Floyd Landis en Lance Armstrong
Ik vind het maar niks. Tourzeges die in de rechtszaal worden bepaald. Voor mij is Floyd Landis de winnaar van de Tour de France 2006 en blijft Alberto Contador de Girowinnaar van 2011. En nee, ik ben niet naïef. De kans dat bovengenoemde renners – en velen met hen – er alles aan hebben gedaan om die grote rondes te winnen en daarbij soms ook over het randje zijn gegaan, lijkt me tamelijk groot.
Maar hoe het ook zij: Lance Armstrong won tussen 1999 en 2005 zeven Tours. Of hij nou tot aan zijn wenkbrauwen volgepompt was met epo of niet, hij blijft de grootste ronderenner van zijn generatie – en iemand de sport voorgoed heeft veranderd. Daarbij komt: kijk eens welke renners er verder in de toptiens van die Tours stonden. Daar hoeven we weinig woorden aan vuil te maken.
Maar goed, ik heb eigenlijk geen idee wat ik moet voelen bij het bericht dat Lance Armstrong de strijd tegen de USADA opgeeft. En dat hij zijn zeven Tourtitels daarmee inlevert. Opluchting? Vreugde? Ongeloof? Woede? Berusting? Ik weet het niet. Maar ik ben wel benieuwd wat onze lezers, trouwe wielerfans naar ik aanneem, van het bericht vinden.
Kortom: uw mening graag, in de comments hieronder of op de sociale media.
Deze kroniek van de aangekondigde val van Lance Armstrong, verdient een schoon einde. Dat krijg je niet voor elkaar door enkel mooie herinneringen op te halen aan het soepel en snel draaiende koffiemolentje, de aërodynamische zit van Armstrong, de krachtige, dominante uitstraling en de pure agressie die door niemand beter in wattages omgezet kon worden dan door the Boss.
Het zou wel helpen als we in de ontrafeling van ’the epo-years’, ons niet alleen richten op de hoofdrolspelers, maar ruimte scheppen aan het systeem van doping, dat zo verweven zat in het peloton en zijn volgers, om zich open en bloot te geven. Bewijzen dat de grote renners van de jaren ’90 en ’00 fout zaten en bekentenissen van dezelfde coureurs is dan niet genoeg. De Omertà, de plicht tot zwijgen van alle betrokkenen, die als een zware deken nog steeds op het wielrennen drukt, moet vervangen worden door de verantwoordelijkheid van openheid, waarheid en verzoening. Gelukkig zijn er personen als David Millar en Jonathan Vaughters die met hun bekentenissen en pleidooien voor een schone sport zo’n stap durven zetten. Juist nu zouden de verschillende pleidooien voor een waarheid- en verzoeningscommissie, waarvoor door vele mensen al gepleit is, serieus genomen moeten worden. Dus vlieg Desmond Tutu maar in, en laat hem een geel kostuum dragen, dat staat zo mooi!
Dus eigenlijk zouden nu de mindere wielergoden uit die tijd die ook gebruikt hebben openheid moeten geven in de trant van: ‘Ik heb ook gebruikt en waarschijnlijk nog veel renners. Armstrong heeft niets meer of minder gebruikt dan de rest en is een groot kampioen die de eer en respect die hij toen kreeg tot in einde der tijden verdient’
Juist niet, Thijs. Het gaat er mij om dat niet de wielrenners van hun sokkel worden getrokken, maar juist de cultuur van doping waarbij ook soigneurs, ploegartsen, ploegleiding en sponsoren aan bijdroegen en misschien de UCI ook wel door hier en daar een oogje dicht te knijpen! Nu krijgen vooral de renners die schuldig bevonden werden, of bekennen de volle lading. Dat doet afbreuk aan de grote offers die zij voor de sport hebben moeten brengen terwijl andere cultuurdragers van de sport volledig buiten schot blijven. Het gaat er dan niet om dat barbertje hangen moet, maar dat bijvoorbeeld nu en in de toekomst voorkomen wordt dat jonge renners met hun gezondheid spelen.
Voor wie het nog niet gezien heeft, het transcript van Vaughters’ interview met Bicycling. Vond het extreem verhelderend.
Het is begrijpelijk, maar jammer dat Lance Armstrong zijn tourzeges kwijt kan raken. Wie wordt dan Winnaar? Alle toppers hebben gebruikt en zijn betrapt!
1999: Fernado Escartin (nr. 3)
2000: Fernado Escartin (nr. 8)
2001: Andrei Kivilev (nr. 4)
2002: Jose Azevedo (nr. 6)
2003: Haimar Zubeldia (nr. 5)
2004: Andreas Kloden (nr. 2) Nu ook in opspraak
2005: Levi Leipheimer (nr. 6) of Cadel Evans (nr. 8)
Of ik het eens ben dat de zeges afgenomen worden laat ik in het midden, omdat ik er niet uit kom. Wat ik wel weet is dat Lance Armstrong een echte kampioen blijft. Als iedereen gebruikte was hij nog steeds (met overmacht) de beste van allemaal! Dat komt niet alleen door de doping. Dat was toewijding, innovatie, de wil om te winnen, het streven naar perfectie en leiderschap! Een sportman puur sang. Ik weet zeker dat als Lance Amstrong nu schoon zou rijden, hij wederom iedereen het nakijken zou geven.
