen. Niet langer Condor, de vogel die je ooit betitelde als een heel lelijke vogel, maar de ADELAAR van Varsseveld. Dat heb je dan wel verdiend!

Parcoursinformatie, 3D tours van de bergpassen en zelfs een spelvorm vindt u natuurlijk op CyclingtheAlps.com

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)