Igor Anton begon niet als topfavoriet aan de Vuelta. Maar dat wil natuurlijk niks zeggen. Begonnen ook ooit niet als topfavoriet aan de Vuelta: Chris Horner, Chris Froome, Juan José Cobo en Ezequiel Mosquera. Maar of dat die zogezegde wielerorakels over wie men achteraf van hier of ergens vlakbij tot in Gijón schande sprak tot een beetje nederigheid noopte? Het komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer. Ze houden zich stil zolang hun voorspelling correct blijkt. U raadt het al: gebeurt nooit, zij het bij vergissing. Wie er ook wint, zijn naam moet door de modder, zelfs als dat Igor Anton betreft. Omdat hun bereik niet min is, zet ik graag de puntjes op de i waarom Igor Anton een geloofwaardige winnaar is.

Men zegt: Igor Anton komt uit het niets. Even ernstig blijven. Anton is altijd al een talent geweest. Hij werd achtste en negende in de Vuelta, won etappes in Giro en Vuelta en in de Vuelta van 2010, die op Wikipedia dient als doorverwijspagina naar de Vuelta Die Igor Anton Altijd Had Moeten Winnen, stond hij aan de leiding tot hij die door een val moest verlaten.

Men zegt: Anton is te oud. Anton is einde contract en was dus extra gemotiveerd in tegenstelling tot het halve peloton dat met een burn-out of met dat vooruitzicht gewoonlijk aan de start van de Vuelta verschijnt.

Men zegt: het is niet normaal dat Anton plots een individuele tijdrit wint voor Kwiatkowski, Porte en Campenaerts. Tijdrijden heeft met kunde en vorm te maken. En met de vorm komt al snel de kunde. Wie de moeite deed in te zoomen op het profiel van de etappe werd allicht een golving gewaar. Altijd in het voordeel van Igor Anton.

Men zegt: hij is na de vierde etappe betrapt op cera, maar door een administratieve fout kon men hem niets maken. Illustratief voor het anti-Antonsentiment dat werkelijk alles erbij wordt gesleurd. Hier weiger ik verder woorden aan vuil te maken.

Men zegt honend: bilharzia zeker? Nee, maar Anton wordt al zijn hele leven geteisterd door pech en ellende: valpartijen, lekke banden, gebroken spaken, knieschijven en ribben, 1 meter 43, bof, polio en inspanningsastma. Hiervan gevrijwaard en mits de juiste behandeling is hij tot veel in staat.

Men zegt: de Ronde van Burgos is de Vuelta niet. Het scheelt toch niet veel. De Vuelta kent niet het belang en het startveld van de Tour, zonder Antons prestatie te minimaliseren. En mocht hij in 2019 en de jaren daarop de Tour winnen, verzinnen we dan wel weer wat. Bovendien heeft Anton dit jaar in tegenstelling tot voorheen slim gepiekt. Toen goed in Burgos, daarna anoniem in de Vuelta. Nu 69ste in de Ronde van Zwitserland, vierde in de Ronde van Burgos en nog beter in de Vuelta. Het gebeurt overigens vaker dat de eerste seizoenshelft ondermaats is, waarna alsnog een succesvolle Vuelta volgt.

Men zegt: zeven etappezeges uitroepteken vraagteken. Etappe 4: men hield nog geen rekening met Anton en liet hem dus rijden. Etappe 13: hij gooit het op een akkoordje met Zakarin, hij de zege en de bergtrui, de Rus de leiderstrui. Etappe 14: gewoon een goede dag. Etappe 15: Lagos De Covadonga, dat wilde ie echt. Etappe 16: de individuele tijdrit, reeds verklaard. Dankzij zijn ervaring weet hij ook hoe hij zijn tijd op tweede rustdag het best besteedt. Etappe 17: aankomst op twintig kilometer van zijn geboortedorp. Etappe 21: massasprint, maar hij zat bijzonder goed gepositioneerd. Bovendien waren de belangrijkste sprinters al naar huis.

Men zegt: het kan niet dat Anton met dertien minuten voorsprong Madrid bereikt. Sommige mensen hebben op alles commentaar, maar ook dit is gemakkelijk verklaarbaar: zijn twee overgebleven concurrenten maakten elkaar het leven zuur voor de tweede plaats, dus lieten ze Anton op den duur ook lekker rijden.

Zo ziet u dat het helemaal niet onlogisch is dat Igor Anton deze Vuelta won. Een mooie winnaar met op een tweede plaats Quintana (Tour in de benen) en als derde gewoon Valverde.

(Bron: uw krant, 17 september 2018)

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)