Grootste wielertalent sinds Zoetemelk of matige renner met een grote bek? Matennaaier of opener van de beerput ? IJdele geldwolf of voorbeeldrol voor jonge renners? Elke positie over Thomas Dekker kwam de afgelopen tijd langs en iedere kant van zijn persoonlijkheid kan je terugzien in het boek Mijn Gevecht.
Het boek beschrijft de stormachtige wielercarrière van Thomas Dekker. Van het moment dat hij voor het eerst op de racefiets zit tot de totale leegte nadat hij op een wielerbaan in Mexico voor de laatste keer van een fiets afstapt. Net als Dekker op zijn fiets door zijn loopbaan, vlieg je dankzij de toegankelijke stijl van Thijs Zonneveld door het boek heen. Kritieken en commentaren over het journalistieke niveau van het boek worden geadresseerd in het boek. Er wordt verantwoording afgelegd over de keuzes en de totstandkoming van het boek. Niet alles wordt verteld en niet iedereen wordt bij naam genoemd. Het zijn de ervaringen van één renner die vertelt hoe gesloten en losgeslagen de wielerwereld was in een bepaalde periode met alle bijkomende codes, gebruiken en uitspattingen. Er wordt niet gesuggereerd dat de hele wielerwereld zo was. Of dat iedereen eraan meedeed. Of dat het nog steeds zo is.
Hebben de hoofdpersoon en de auteur het boek geschreven voor het geld of voor de goede zaak? Daarover mag u na het lezen van het verhaal zelf uw mening vormen.
In de media en daarbuiten ging bij de behandeling van het boek vooral over de meest spectaculaire en smeuïge passages. Logisch, want dat zijn de verhalen die tot de meeste reuring, clicks en kijkcijfers leiden. Dat heeft er mogelijk voor gezorgd dat de discussie over het boek met name ging over de seks, doping en rock ’n roll, in plaats van over het hele boek. Daarmee wordt het boek tekort gedaan. De laatste 70 tot 80 pagina’s, oftewel een derde van het boek, gaan over de weg terug van Thomas Dekker naar de wielerwereld tijdens en na zijn schorsing. Als een Icarus wiens vleugels verbrand zijn, probeert hij opnieuw te vliegen in een veranderde wereld. Het is daardoor niet alleen het verhaal van een individuele renner die gebruikt en moet leven met een dopingverleden, maar ook een beschrijving van de ontwikkeling van de wielersport en de strijd tegen doping van de afgelopen tien à vijftien jaar.
Op dit moment, inmiddels ruim twee weken na het verschijnen van het boek, lijken de meningen en oordelen over Dekker en het boek milder en positiever. Wellicht doordat meer mensen het boek hebben gelezen. Het boek biedt geen alomvattend antwoord op de vraag wie Thomas Dekker precies is, maar die pretentie heeft het boek ook niet. Wat je wel krijgt is openheid, loutering en zelfreflectie. Dat maakt Dekker niet vrij van schulden, maar wel een persoon die meer is dan alleen een coureur die gebruikt heeft.
Lees het boek vooral. Niet alleen om een beter onderbouwde mening over Thomas Dekker en het boek te hebben, maar vooral omdat het een bijzonder en openhartig verhaal is, dat buitengewoon goed is opgeschreven.
Ik ga het lezen, als ik het van iemand kan lenen want ik ga het zeker niet kopen.
De Duitse versie gaat Mein Kampf heten, als het tenminste 1 op 1 vertaald wordt. Of je daar de juiste doelgroep mee bereikt waag ik te betwijfelen. Staat zeker op mijn “leeslijstje” voor de komende maanden….
Eindelijk een renner die toegeeft wat niet goed is gegaan en waarom
Er wordt nog te veel verzwegen
Hier kunnen anderen van leren hoe het niet moet
Chapeau Thomas
Hier ben ik het helemaal mee eens Frans!
Sjaki
Het bewuste boek van dhr. Dekker heeft niet de aandacht nodig die door u wordt gegeven
Dat is het helemaal niet waard.
Ook de schrijver Dhr. Zonneveld heeft zich met dit boek verlaagd tot een derde rangs Journalist.
Na het lezen van “MIjn gevecht” momenteel bezig in “De Val” van M.R. Declerq, over het groepje rondom Keisse en (wijlen) Weylandt. Als je dan weet dat het een Belgische auteur betreft (lees: mantel der liefde en eerder geromantiseerd dan realistisch geschreven) en sommige passages over het (Stilnoct)feestgedrag van de heren (incl held der natie Tom Boonen) in hotels tijdens hun Quick Step tijd, dan denk ik niet dat Thomas Dekker een uitzondering was als het aankomt op destructief gedrag binnen die hele generatie. Kortom: het hoorde er wel degelijk bij. Iedereen waande zich koning en gedroeg zich ernaar. Uit eigen ervaring weet ik overigens dat dit soort gedrag in alle sporten voorkomt aan de top. De boog kan niet altijd gespannen staan, en aangezien de spanning en stress in topsport wat groter zijn dan tijdens ‘werken voor de baas’ zijn de momenten van ontspanning dan ook wat heftiger dan ‘het biertje in de kroeg’ van Henk en Ingrid. De brave topsporter die om 8u in bed ligt, gezond eet en niet drinkt bestaat echt alleen maar in de illusie van de fans.
Wat Dekker betreft: hoop dat die jongen z’n weg vindt in het leven. Hij mag dan volgens eigen zeggen een zelfdestructief persoon zijn, maar van iemand van 17 tegen wie verteld wordt dat ie het beste is sinds ‘sliced bread’ mag je niet verwachten dat het relativeringsvermogen groot genoeg is om met beide benen op de grond te blijven. Hopelijk eindigt deze jongen niet zoals VDP, Gaumont en Pantani. Ik vind namelijk wel dat hij bij mediaoptredens aardig depressief overkomt, en dat ik het idee heb dat hij door Zonneveld te vroeg is gepusht dit boek te publiceren.
Kunnen we aan de prestaties van de renners van tegenwoordig zien dat er niet gebruikt wordt?
Er wordt nog steeds gespoten en geslikt. Grote verschil is dat `wij` hebben besloten dat er een lijst is met verboden zaken die je niet mag gebruiken. De rest is allemaal nog gewoon toegestaan. Dat die WADA lijst eigenlijk niets meer of minder is dan een volstrekt willekeurige opsomming van medicamenten interesseert niemand. Die lijst is een handvat dat bonden gebruiken om de illusie van schone sport in stand te kunnen houden voor de fans. Dat het hele peleton zichzelf ongans spuit en slikt aan schildklierhormonen (want: niet op de lijst, maar krachtiger herstelmiddel dan testosteron) en verdoofd wordt met zware pijnstillers (want: niet op de lijst, maar dezelfde effecten als morfine) zal iedereen verder worst zijn want: het peleton is, volgens de WADA lijst hardstikke schoon. Derhalve juichen wij ons 3 slagen in de rondte als Dumoulin een etappe wint in de Tour, maar is Boogerd een boefje. Dát gaat er bij mij niet in.
Van dichtbij weet ik dat alle sporters (en mn wielrenners) nog steeds allemaal diep in het donkergrijze gebied opereren, maar hé…..donkergrijs is niet zwart toch, dus niks aan de hand! Dream on…..