Vandaag was een spannende dag.

We mochten naar Buggenhout. Een dorp als een ander. Maar op dat gebied behoort het tot de absolute top. Buggenhout is ooit uitgeroepen tot de meest gemiddelde Vlaamse gemeente. Dat lazen we op Wikipedia in onze rit ernaartoe.

Toch straf voor een dorp zonder manche in de Bpost-banktrofee.

We hadden de tijd om ons zulke dingen te bedenken. De vriend die we opwachtten, kwam maar niet opdagen. Dat was deels onze eigen schuld. We hadden onze komst op voorhand kunnen aankondigen, maar we wilden hem het liefst verrassen. Dat levert de meest oprechte emoties op.

Het wachten duurde alleen wat langer dan gehoopt en verwacht.

Maar we deden ook andere spannende dingen. We filmden het huis van Niko Van Muylder, waar het de hele dag opvallend rustig bleef. Hij bleek niet thuis te zijn, ook zijn frituur leek gesloten. Dit leverde nog nooit eerder vertoonde beelden in Het Journaal op. Daar konden we best trots op zijn.

Er was ook een hond.

Op den duur kregen we honger. Hoewel we op de oprit van een frituur stonden. Dat was tamelijk ironisch.

We zoomden nog een keer in op het blad papier achter het raam waarop in grote drukletters het woord ‘gesloten’ geschreven stond.

Het gerucht dat ’t pastoFrietje net vandaag gesloten is, kon nu wel bevestigd worden.

We begonnen te fantaseren over knapperige frieten. En dat was het zo eigenlijk. De troosteloze omgeving botte onze verbeelding af.

De honger ging alleen maar vreselijker knagen. Maar voor een vriend heb je dat over.

Bovendien waren we niet alleen. De voltallige nationale pers was uitgerukt. Die filmden we ook.

De uren gleden voorbij. Na verloop van tijd, het was dan al namiddag, begon het ons te dagen wat voor man vriend Niko eigenlijk is.

Van de VTM-collega’s hoorden we dat hij gestopt is met wielrennen omdat hij iemand in zijn gezicht had geslagen. Dat vermeldden we niet in ons verslag. Verschil moet er zijn.

Wel dat hij een duivenmelker is. Voor iemand van 39 kan dat qua reputatieschade wel tellen.

En toen we voor de zestiende keer vriend Niko’s Facebookprofiel wilden bezoeken, overviel het geluk ons alsnog. Het was 18u50 en reeds enige tijd donker, toen een zwarte bestelwagen achterwaarts de oprit kwam opgereden. Een man stapte uit.

Kippenvel over heel ons lichaam, maar we reageerden koelbloedig.

Hij wilde geen interview geven, maar wel bevestigen dat het zijn fiets is. Dat deed hij zo: ‘Het enige wat ik kan zeggen is dat het mijn fiets is.’

Alle stress en emoties van de voorbije dag gleden van ons lichaam. Journalisten die anders elkaar niet kunnen uitstaan, vielen mekaar in de armen. Iedereen mocht met een voldaan gevoel naar huis.

Het was bijna zo beklijvend als Tom Boonen die het ziekenhuis van Herentals binnenrijdt en verlaat zonder iets te zeggen.

We sloten het verslag af met beelden van vriend Niko die een emmer ijswater over zich heen laat kieperen en duiven vasthoudt.

Toen we ’s avonds laat thuiskwamen was het eten koud en die van ons chagrijnig. ‘Weer in de frituur gezeten? Ik riek het.’

Het was het einde van een lange en bewogen dag. Morgen wacht er weer één. Dan gaan we op zoek naar de slachtoffers van vogeldiefstallen. Een groep die in onze samenleving schandelijk over het hoofd wordt gezien, tot nu. Of voelen we een econoom aan de tand over het verband tussen failliet gaan en dochters laten crossen op een fiets met een motortje in. Dat zien we dan nog wel.

Ook werken bij Sporza? Kijk voor meer informatie op www.sporza.be.

 

Voor meer context bekijkt u best dit: http://sporza.be/cm/sporza/wielrennen/1.2562184

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)