Al met al een zwarte bladzijde voor mijn geliefde wielersport. Gauw omslaan deze pagina en door naar een goed systeem in een schone en eerlijke sport.
Goede zaak en signaal naar alle sporters dat wat je ook doet, hoeveel macht je ook hebt, je uiteindelijk toch aan de schandpaal beland.
Deze quote uit een SI artikel bewijst voor mij ook dat Lance een nog grote hypocriet is dan al die andere ontkennende dopers.
“After Armstrong’s cancer diagnosis, former teammates say, even Ferrari questioned his methods. “I remember when we were on a training ride in 2002, Lance told me that Ferrari had been paranoid that he had helped cause the cancer and became more conservative after that,” (BRON : http://sportsillustrated.cnn.com/vault/article/magazine/MAG1180944/5/index.htm#ixzz1BmwuAvrO)
Dus je dokter denkt dat je kanker hebt gekregen van de EPO en de steroïden. Na je wonderbaarlijke genezing ga er echter gewoon mee voort en verplicht je zo je ploegmaten en (onrechtstreeks) andere jonge atleten met ambitie hetzelfde te doen. En dan ook nog eens die gele bandjes farce starten.
Dat is gewoon ziek en in mijn ogen zou dat een strafbaar feit moeten zijn.
Nu nog een levenslange schorsing voor Johan en we zijn weer een stapje verder.
Vooropgesteld: ik vind het goed dat doping wordt aangepakt, de sport is al gevaarlijk genoeg zonder dat renners experimenteren met middelen waar de gevolgen vaak niet eens duidelijk van zijn (ik huiver nog steeds van het elk-half-uur-wakker-maken-wegens-stroperig-bloed-verhaal van Riis).
Maar de manier waarop de jacht op dopingzondaars geschiedt vind ik geen voorbeeld van sportiviteit. Ik las vanochtend een quote van directeur van Usada Travis Tygart: ‘Het is een hartverscheurend voorbeeld hoe de cultuur in de sport, winnen ten koste van alles, de eerlijke en veilige competitie inhaalt.’ Hij heeft het over Armstrong, maar ik las het per ongeluk – maar veelbetekenend – als commentaar op de strijd van de Usada zelf. Alles in het werk stellen om je gelijk te halen heeft ook als dopingorganisatie grenzen. Bovendien doet het gevecht om wie nou eigenlijk de macht heeft hierin de wielersport wat mij betreft evenveel kwaad als alle dopinggevallen.
Ondertussen start zondag de Tour de l’Avenir. Hopelijk hebben de jonge renners er nog zin in…
Het zou heel goed zijn, als er inderdaad schoon schip wordt gemaakt. Ploegleiders, artsen, Mart Smeets, iedereen erom heen, ga praten. Doorbreek die omerta zoals Bort Hartog het mooi omschrijft. Want nu worden een paar zondebokken ten val gebracht, maar blijft de illusie dat alleen deze paar ‘uitzonderingen’ schuldig waren. En als die maar gestraft worden, dan is alles weer goed. Pak dan gelijk door en speel ook open kaart over koersen die worden weggegeven, zoals de wegwedstrijd tijdens de OS. Waar je Mart Smeets zich tijdens het commentaar duidelijk hoort bedenken en de beschuldiging toch maar niet hardop uitspreekt. Het verpest de sport. En maakt het kijkplezier zoveel minder.
In een ” level playing field ” is Armstrong 7 maal de sterkste geweest. Dat verandert niet meer.
Het is nog maar de vraag of er wel sprake was van een level playing field. De rol van de UCI is op zijn minst gezegd tamelijk duister. Zeker als de vermoedens juist blijken te zijn dat Armstrong op de hoogte werd gehouden van wanneer de controleurs langs kwamen.
Natuurlijk zijn de kansen nooit gelijk. Armstrong, Ulrich etc hadden toch veel meer te besteden aan allerlei middelen. De renners die dat niet hadden en in die periode hun loopbaan afbraken omdat ze niet konden volgen heb je daar wel eens aan gedacht? Die mensen is het brood uit de mond gestolen door oplichters. Die mogen van mij allemaal aangepakt worden.
lance armstrong , ontkent dopinggebruik , nooit betrapt, wordt in de achterkamers 7 tourzeges ontnomen.
Bjarne Ris , op doping de tour gewonnen en zelf bekend. Staat nog altijd als trotse winnaar vermeld.
Het probleem van deze sport is niet doping maar hypocrisie
Dopegebruik is ook een vorm van hypocrisie.
de eerste keer dat ik aan armstrong ging twijfelen, was toen een voorzitter van de UCI op tv vertelde, dat armstrong veel donaties had gedaan, om de strijd tegen doping te helpen financieren. dat ruikt toch wel erg naar indirecte corruptie. tegelijk blijft hij voor mij, de beste ronderenner uit die tijden. voor mij zijn mannen als millar en vaughters geen helden. openheid van zaken geven na gestopt of gepakt te zijn, heeft niets met heldendom te maken. als schleck of contador dat nu deden, dan waren ze helden.
het zou best kunnen dat als alle dopingzondaren geschrapt zouden worden uit de tour-uitslagen, dat bram tankink al 4 tourzeges op zijn naam had staan. maar wat maakt dat nu uit? gebeurd is gebeurd. het was toch geweldig om naar te kijken en dat blijft het.
Wellicht een erg late reactie, maar Lance Armstrong blijft voor mij de zevenvoudig winnaar van de Tour de France!